Monterial Clan 2 : The Playboy Drummer (COMPLETED)

Chapter TWENTY

JIONNE.

"Ano na naman ba monterial ?" Naiinis na turan niya sa asawa.

Kanina pa itong nakatayo lamang sa harapan niya bago matiim na nakatingin sa kanya.

"Where were you in the past three days jionne? Answer me." Kitang kita niya ang pag tiim ng bagang nito.

Tinitigan niya ito sa mata. Kitang kita doon kung gaano ito kagalit.

"Its none of your business monterial." Sagot niya dito. Bago ibinalik sa panunuod ang mga mata niya.

Hindi pa man nag tatagal sa palabas ang paningin niya ay bigla na lamang iyon dumilim. Napatingin siya sa paligid. Only to see ash hawak hawak nito ang plug ng tv.

"I'm making it my business jionne. Now answer me." Mataman itong tumitig sa kanya.

Kaya naman nag iwas siya ng tingin dito.

She just rolled her eyes. Bago pumunta sa kusina. Ramdam niya naman na sinundan siya nito doon.

"Don't roll your eyes on me jionne. I'm asking you ? Where did you go ?" Alam niyang gustong gusto na siyang sakalin nito. Pero hindi talaga siya nagpatalo.

"Why do you want to know ?" Balik tanong niya dito bago ito hinarap.

Sumandal siya sa kitchen counter. Bago inantay ang sagot nito.

"Because your my wife damnit." Sigaw nito.

"Don't shout at me monterial. Yeah i'm your wife. Just your wife." Mahinahong sabi niya dito. Dahil alam niyang pag sinabayan niya ang init ng ulo nito ay mag claclash talaga sila.

Nakita niya kung paano umamo ang kaninang mabagsik na mga mata nito.

Lumapit ito sa kanya. At saka siya niyakap.

"I'm scared jionne. Nung umuwi ako dito at hindi kita agad nadatnan. Natakot ako. Natakot akong baka iwan mo ako ulit. Ayoko jionne. Mahal na mahal kita." Saad nito bago hinigpitan ang yakap sa kanya.

"Monterial umayos ka nga." Pilit niyang binabaklas ang pagkakayakap nito sa kanya.

"No jionne. I love you so much. Please baby hear me out. I'm sorry oo dapat sinabi ko kaagad sayo ang tungkol kay hannah. Hindi ako nagtiwala sayo. Sorry baby natakot akong saktan ka niya. Hindi ko kakayanin pag nasaktan ka. Ikakamatay ko na yun shanaia." Umiiyak na ito sa kanya. Habang yakap yakap pa rin siya.

Monterial ano ba? Hindi ko na alam ang gagawin ko sayo.

Paano ko sasabihin sayo ang tungkol sa mga bata kung hanggang ngayon nabubuhay pa rin tayo sa nakaraan.

Nakaraan na kahit kailan yata ay hindi na natin matatakasan.

"I'm with kelland. Nag unwind lang kame. Gusto ko lang makalimutan ang lahat ash. Gusto ko ng bumalik sa kung ano man tayo dati. Pero naiisip ko palang lahat ng nangyari. Nahihirapan na ako. Kasi masakit pa din. Bakit kahit anong pilit kong makaahon sa balon na pinaghulugan mo sakin. Hindi ko magawa. Hindi ko kaya. I've tried so many times na maalis ka sa sistema ko. Pero walang nangyari. Sakop mo pa rin." Unti unti ng tumulo ang mga luhang kanina niya pa pinipigilan.

Bakit pagdating sa monterial na to. Ay nagiging mahina siya ? Hindi niya na alam kung tama ba itong mayroon sila.

"Hindi mo naman kasi kailangan umahon shanaia. Kasi kasama mo ako doon sa balon na iyon. Hulog na hulog din ako shanaia. Hindi ko alam kung paano kita sasaluhin. Gayong ang sarili ko'y hindi ko nasalo ng mahulog ako sayo. Oo I may hurt you in the past. Pero hindi ko naman sinasadya yun believe me shanaia. Sobrang mahal kita. Na kahit ako na ang sumalo lahat ng sakit at pag hihirap. Gagawin ko. Wag ka lang masaktan. Ganun kita kamahal. Pero mali kasi ang naging paraan ko. Hindi ko sinabi sayo. Naduwag ako. Tang ina kasi bat ikaw pa yung naging kahinaan ko." Tumalikod ito sa kanya. Bago naupo sa stool na nadoon. Kaharap niya.

Hindi siya nag salita. Hinintay niyang magsalita ito.

"Your my greatest strenght shanaia. And also my weakness. Ikaw yung tanging dyamante na pinaka iniingatan ko. And i won't trade you for anything." Nakatungo lang ito.

Gusto niyang paniwalaan si monterial. Hindi niya lang alam kung paano. Oo nasaktan siya. Nasaktan din ito.

Magsasalita pa sana siya ng mag ring ang cellphone niya na nasa center table.

Napatingin sila ni monterial doon.
At hindi niya alam kung bakit bigla na lang sumikdo ang puso niya ng makita kung sino ang tumatawag doon.

It is lisa. Ang yaya ng anak niya.
May picture na naka attached doon.
Kasama ang anak niya.

Kaya naman dali dali niyang sinagot iyon.

"H-hello ate" yun agad ang bungad nito sa kanya. Ramdam niya ang panginginig ng boses nito.

"Hello lisa. Bakit ganyan ang boses mo ? Si keryl ayos lang ba siya.?" Hindi niya na inintindi pa si monterial na titig na titig sa kanya.

"Yun na nga po ate. Si keryl po nawawala. Hindi ko po alam kung saan nagpunta. Iniwan ko lang po siya kanina sa salas. Para kunin yung ice cream niya. Pag balik ko po wala na." Patuloy pa rin ito sa pag iyak habang sinasabi iyon.

Pero isa lang ang naintindihan niya. Nawawala ang anak niya.

Bigla niyang  naalala ang mukha nito nung pabalik na siya.

"No. Hindi puede. Naireport niyo na ba sa security?" Tanong niya. Unti unti na ring tumutulo ang luha niya. Kaya naman niyakap na siya ni monterial.

"Opo ate. Pero wala pa din po silang balita hanggang ngayon. Ate natatakot ako." Mas lalong lumakas ang iyak nito.

"Lisa hindi puede. Hindi puede." Anas niya habang unti unting nahulog ang hawak niyang cellphone sa gilid.

Isinubsob niya ang mukha kay monterial. Wala na siyang pakialam.

"Monterial hindi puedeng mawala ang anak natin. Kailangan natin siyang hanapin. Monterial yung anak ko." Tuluyan nang bumuhos ang mga luha niya.

Ramdam niya ang paninigas ni monterial sa sinabi niya.

Kailangan niya ito ngayon. Kailangan nila ito ngayon..

"A-anong sabi mo ?" Sabi nito bago soya inihiwalay sa yakap nito.

"Si keryl. Ash hanapin natin ang anak ko. Hindi puedeng mawala ang anak natin monterial. Hindi ko kakayanin." At sukat doon ay tumulo ang luha ni monterial.

"Siya ba yung pinuntahan mo nung wala ako?" Tanong pa nito.

Hindi niya na kayang sumagot kaya naman tumango na lang siya.

"Damn. Hush babe hahanapin natin siya. Wag ka ng umiyak." Saad nito bago siya niyakap muli.

©EmEmLib