Zoraki Bir Ask (Tamamlandi)

Dogum

IYI OKUMALAR...

-SELIM-

Ögrendiklerim bedenime agir geliyordu...nefes almaya bile hakkim yokmus gibi hissediyorum hatta...öyle büyük bir vicdan azabi birakti Eylül bana, yasamak hic bu kadar berbat hissettirmemisti...Bir odada Eylül, hemen yanindaki odada ise kizim...Günes'im yatiyordu...Ikisi de serumlara ve makinelere bagli...Günes'in durumu biraz daha iyi en azindan kizimla camlarin arkasindan bile olsa konusabiliyorum...

Eylül, kizima benden cok bahsetmis...hatta resimlerimi bile göstermis o yüzden kizim beni görür görmez baba diyerek boynuma atlamisti...ona sadece bir kez doktor esliginde sarilma firsati bulabilmistim geri kalan zamanimizi camin arkasindan konusarak geciriyorduk...

Günes: Babacigim, annemle bana ilac bulabildin mi?

-Ilac mi?

Günes: Evet, annem bana bir keresinde baban bizim hic hasta olmamiz icin bir ilac bulmaya calisiyor...onu bulursa ikimizde iyilesecegiz demisti...Buldun mu babacigim ilaci?

kizimin sözleriyle gözlerimden akan yaslari durduramazken ona yalan söylemekten baska sansim yoktu..

-Evet kizim buldum ama ilacin sizi iyilestirmesi icin biraz zamana ihtiyacimiz var...sonra ikinizde iyi olacaksiniz...

Günes: Babacigim annem nerde? Ben onu cok özledim...

-Bebegim annen biraz yorgun simdi uyuyor...ama merak etme yakinda onu görebileceksin...simdi sende uyu biraz...cok yoruldun...

Günes: Uyursam gitmezsin degil mi?

-Hayir kizim gitmem...seni asla birakmam ben..korkma tamam mi? Ben senin hep yaninda olacagim...

Günes: Tamam babacigim..

diyerek yatagini döndükten kisa bir süre sonra uykuya daldi...Bu sirada omzumda bir el hissettim..Kafami kaldirdigimda Demir'i gördüm...

Demir: Selim, Eylül kendine geldi...ama cok fazla vakti yok biliyorsun...kisa süreli uyanip tekrar uykuya daliyor konusmak istersen acele et...bir daha ne zaman uyanir ya da uyanabilir mi bilmiyoruz...

-Tamam hemen gidelim..

dedim yerimden kalkarak...Eylül'e ne söyleyecegimi ya da onun ne tepki verecegini bilmiyorum...ama onu görmeye suan cok ihtiyacim var..

Doktorun izniyle önlük giyip yanina girdigimde ona seslendim..

-Eylül...

Eylül gözlerini zorla acarak bana hafif bir tebessüm gönderdi..

Eylül: Gelmissin...

-Geldim...neden bana söylemedin?

Eylül: Denedim...ama sonra vazgectim...beni bu halde görmeni istemedim...Aslinda iyilesecegime inandim hep...ama artik umudum kalmadi...

-Hayir Eylül'üm söyleme böyle seyler...sen iyi olacaksin...

Eylül: Bu saatten sonra ne kadar iyi olabilirim bilmiyorum...Tek istegim ölmeden önce kizlarimi ve oglumu son kez görebilmek..

-Konusma böyle Eylül...bizi birakamazsin...

Eylül: Kizim nasil? Günes iyi mi?

-Iyi, ama daha iyi olacak..

Eylül: Biliyorum...kizim ve oglum Günes'ime umut isigi olacaklar...

-Eylül neden böyle bir risk aldin?

Eylül: Kizim ölüyordu Selim...yasam kaynagim, Günesim gözlerimin önünde eriyordu...Her yolu denedim...Labatuarda saatlerce calistim ama olmadi...basaramadim...beni bu hayatta kosulsuz sartsiz seven tek varligimi kurtarmak icin elimden hicbir sey gelmedi...Idil gibi ellerimin arasindan kayip gitmesine izin veremezdim...Idil gibi onu kurtaramazsam yasamak icin sebebim kalmazdi...ben bir kez daha kaybetmek ve basarisiz olmak istemedim...