SERÇENİN GÖZYAŞI

HAYATINA YÖN VERME ZAMANI

      Zeynep orta okul son sınıftaydı.O zamanlar ne geleceğe dönük hayalleri ne de hayattan pek bir beklentisi vardı.Bir gün ağır adımlarla eve doğru ilerlerken,  köyün en merhametli kadını olan Seher anayı gördü.Seher ana iyice yaşlanmış olmasına rağmen, her hafta evde ne bulursa içi küllü su ile dolu kazanda kaynatır,sonra onları tek tek kazandan çıkartıp kendi ördüğü çamaşır ipine asardı, bu yüzden Seher ananın evi hep kül kokardı. Yine bir gün kaynatıp yıkama işleri ile meşgulken evin önünden yavaş yavaş yürüyüp giden Zeynep'i gördü ve arkasından seslendi.

Zeynep!

Zeynep durdu. Arkasını döndü.

Seher ana ona her zamanki sevecenliği ile gülümsüyor, eliyle gel işareti yapıyordu.

Zeynep bu kadına sinir olurdu. Aşırı samimi ve sevgi dolu oması onun sinirlerini bozardı.

Her gün ona görünmeden yolun sağ köşesinden yürürdü ama bugün nedense Seher ana faktörünü  tamamen unutmuş ve ona yakalanmıştı.Geri döndü Seher ananın yanına doğru ilerledi elleri kül kokan yaşlı  ana, onun başını okşadı iki yanağından öptü.

Gel kızım dedi yeni ekmek yaptım üzerine sede yağ (tereyağ)süreyim de ye olur mu.

Zeynep yok istemem diyecekti ki yaşlı kadın, onu iskembenin (sandalye)üzerine zorla oturtup eve doğru çoktan ilerlemişti.

Zeynep bu yaşlı kadının sürekli kendisine acımasına katlanamıyor.Ona merhamet dolu gözlerle bakmasına tahammül edemiyordu.biraz sonra seher ana elinde bir tepsi ile geldi tepsinin üzerinde bir bardak süt ve üzerine sede yağ (tereyağ)sürülmüş mayalı ekmek (bazmala ) vardı.

Yaşlı kadın elindeki tepsiyi Zeynep'in önüne bıraktı.Hadi kuzum ye dedi.Zeynep bir an önce bitirip eve gitmek için acele ile ekmeği eline aldı ama ekmek yeni piştiği için sıcaktı küçük kızın eli yandı.Seher ana Zeynep'in minik parmaklarını tuttu hemen üflemeye başladı.

Yandı  mı kuzum? dedi demedim sana ısıcak (sıcak) diye,çok yandı mı kuzum gibi sevgi ve merhamet dolu, Zeynep'in  duymaktan hiç hoşlanmadığı cümleler sarf etti .

Zeynep ;yok acımadı dedi ve sert bir şekilde elini çekti,sonra üfleyerek ekmeğini yedi.Tam son lokmasını yutmak üzereydi ki o an gördüğü şey dikkatini çekti. Seher ananın eski püskü toz pembe bir yastık kılıfı vardı, ve üzerinde yeşil iple işlenmiş iki satırlık bir yazı vardı, ve bu yazı küçük kızın tam karşısındaki  çamaşır ipinde asılı duruyor minik kızın hayatında dönüm noktası      olmayı bekliyordu.

Toz pembe kılıf üzerine yeşil renkle yazılmış.

BÜTÜN FENALIKLARIN YOLU DİKKATSİZLİK VE KÖRÜ KÖRÜNE İNANMAKTAN GEÇER. BAŞARACAĞIM DİYEN BAŞARIR.

                                                                                                                                          EYLÜL 1990

Zeynep bir an düşündü.Benim hayatım bu şekilde devam edemez, etmemeli dedi buna inanmıyorum benim kaderim, bu köhne köyde çaresizlikler içinde geçmeyecek. Bu kader değişecek, değişmek zorunda dedi ve yerinden fırladı koşarak eve geldi. Sürekli açık duran eski ahşap kapıdan içeri girdi.Bütün evi kaplayan tarhana çorbası kokusu boğazını yaktı.

Zeynep annesine seslendi .

Anne ben geldim.

Küçük pencerenin önünde oturup serçeleri izleyen Zinnur kızının geldiğini fark etti ama her zaman ki gibi tepki vermedi .

Zeynep bu duruma alışıktı, hiç umursamadı .Annesinin tam karşısında duran divana oturdu ,ayaklarını uzattı, başını geriye yasladı ve hayallere daldı.

-