The game

Hoofdstuk 11

Tijdsprong van een 2 weken

Zuchtend word ik wakker. Wanneer ik me om wil draaien besef ik met wat voor een dag het is. De dag van de kampioenswedstrijd en ook nog eens mijn verjaardag. Ik ben eindelijk 18, eindelijk volwassen. Vrolijk sta ik op en trek mijn outfit aan die ik gisteravond al had uitgezocht. Als ik dat niet doe ben ik 's ochtends veel te laat. Ooh ik heb zo veel zin in vandaag. Eerst de kampioenswedstrijd en daarna mijn verjaardag vieren in de club. Het enige nadeel is dat niet iedereen 18 is, best logisch omdat het een MB team is, maar ik heb dispensatie gekregen, dus mag ik nog een jaar terug, en kan ik gewoon met de MB meespelen. Hetzelfde geld voor Melissa, zij is ook al 18 maar heeft geen rijbewijs ofzo. Rixt, Marc en Thomas zijn ook al 18. Ja ik ben weer is de jongste van het stel. Zij gaan vanavond ook mee. Het hele team gaat mee, en we proberen zoveel mogelijk naar binnen te smokkelen. Ik heb er zo ongelofelijk veel zin in!

Ik loop naar beneden en wanneer ik de keuken betreedt beginnen mijn ouders en broers te zingen. "Lang zal ze leven, lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloria, in de gloooriaaaa, in de gloooriaaaa. Hierperdepiep, HOERAAAA" schreeuwen ze in koor. "Gefeliciteerd lieverd" zegt mijn moeder. Ik bedank haar en ook de rest nadat ze me hebben gefeliciteerd. "CADEAUTJES TIJD!" Schreeuwt Jens. "Deze is van mij en Floris." Zegt Jens wanneer ze de cadeautjes hebben gepakt. Ik open het en zie een prachtige halsketting. Een zilveren hartje met mijn voorletter erin. "Hij is prachtig." "We hebben wel smaak." "Geen twijfel over mogelijk, dankjewel." Ik omhels mijn broers en pak daarna de andere cadeautjes uit, met de ketting om mijn nek. Er zitten een paar hele leuke cadeautjes bij en ook een paar zwaar onnuttige, maar toch grappige cadeaus, waaronder een petje met een propeller erop. Nadat alle cadeautjes zijn uitgepakt bedank ik iedereen en beginnen we met ontbijten. Mijn vader heeft vanmorgen croissantjes gehaald, daar ben ik echt aan verslaafd, ze zijn echt overheerlijk. Gulzig eet ik dan ook mijn ontbijt op.

Ik loop het terrein op. "Hé Anouk" hoor ik achter me. Ik draai me om en Jake komt in een looppas naar me toe. "Gefeliciteerd, ben je eindelijk volwassen." Zegt hij, hij buigt voorover en geeft me een kus op mijn wang. Een beetje verbaasd kijk ik hem aan, maar ik herstel mezelf snel. De plek waar zijn lippen mijn wang raakten voelt warm aan. Jaa dankjewel." Zeg ik vrolijk. Samen lopen we richting de kleedkamer. "Nou ik mag hier niet naar binnen, tot zo." Zegt hij en hij loopt richting de kantine. Ik doe de deur open en wanneer ik binnen ben, sta ik helemaal versteld. De kleedkamer is versierd met ballonnen en vlaggetjes. Ook hangt er een spandoek met 'gefeliciteerd'. Wat heb ik toch geweldige vriendinnen. Een beetje ontroerd bedank ik iedereen en beginnen na een tijdje met omkleden. We hebben natuurlijk een belangrijke wedstrijd op het programma.

"Oke dus meiden, we gaan ervoor." Zegt Menno, nadat hij klaar is met het noemen van de posities, de wissels en de techniek die we hebben. Ik sta zoals normaal op verdedigende middenvelder. We lopen naar buiten en beginnen aan de warming-up. Na de warming-up lopen we naar de middencirkel en slaan onze armen om elkaar heen en schreeuwen onze yel. We schreeuwen alle zenuwen eruit en gaan klaar staan. Het beginsignaal klinkt en we gaan er vol op. Dit moeten we winnen. Dit gaan we winnen.

Het is rust en we staan met 0-1 achter. Niet zoals we hadden gepland. Jake loopt naar me toe en gaat naast me zitten. "Anouk, jij schuift door naar het middenveld, we gaan met 2 midmids spelen." Zegt hij tegen mij. Ik knik en drink mijn thee op. Na een bemoedigende speech van Menno gaan we met de strijd in onze ogen het veld weer op. De scheidsrechter fluit voor het begin van de tweede helft. "Oké meiden, we kunnen het!" Schreeuw ik. Na 15 minuten te hebben gespeeld scoort Ilse de 1-1. We rennen naar haar toe en omhelzen haar en rennen daarna weer snel terug naar onze eigen helft. We moeten per slot van rekening winnen. Na weer een tijdje te hebben gespeeld passt Nynke de bal naar mij en ik tik hem door naar Ilse. Ilse speelt haar man voorbij en passt hem door naar Nynke die de hoek inrent. Ze geeft hem voor en hij belandt bij mij. Ik haal uit en de bal belandt in het net. We juichen erop los en we nemen daar ook alle tijd voor. Als we eindelijk weer op onze helft staan, neemt de tegenstander de bal weer uit. We blijven druk zetten en ze komen niet door onze verdediging.

Het eindsignaal klinkt. We zijn kampioen! We rennen naar elkaar toe en eindigen in een groepshug. Menno en Jake rennen ook op ons af en slaan hun armen om ons heen. We springen op en neer terwijl we erop los juichen. De ouders maken allerlei foto's van ons. "Anouk, Jake lach eens." Zegt Melissa die met haar telefoon een foto maakt van mij en Jake, waarvan ik niet eens doorhad dat hij een arm om mij heen had gelagen tijdens het juichen. "Ja cute." Ik loop onder Jakes arm vandaan en loop met Melissa achter de rest van het team aan. Er is een traditie bij onze club dat wanneer je kampioen wordt je in de sloot moet springen die bij de parkeerplaats ligt. Hele leuke traditie. We pakken elkaars handen beet en springen tegelijk in de sloot. Proestend van het lachen en het water komen we weer de sloot uit. Menno en Jake staan lachend langs de kant. Melissa, Nynke en ik kijken elkaar aan. "Op drie." Mime ik naar ze. Ze knikken en ik tel af met mijn vingers. Op drie sprinten we naar Menno en Jake en duwen ze in het water. Helaas voor mij sleurt Jake mij mee het water in. Terwijl de ouders nog steeds foto's van ons maken springen we nog een paar keer in de sloot omdat het toch wel leuk is en we toch al nat zijn.

Nadat we hebben gedoucht in een prachtige kleedkamer en weer acceptabel ruiken lopen we de kantine in waar Menno en Jake op ons wachten met patat. We gaan zitten en praten over de wedstrijd en allemaal andere onzin onder het genot van een patatje. "Ik hoef niet meer. Iemand mijn overige patat?" Zegt Ilse. "SHOTGUN." Schreeuwen Jake en ik tegelijk. We kijken elkaar aan en barsten in lachen uit. "Delen?" Vraagt hij lief aan mij. "Moet maar hé." Zeg ik. We eten Ilses bakje op, ik neem natuurlijk meer dan hem maar dat heeft ie niet door." "Meiden, we hebben nog niet gezongen, alleen gefeliciteerd." Zegt Melissa ineens. Dat was voor iedereen het teken om te beginnen met zingen, en er vallen steeds meer mensen in waardoor uiteindelijk de hele kantine zingt. Top. Helemaal niet awkward.

"Tot straks meiden!" Zeg ik wanneer ik met Melissa de kantine uitloop richting huis. Iedereen komt na het avondeten richting mijn huis. Gelukkig hebben we een aardig groot huis. Marc, Thomas en Rixt komen al wat eerder samen met Melissa eten we met zijn vijven bij mij thuis.