The game

Hoofdstuk 2

Iedereen kijkt om, en ik kan mijn ogen niet geloven...

Ik knipper nog een paar keer met mijn ogen, en geloof het nu toch eigenlijk. De jongen uit de bus. Recht voor. Help. Inmiddels staat iedereen in een halve kring om Menno en busjongen heen. "Nou meiden, dit is Jake, maar stel je zelf maar even voor. Jake dus. "Eehm ja, ik ben dus Jake, ik ben 17 jaar en ik ben trainer in opleiding van Ajax en ben hier voor mijn stage. Enne.. ja, dat is het ongeveer, zijn er misschien nog wat vragen?" Nog steeds een beetje verbijsterd sta ik hem aan te gapen, maar hij heeft het gek genoeg niet door. "Je vangt vliegen" fluistert Melissa in mijn oor. Snel doe ik mijn mond dicht. "Heb je een vriendin?" Vraagt Evelien. Iedereen begint te lachen om haar vraag. "Helaas Evelien, je mag niet daten met je trainers, volgende keer beter." Zegt Menno. Wederom lacht iedereen weer. "Ik was gewoon benieuwd, ik heb nog steeds mijn eigen vriendje, weet je nog? Maarem antwoord..?" Vraagt ze nieuwsgierig. "Eehm nee, ik heb geen vriendin." Zegt Jake dan. Om de één of andere reden ben ik erg opgelucht. "Als er verder geen vragen zijn, doen we even snel een namen rondje, Evelien begin jij maar." Evelien begint, en na een paar teamgenoten is Melissa naast mij aan de beurt. Okee, zal hij mij herkennen? Ik hoop het niet, of wel, ik weet het niet. "Ik ben Anouk" zeg ik en Jake kijkt me verrast aan en zijn ogen krijgen een kleine glinstering erin, maar veranderd zijn blik al snel. Ja, hij herkende me, top! Oke toch niet zo blij mee, ik weet gewoon dat hij me uitlacht in zijn hoofd.

Terwijl we bezig zijn met de warming-up voel ik gewoon Jakes ogen in mijn rug branden, maar doe alsof ik het niet merk. We komen weer even bij elkaar en Menno legt de oefening uit. Na nog een paar oefeningen te hebben gedaan is het tijd voor de eindpartij. We maken twee aardig eerlijke teams en beginnen. Na even te hebben gespeeld, pak ik de bal van Inge af en ren naar het goal. Sjoukje rent naar me toe en tackelt me van achter vol neer. Ik rol wat door en beland voor de voeten van, ja ja je raadt het al, Jake. "Val je zo erg voor me?" Zegt hij met een knipoog en zo zacht dat alleen ik het hoor terwijl hij me overeind helpt. Ik lach een beetje scheef naar hem. 'Sorry, sorry, gaat het?" Binnen no-time staat het hele team om me heen. Heerlijk die bezorgdheid. "Ja hoor gaat wel, we kunnen wel weer door" lach ik een beetje, bijtend op mijn lip, mijn enkel doet toch aardig wat pijn. Ik zet een stap en val gelijk door mijn enkel. "Oke misschien toch niet" komt er kreundend uit. "Jake, kun jij met Anouk naar binnen gaan, en er even wat ijs opdoen?" Jake knikt, loopt nog wat dichter naar me toe en tilt me op in bruidstijl, terwijl hij een ambulance nadoet. "Meen je dit?" Vraag ik. "Ja." Ik rol met mijn ogen en accepteer het maar.

Aangekomen in de ehbo-kamer legt hij me neer op zo'n behandelingstafel/bed ofzo en pakt hij een icepack uit de minivriezer die er staat. Ook pakt hij nog een doek. Hij wikkelt de doek om de icepack heen. Ondertussen heb ik mijn sok en scheenbeschermer al uit gedaan. Hij legt het ijs erop en mijn gezicht vertrekt een beetje. "Gaat het?" Vraagt hij bezorgd. "Jahoor" "Eerijk" "Het gaat goed genoeg, echt waar" "Je weet dat je hele enkel inmiddels blauw, paars en verdikt is" "Hoe weet jij dat? Er ligt toch een icepack op" "Wedden?" 'Oke, waarvoor wedden we?" Jake zet een stap dichterbij en buigt naar mijn hoofd. "Een kus" fluistert hij in mijn oor. Ik krijg kippenvel van zijn warme adem. "Ehm..oké.." zeg ik twijfelend. Hij trekt zich terug en haalt de ice-pack van mijn enkel af. Hij is blauw, paars en dik. "Ik heb gewonneeen" schreeuwt Jake overdreven vrolijk. Hij tuit zijn lippen erg overdreven. "Grappig, maar weddenschap is weddenschap, maar je zal wel hier moeten komen en zitten, lopen is een beetje pijnlijk." Hij knikt en gaat naast me zitten. Ik buig mijn hoofd naar hem toe, richting zijn lippen, maar wijk net voordat ik ze aanraak met de mijne richting zijn wang en geef hem dus een kus op zijn wang. Ik buig weer naar achter en zie hem even verbaasd en teleurgesteld kijken, maar hij hersteld zich snel. Wacht. Teleurgesteld. Waarom. Help.

Op dat moment gaat de deur open en komt Menno binnen. "Gaat het Anouk?" Vraagt hij? Jake geeft antwoord voor mij "natuurlijk gaat het, met mijn ehbo-skills." "Hij is wel blauw en gezwollen, even wat rust en het komt goed" zeg ik. "Ben je op de fiets?" Vraagt Menno. Ik knik. 'Ik ga je niet laten fietsen, ik wil je zaterdag in het veld hebben staan" zegt Menno. "Maar hoe kom ik dan thuis?" "Ik breng je wel even met mijn scooter? Als je dat wilt?" Vraagt Jake. Wil ik dit? "Dat zou heel aardig van je zijn Jake." Zegt Menno. "Okee dan, dankje" zeg ik. "Wil je nu al weg?" "Ja is goed, ik pak mijn spullen even." "Als jij nou even blijft zitten, haal ik je spullen op en daarna jou, dan rij ik even hierheen." "Oke dan, mijn tas staat in de rechterhoek geloof ik, nummer 8." Jake loopt de kamer uit en komt na 5minuten weer terug met de tas en zijn scooter die nu voor de ingang van de kleedkamers staat. Ondertussen is Menno al weer terug naar het veld gegaan. "Sla je arm maar om me heen, dan ondersteun ik je." "Ik ben niet gehandicapt." "Wel waar, kom op, hup, steunen jij." Na een hele gemakkelijke, ahum, loop zijn we bij de scooter. Een beetje stuntelig kom ik erop en geeft Jake me een helm. "Heb je altijd twee helmen mee?" "Je weet maar nooit wanneer je een mooi iemand moet vervoeren." Zegt hij met een knipoog. Zuchtend rol ik met mijn ogen. Jake gaat ook zitten en start de scooter. "Hou me maar stevig vast." Ik doe wat hij zegt, want ik heb nog nooit achterop een scooter gezeten en vindt het eigenlijk niet heel relaxet.

Thuis aangekomen bedank ik Jake voor zijn hulp, en hinkel naar binnen. Jake rijdt zwaaiend weg en ik zwaai hem nog even na. Ik loop naar binnen en vertel mijn ouders wat er is gebeurd en dat ik in mijn bed ga liggen. Na een moeizame avondroutine lig ik eindelijk in mijn warme bed. Ik denk nog even na over deze dag, over Jake, en met die laatste gedachte val ik in slaap.