Auxılıum Serisi II; Alavan

6.Bölüm

6.Bölüm

"Ah Allah'ım, hele şükür! "

Refakatçi koltuğundan kalkıp, odaya yeni ayak basmış Andy'i kapıyı kapatamadan peşimden koridora sürükledim ve yarı açık bıraktığı kapıyı kapattım. Şu dakikadan itibaren  tüm öfkemi Andy'e kusmayı planlıyordum. Ya da gelecek her hangibirine kusacaktım işte. Ve kapıdan ilk giren şanlı Andy'ydi.

Rick Alex'i meydana kadar taşımış daha sonra da taksi çevirerek Alex'i hastaneye yatırana kadar yardımcı olmuştu. En son Alex'in işlem formunu doldururken arkamı döndüğümde ise ortadan kaybolmuştu. Tek kelime etmeden...

Ve şimdi, aradan saatler geçmiş, gün neredeyse akşama geliyordu ama Alex'in "takımım" "takımım" diye kendini öne attığı örgütten ancak biri yeni(!) gelebiliyordu!

"Hele şükür Andy! Sonunda biriniz Alavan'ınızı hatırladı!"

Andy de en az benim kadar gergindi. Sinirli bakışlarını üzerimde dolaştırdı bir süre. Sonra ;

"Bak, bu işlerin nasıl yürüdüğünü bilmiyorsun ama artık sabrım taşmaya başladı. Alex'in yanında sen varsın ve o bir hastanede. Ama diğerleri için aynı şeyden bahsedemeyiz. Ve sen burada Alex'in başını beklerken, ben o diğerleriyle ilgileniyordum!"

"Andy, kaç kişisiniz? Bir tane avcı bile seninle karşılaşmak istemiyor, bu yüzden kimseyi Alex'in yanına getirtemedin ve ikna edemeyince kendim geldim mecburen desene sen şuna! Sana güvendiği için Alavan'a öfkeliler desene!"

"Çok zekisin! Zaten sen harikasın! Harika! Peki bu aklını biraz da bizim için neden kullanmadın!"

Böyle bir şey söylemesine bile anlam verememiştim. Sesimi kısıp, biraz düşündüm. Sonra sorgulayan gözlerimi diktim Andy'nin sert bakışlarına. Sağ elime sineme koydum yine.

"Ben, ben zaten her şeyimi kullandım Andy.."

"Hayır, sen insan tarafını kullandın, ama senin bir Koruyucu olduğunu herkes biliyor Ecel!"

İtiraz edeceğim sırada beni susturdu ve öfke saçan, sinsi gözleriyle devam etti.

"Belki de ait olduğun yer burası değildir. Belki de gitme zamanın gelmiştir!"

Haklıydı. Belki de haklıydı. Ben bu muydum? Gündüzleri sarhoş, geceleri vampirleri öldüren; onları türlü tuzaklara çeken bir katil. Ve her önüme gelenle kavga etmeye hazır Ecel.  Alex buraya ait olduğumdan emin miydi? Önceden olsa da... Artık sanmıyordum.. Onu bu hale sokan da ben değimliydim neticede?

Kafamdaki onlarca soru, başımı dik tutmama için ağır bir engeldi. Ne diyebilirdim? Hangi yüzle bakabilirdim ki? Kaç tane yüze sahiptim, ben bile unutmuştum. Benliğime ağır gelen suallerle Andy'nin omzundan sıyrılarak geçtim ve Alex'in uyuduğu odaya girdim.

"Alex! Uyanmışsın..." deyip kocaman gülümsedim karşımdaki tedirgin adama. O da tebessüm etti ve Andy'e bakarken;

"Uyanmamak elde mi? Sesiniz koridoru çınlatıyordu." Demişti.

Andy'nin tepkisini göremezken, Alex'in yatağının yanından bir iki adım geriye seyirdim. Ağzımdan tek çıkan saçma bir ünlem cümlesiydi.

"Aoh."

"Andy biraz dışarı çıkar mısın?"

"Pekala". Diyip usulca çıkmıştı Andy. 

"O sadece kızgın Ecel. Söylediklerinin yanlışlığının o da farkında. Arkadaşını kaybetti ve acısını başka bir yoldan çıkarmaya çalışıyor. Zamanla atlatacaktır. "