UMUT IŞIĞI

1.BÖLÜM

NOT: Bu kitap bir şiddet kitabı değil aksine kadınların nasıl tüm hayatta olan zorluklara, şiddete karşı savaştıklarını ve pes etmeyip ayakta durduğunu anlatan bir kitaptır.
İyi okumalar❣️

Dışarıdan gelen yağmurun sesiyle gözlerimi kapattım. Hiç bir şeyi duymak istemiyordum sadece zaman dursun istiyordum. Evimizin içinde olan kavga, gürültüleri duymak istemiyordum.

Minik turuncu renklerinde olan odamda yatağımın üzerinde oturup pencereden yıldızları izliyordum.
Aşağıdan gelen gürültüyü duyunca kılımı bile kıpırdatmadan öylece oturdum.
Evimizin salonundan sesler mümkünmüş gibi daha çok yükselince ayağı kalkıp kapımı kilitledim.
Sesler kesilmedi.
Merdivenlerden sesler gelmeye başladı. Evimizin koridorunda ayak ve bağırış sesleri geliyordu. Ölüm sessizliği şimdi yerini gürültüye bırakmıştı.

Odamın kapısı defalarca çalındı. Cevap vermedim, ses etmedim, kapıyı açmadım sadece yere çökmüş başımı ellerim ve dizlerimin arasına almış oturuyordum.
Odamın kapısı bir daha çaldı.

"İçeride olduğunu biliyorum çık dışarı Gülperi."

Adımı kullanmasıyla oturduğum yerden ayağı kalktım.

"Hayır çıkmayacağım!"

"Çıkmasan bedelini annen öder."

Tehdit ediyordu, her zaman yaptığı gibi beni annem ile sınıyordu.

"Yapamazsın. Duydun mu beni yapamazsın!"

"Yapamayacağımı zannediyorsan yanılıyorsun seni küçük sıçan!"

"Sana inanmıyorum!"

İnanıyordum, yapardı. Anneme hiç acımadan işkence ederdi.

"Madem inanmıyorsun bende inanamanı sağlarım."

Konuşmasını bitirir bitirmez koridorda annemin çığlıkları duyuldu.
Annemin sesi yankılandığın da kalbim yerinden söküldü.
Annemin çığlıkları koridorda yankılanırken annem acı içinde bağırıyordu.
Annem bağırdıkça ben güçsüzleşiyordum, annem bağırdıkça ben ölüyordum.

Ben öylece göz yaşları içinde olup biteni dinliyordum.
Elimden bir şey gelmedi, söküp alamadım onu pençelerinden.

Dışarı çıkamadım, annem babam evde olduğu zamanlar ne olursa olsun odamdan çıkmamam gerektiğini söylerdi.

Annemin çığlıkları koridorda daha çok yükseldi.
Dayanamadım, annemin çığlıklarını öylece ayakta dinlemeye dayanamadım.
Göz yaşlarımı elimin tersiyle silip kapıya doğru yürümeye başladım.
Odamın kapısının kilidini açtım, ikinci defa açacakken annemin narin sesini duydum.

"Sakın, sakın kızım dışarı çıkma!"

"Anne çıkmasam seni daha fazla dövecek."

Beni düşünüyordu, şiddet görürken bile beni düşünüyordu.

"Bırak dövsün, sana zarar gelmesinden iyidir."

"Annem seni öylece bırakamam."

Bırakmazdım. Çıkma demesine rağmen bırakamazdım.

"Dediğimi yap kızım yatağına girip kulaklarını tak ve müzik dinle."

"Annen bu haldeyken sen müzik mi dinleyeceksin çok yazık. "