The game

Hoofdstuk 3

Ik open mijn ogen, doe het licht aan een kijk op de klok, 7:00. Fijn, ik kan nog een halfuur slapen voordat ik weer naar school moet. Ik val weer in slaap want 's ochtends telt elke minuut slaap.

Dit keer word ik wel wakker van mijn wekker. Ik zet hem uit, sta op en doe mijn ochtend routine. Met mijn enkel gaat het inmiddels weer goed genoeg, tenminste, ik kan normaal lopen. Ice-packs doen wonderen. Ik loop naar mijn kledingkast en haal er een witte broek uit en combineer dat met een blauw met wit bloesje. Ook doe ik mijn grijze Adidasjes aan. Ik pak mijn tas en strompel naar beneden, gevoelsmatig zitten er allemaal bakstenen in. Aangekomen in de keuken smeer en eet ik wat broodjes en loop daarna richting het fietsenschuurtje.

"Heeey jongens." begroet ik Marc en Thomas die bij de kluisjes staan te wachten. "Waar is de rest?" "Die komen er zo wel aan denk ik." Antwoord Thomas. Terwijl hij dat zegt, komen ook Melissa en Rixt aanlopen. "Hé Anouk, al zin in je sollicitatiegesprek vanmiddag?" Vraagt Rixt. "Eehm... ja?" "Beetje enthousiaster mag wel." "Sorry, JA IK BEN ER KLAAR VOOR, BEN ER KLAAR VOOR." Imiteer ik spongebob. Om de een of andere reden begint iedereen te lachen. Waarschijnlijk zag ik eruit als debiel, maarja, dat ben ik ook wel een beetje. Ik ga vanmiddag solliciteren bij een restaurant/cateringbedrijf en ik ben zo freaking zenuwachtig, niet te hendelen. We lopen met zijn vijven naar de les en nemen plaats. Heerlijk, een lesje wiskunde, fijn.

"Heel veel succes Anouk" schreeuwt Melissa door de klas wanneer ik na mijn laatste les het lokaal uit loop. "Dankjeeee, komt goed." Ik loop naar mijn kluisje en fiets daarna richting mijn hopelijk toekomstige werkplek. Eenmaal aangekomen stap ik van mijn fiets af en zet hem op slot. Here goes nothing, denk ik bij mezelf en ik loop het gebouw in.

Blij schud ik de hand van mijn baas. YES AANGENOMEN. "Dus Anouk, vanaf morgen kun je eigenlijk al beginnen. Ik verwacht je om 16:00. Je wordt eerst ingewerkt door Justin, welkom." "Bedankt! Ik zal er zijn." Blij loop ik het restaurant weer uit en pak mijn telefoon uit mijn jaszak. Ik open whatsapp om een berichtje te sturen naar mijn gezin en vrienden dat ik ben aangenomen. Eenmaal verstuurd haal ik mijn fiets van het slot en fiets ik naast huis. Thuis aangekomen ga ik languit op de bank liggen en start een film: I am number four.

Ik voel wat nats over mijn gezicht gaan en schiet omhoog. "Was het een spannende film?' Vraagt Jens terwijl hij, met een inmiddels leeg glas waar ooit water in zat, mij glimlachend aankijkt. "Je bent in slaap gevallen, dus eigenlijk heeft dat mijn vraag al beantwoord." "Was dit nodig?" "Nee, maar ik deed het wel. Mam vroeg of wij konden koken vanavond." "Ehm ja best, wat wil je?" "Pizza bestellen?" "Ik stem voor." "Okee doen we dat, wie belt?" "Ik bel wel, welke wil je?" "Doe maar een pizza Hawaï." Joost knikt en pakt de telefoon en bestelt de pizza's.

_____________________________________________________________________________

Het is alweer zaterdag, matchday. Een heerlijke dag, eerst een wedstrijd en daarna mijn eerste werkdag. Ik stap mijn bed uit en doe weer mijn ochtendroutine en doe mijn trainingspak aan. Ik loop naar beneden en zie mijn vader al aan het ontbijt zitten. "Kom je straks kijken?" Vraag ik hem. "Jazeker, wil je meerijden of ga je fietsen?" "Ik ga wel fietsen, dan kan ik daarna door naar mijn werk." Wat klinkt dat toch leuk, mijn werk. Ik eet nog wat en pak daarna mijn voetbaltas in. Ik app Melissa en zeg dat ik haar op kom halen, het ligt toch op de route. Ik pak mijn fiets en fiets naar Melissa toe. Aangekomen loop ik achterom haar huis in en zie haar op haar telefoon selfies maken. "Lukt het meid?" ze schrikt zich kapot en laat haar telefoon vallen. "Ook hallo Anouk en nee, het lukt niet." "Kom maar, ik maak er wel eentje." Ze geeft mij haar telefoon en ik maak een selfie. "Zullen we gaan?" Vraag ik. "Ja is goed, ik haal mijn tas even.

Aangekomen op het complex parkeren we onze fietsen en lopen richting de kleedbox. "Anouk, niet omkijken, maar daar loopt je fix." "Wie bedoel je?" "Oke, je mag toch omkijken." "Goh wat lief van je." Zeg ik terwijl ik omkijk. Achter ons loopt Jake. Ik had Melissa het verhaal vertelt en sindsdien pest ze me. "Heel grappig" zeg ik. "Ja hé." "Nee." "Ooh, pech voor je, ik ben voor Jane." "Jane?" "Ja, Jake en Anouk, duh." Ik zucht en besluit er maar niet op in te gaan want dat heeft toch geen nut. "Hé Anouk, Melissa, wacht even." Horen we Jake achter ons schreeuwen. Melissa knipoogt naar me. Ik sla haar voor haar gezicht. Ze kijkt me beledigt aan. "Wat is er?" "Jullie moeten vandaag extra goed spelen." "Waarom dan?" Vraag ik. "Kom je nog wel achter." En met dat gezegd te hebben loopt hij richting de kantine. "Eehm okee, waar ging dat over?" "Ik heb echt geen flauw idee." "Zullen we maar naar de kleedbox gaan?" "Ja is goed, kom." En we lopen naar de kleedbox toe. We begroeten het team en krijgen wat hallootjes terug.

Oké dus, voor vandaag starten we weer zoals gewoonlijk. Janneke in de goal. Melissa rechtback, Anouk voorstopper. Nynke laatste man. En zo ging Menno verder. Maar mijn gedachtes waren ergens anders. Namelijk bij wat Jake had gezegd zonet. Wat zou er zijn vandaag? Waarom moeten we extra goed spelen vandaag? Ik kijk Melissa aan en weet dat zij zich hetzelfde afvraagt. "Oke zijn we er klaar voor?" Vraagt Menno. Een paar zeggen ja, maar erg overtuigend klinkt het niet. "ZIJN WE ER KLAAR VOOR." Schreeuwt hij nog eens. "JA" antwoorden we nu in koor. "KOM OP DAAAN." En vol goede moed beginnen we aan de warming-up. Aan het einde van de warming-up schieten we nog wat op goal. "Kom allemaal nog even bij mekaar meiden" zegt Menno. Hij houdt nog even een praatje. We lopen naar onze posities en gaan klaar staan. Jake rent langs ons om naar de zijlijn te gaan om voor grensrechter te spelen. Wanneer hij mij passeert fluistert hij nog even in mijn oor. "Succes hè Nouk." Nouk, noemt hij me nou Nouk, okeee... Ik concentreer me weer op de wedstrijd. En wanneer het fluitsignaal klinkt, zit ik weer helemaal in de wedstrijdconcentratie. "Oke meiden, kom op, we kunnen het!" Schreeuw ik nog.

Het eindsignaal klinkt. We juichen er op los want we hebben 3-0 gewonnen. We omhelzen elkaar en lopen daarna het veld af. "Hé Anouk en Melissa, supergoed gespeeld." Zegt Jake. 'Dankje, moest toch ook?" Antwoord ik. "Ja waarom moest dat?" Vraagt Melissa. "Er was misschien een scout, en met misschien bedoel ik dat ik er zeker van was want ik heb nog even met hem gepraat." "Een scout? Serieus, welke club?" "Van Ajax vrouwen." "Omygosh." "Zeg nog maar niks tegen de rest, pas als het officieel is." "Okee, zullen we niet doen." Antwoorden we. "Ga maar douchen, dan spreek ik jullie straks nog wel even." Met dat gezegd te hebben lopen we richting de kleedbox. Een scout, van Ajax, wauw.