The game

Hoofdstuk 32

Gapend wordt ik wakker. Ik kijk op mijn klok en zie dat het al half twee in de middag is. Ik sta op en loop naar de spiegel. Mijn ogen zijn nog steeds een beetje rood van het huilen en mijn haar staat ongeveer alle kanten op. Het lijkt een beetje op iemand die zijn hand in een stopcontact heeft gehad. Ik zucht en besluit om maar even een douche te nemen. Nadat ik uit de douche kom check ik voor het eerst mijn telefoon weer sinds gistermiddag. 782 ongelezen berichten in de groepsapp met Melissa, Rixt, Thomas en Marc, fijn. Ik klik het aan en klik het gelijk weer weg want het boeit me eigenlijk bar weinig, nuttig zal het toch niet zijn. Ook nog een paar app'jes in een groep met mij, Melissa en Rixt. Die lees ik wel even.

Rixt: en Nouk, hoe was fysio? of eigenlijk de fysiotherapeut
Melissa: sws dat er iets is gebeurd 😏
Rixt: Hmm ja denk het ook
Melissa: waarschijnlijk zijn ze nu te druk bezig om te reageren
Rixt: ja met oefeningen he
Melissa: ik ben wel benieuwd wat voor een oefeningen 👅
Rixt: ik ook wel 🙈

Wauw, die zijn echt erg. Lachend lees ik het gesprekje nog eens. Ze sporen echt niet. Ik app dat ik ze even moet spreken. We spreken over een halfuurtje af bij starbucks. Snel eet ik even wat en fatsoeneer ik mezelf, in ieder geval doe ik een poging. Wanneer ik het wel prima vindt pak ik mijn fiets en ga richting de starbucks.

Wanneer ik aankom zie ik Melissa en Rixt al zitten en ik sluit me bij hun aan. "Dus.. je wilde ons wat vertellen" zegt Melissa met wiebelende wenkbrauwen. "Eh ja, mijn oma is vannacht overleden, ik heb de hele avond en nacht in het ziekenhuis gezeten" zeg ik. Er wellen weer wat tranen op in mijn ogen maar wrijf ze weg. "Ahw meissie toch" zegt Rixt en ze trekt me in een knuffel. Wanneer Rixt me loslaat trekt ook Melissa me in een knuffel. "Gaat het wel met je?" vraagt Melissa. "Nog niet echt, maar dat komt nog wel, ooit" zeg ik. Ze knikken meelevend. "En ik moet nog wat vertellen" zeg ik langzaam. Ze kijken me aandachtig aan en wachten tot ik begin met vertellen. "Jake zoende me" zeg ik droog. "NEE, ECHT OMG, IK WIST HET WEL" schreeuwt Melissa door de starbucks en Rixt slaakt een kort gilletje wat ons een paar rare blikken oplevert. "Niet zo hard jong" sis ik naar ze. Ze mompelen iets wat op sorry lijkt en ik vertel wat er is gebeurd, ook dat hij in het ziekenhuis ons een stelletje noemde. "Ahw wat lief" zwijmelt Rixt.

Na een tijdje is het voor mij tijd om naar huis te gaan, ik help mijn moeder, tantes en oom met het regelen van de crematie. Ook al is het verdriet nog groot, we willen de begrafenis al snel houden omdat mijn oom op zakenreis moet naar Miami. Thuis aangekomen zit iedereen al aan de keukentafel, ook een begrafenisondernemer. Ik begroet iedereen, geef mijn moeder een kus op haar wang en stel me voor aan de man. "Zullen we dan maar beginnen?" vraagt mijn moeder terwijl ze de tafel rondkijkt. Iedereen knikt en de begrafenisondernemer begint met het benoemen van alles wat moet worden geregeld, en man wat is dat veel. Ik luister aandachtig en opper af en toe een ideetje. Na een tijdje vinden we het wel weer genoeg en stoppen we ermee. Morgen om dezelfde tijd komt hij weer langs en bespreken we nog wat dingen. 

Ik loop de trap op naar mijn kamer, maar mijn moeder houdt me tegen. "Ik heb nog iets voor je, het is van oma, ze gaf het aan mij en zei dat ik het pas mocht geven wanneer ze zou zijn overleden." zegt mijn moeder en ze overhandigt me een envelop. Ik pak het aan en loop door naar boven. Aangekomen op mijn kamer ga ik in mijn vensterbank zitten en open de envelop langzaam. In de envelop zit een ketting dit ze altijd droeg en een brief. Ik doe de ketting om en vouw de brief open. 

Lieve Anouk,

We kennen elkaar nu 18 jaar. Ik herinner me de dag dat je werd geboren alsof het gisteren was. Je vader belde me op en zei dat ik een kleinkind had. Ik vroeg wanneer ik kon langskomen en ik kon gelijk komen. Ik reed zo snel mogelijk naar het ziekenhuis waar je moeder lag. Toen ik je zag was ik al gelijk verliefd op je, zo mooi en schattig.

Mooi ben je nog steeds, maar je schattigheid heb je ingeruild voor een sterke uitstraling. Niets zal jou breken. Kleine scheurtjes op zijn hoogst, maar je zult een manier verzinnen om het weer te helen. Je bent zelfstandig geworden. Ik hoef je veters niet meer te strikken of op je te passen. En wat vond ik dat toch altijd leuk, op jou passen. Je was zo vrolijk en het liefste huppelde je de dag door. Voetballen wilde je ook graag en veel, en wat had je een talent vond ik. Elke zaterdag keek ik dan ook met plezier naar je.

Nu je deze brief hebt ontvangen weet ik dat mijn tijd is geweest, en wat ben ik blij dat jij daar deel van uitmaakte. De ketting in deze brief heb ik van mijn oma gekregen en ik hoop dat je hem zult dragen en aan me blijft denken en weet dat ik altijd bij je zal zijn ook al is het niet in levende lijve. Ik wil dat je niet om me treurt, maar leeft. Je hebt er immers maar eentje. Val maar sta weer op, leef je leven en laat niemand je minder waardig voelen, maar vooral: volg je hart. Je hart maakt de beste beslissingen voor je. Misschien niet de slimste, maar domme dingen doen hoort bij het leven. Fouten maken mag, zolang je ervan leert en altijd het beste probeert te doen. Ik ben trots op je, hoe je ook gaat worden en wat er ook gebeurt.

Veel liefs,

oma