sabah
Koğuştan çıkıp koridorda yere oturdum. Kendime yas tutuyorum. Geceleri ağlıyorum. Ama boşuna. Bana faydası yok. Bu deliler ise ya horluyor, ya çığlık atıyor ya da duvarlara fısıldıyorlar. Niye anlamıyorlar deli olmadığı mı? Doktorları kastediyorum. Ve de hemşireleri... Ya da kimin anlaması gerekiyorsa... Diğerleriyle aramdaki farkı görmüyorlar mı? Onlar deli. Gerçekten deli. Sürekli kendi kendilerine konuşuyorlar. Saçlarını yolup yiyorlar. Yüzleri korkunç, bakışları korkunç... Allah'ım beni buradan kurtar.
akşam
Bugün Beton vurulanların halini görünce iğne olmak istemediğimi anladım. Halleri çok acıklı... Bazıları bütün gün bir köşede, bir karış ötesindeki duvardaki hayali bir şeye bakıyor. Neye baktıklarını kim bilebilir? Bazıları olduğu yere işiyor, bazıları daha fazlasını yapıyor. İğne vurulduğumda onlar gibi olduğumu düşününce, kendime çok acıdım. O ilacın etkisi altında bir daha geri getiremeyeceğim günler, belki haftalar geçmiş.
Aylar ya da yıllar sonra bu sayfaları okuyunca belki bu yazdıklarım saçma gelecek, ya da anlamsız. Ama şimdi gerçekliğim bu; anlamsızlık...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İfrit Günlükleri - 2 - Tımarhane
HororO küçük şeyler peş peşe içeri girip yatağımın etrafını çevirdiler. Sonra 'Gölge' geldi. Homurtusu içimi titretiyordu. Diğerlerinden çok farklıydı. Ama o korkunç iki kırmızı göze kilitlendiğimden tarif edemiyorum. Sonunda o küçük korkunç kız geldi. A...
