The game

Hoofdstuk 18

Ik voel iemand op mijn schouder kloppen. Langzaam open ik mijn ogen. "We zijn in Stockholm" hoor ik Timo zeggen. Gapend strek ik me uit. Man dat was een lange autorit, echt 16 uur ofzoiets. We gingen niet met het vliegtuig omdat Timo last heeft van vliegangst. Ik kijk uit het raam en geniet van het uitzicht. We rijden door allemaal straatjes met oude gebouwen. Het ziet er schitterend uit! "Hoe lang nog rijden tot we bij het hotel zijn?" Vraag ik aan Timo. "Nog 34 seconden." Zegt hij twijfelend. Na 30 seconden parkeert hij de auto en stappen we uit. Hij rekt zich uit. "Man dat duurde lang." Zegt hij "Ja inderdaad, maar we zijn er wel, ik heb er zo veel zin in." "Jaaa ik ook." Ik kijk op het klokje van mijn telefoon en zie dat het 21:00 is. "Zullen we inchecken in het hotel en daarna een beetje door de stad rondhobbelen?" Stel ik voor. "Ja is goed" antwoord hij en we lopen met onze spullen naar het hotel toe.

"Aan jou de eer" zegt Timo. Ik glimlach en open met het pasje dat wij net bij de receptie hebben gekregen de deur van onze hotelkamer. Ik stap naar binnen en leg mijn spullen neer op de grond. Ik kijk de kamer rond en zie een bed bij een raam. Ik kijk Timo aan en hij ziet het ook. "CLAIM" schreeuw ik en sprint naar het bed. Ik hoor Timo zuchten en ga languit op het bed liggen. Ik kijk bewonderend uit het raam, we hebben echt prachtig uitzicht! Stockholm is een hele mooi stad. "Zullen we zo ergens even een drankje doen of even gaan snacken?" Stelt Timo voor. "Ja is goed, we vinden wel ergens een restaurantje, we kunnen wel met de metro?" "Ja is goed" zegt hij en we vertrekken.

"Zelfs de metrostations zijn hier mooi" zeg ik bewonderend. "Echt supervet." Stemt Timo met mij in. We lopen het station uit en komen in het centrum van Stockholm terecht. Het is hier lekker druk. Ik kijk om me heen en zie nog een stelletje ajax supporters. Ik tik Timo aan en wijs naar die mensen. Hij begint te lachen en loopt op ze af. "Goedenavond, is er nog een ajax cafeetje in de buurt?" Vraagt Timo aan één van de mannen. "Nog meer supporters zijn altijd welkom, volg ons maar." Zegt de man. We stellen ons voor en zij doen hetzelfde. Het is een vriendengroep dat al jaren naar alle uitwedstrijden van Ajax gaat. Echte diehard fans dus. Ééntje heeft zelfs een tattoo van 'Ajax, beste van Europa 2016-2017'. Ik hoop voor hem, en de rest van Nederland dat die tattoo de waarheid spreekt.

"Naar welke ingang moeten we?" Vraag ik aan Timo. Hij kijkt op het kaartje en wijst de weg. We hebben kaartjes in het staanvak van ajax, dus moeten we wel echt vroeg er zijn als we een beetje acceptabele plaatsen willen hebben. Wanneer we eindelijk ons vak hebben gevonden moeten we nog even ons kaartje laten zien en dan worden we doorgelaten door de bewaking. "Het is al lekker vol" zegt Timo. "Ja klopt, ik denk dat sommige gewoon in het stadion hebben overnacht om vooraan te staan" antwoord ik. "Denk ik ook" zegt Timo.

"HEEEEEUJ" schreeuwen we in koor met alle ajax supporters. De wedstrijd is net afgelopen. 2-1 voor ajax. "Dit is de club waar ik zo trots op ben. De club waar ik zoveel van houd. Waar je ook gaat ik volg je overal. Ja, ik blijf je altijd trouw. Woohohohooooh ohohohoooh wij zijn Ajax Amsterdam. Woohohohooooh ohohohoooh wij zijn Ajax Amsterdam" zingen we uit volle borst mee.

Ik word wakker met knallende koppijn. Wat is er gebeurd gisteren? Ik weet nog wel dat we na de prijsuitreiking naar het supporterscafé zijn gegaan maar verder is het een waas. Ik sta zuchtend op en loop naar de badkamer om een glaasje water te pakken en een paracetamol. Waar is Timo eigenlijk? Ik strompel door de kamer op zoek naar Timo maar hij is nergens te bekennen. Ik pak mijn telefoon en bel hem, voicemail. Waar kan die jongen nou weer uithangen? Ik raak lichtelijk in paniek en bedenk elke plek waar ik hem zou kunnen vinden. Uiteindelijk besluit ik naar de ontbijtkamer te lopen, misschien is hij daar wel, en anders kan ik niet verder zoeken zonder iets te hebben gegeten, man ik heb honger! Ik kijk de ruimte rond en zie hem niet zitten. Ik pak snel een klein ontbijtje en eet het snel op. Wanneer het op is loop ik terug naar de kamer, misschien is hij daar al wel weer. Nee, helaas. Ik bel hem nog een keer en krijg weer de voicemail. Ik ga door mijn galerij of er misschien foto's zijn van waar we gisteren waren. Niet iets veel zeggend. Ik kijk nog op mijn snapverhaal en zie een foto van een soort van ehbo kamer met de tekst "gaan we weer". Verbaasd kijk ik naar mijn scherm. Ik pak mijn tas en wat spullen en loop vervolgens naar de receptie. "Goedemorgen, kan ik u van dienst zijn?" Vraagt de receptioniste beleefd. "Goedemorgen, ik hoop van wel, herkent u deze kamer toevallig?" Vraag ik haar. "Jazeker, dat is onze ehbo kamer." "Waar kan ik die vinden?" "U bent zeker op zoek naar u kamergenoot." Zegt ze. "Ja klopt, ligt hij daar nog?" Vraag ik haar. "Volgens mij wel, het is hier de gang door en dan de derde deur rechts." Zegt ze nog steeds glimlachend. Ik bedank haar en snel naar de kamer. Ik open de deur en daar ligt Timo, met zijn pols in het verband en een wat geschaafd gezicht. "Goedemorgen" zegt de zuster. Ik begroet haar terug en vraag wat er met Timo is, die nog vredig ligt te slapen. "Hij heeft zijn pols zwaar gekneusd en wat verwondingen op zijn gezicht, we gaan ervan uit dat hij is gevallen of iets in die richting. Hij mag wanneer hij wakker wordt alweer het bed uit." Antwoord ze. Een zucht van opluchting verlaat mijn mond. Ik praat nog wat verder met de zuster totdat Timo wakker wordt. "Hee Timo" fluister ik. Hij mompelt iets wat wel een begroeting zal zijn. De zuster vertelt hem wat er aan de hand is en nog wat verdere informatie. Na een tijdje staat hij op en leid ik hem naar de hotelkamer. "Kun je rijden" vraag ik hem. "Jawel hoor, het gaat wel" reageert hij. We halen nog wat slaap in en wanneer we weer wakker worden rijden we naar huis, nog altijd wel blij met de overwinning.