Her şeyi bırakıp gitmek…
Neredeyse tüm hayatımı geçirdiğim okulu terk etmek tabii çok kolay olacaktı(!) Hırsla tüm eşyalarımı toplamaya başladım. Nedense sonra fark ettim de çok da toplayacak bir eşyam yoktu. Yani bana her yıl yeni bir kıyafet veya hediyeler yollayacak bir annem veya babam yoktu. Annemin zaten nasıl biri olduğundan pek bahsetmeme gerek yok kendi hayatını yaşamaya devam ediyordur heralde şuan da bir yerlerde…
Tüm hayatım, tüm anılarım, tüm vaktim bu okulda geçmişti yani şimdi öylece yürüyüp gidecektim. Hiç bilmediğim bana tamamen yabancı bir yere yeni bir okula.. Belki yeni bir başlangıç iyi olacaktı ama nedense içimde hiç de iyi bir his yoktu.
Eşyalarımı hazırlamam ve yatakhanedeki kızlarla vedalaşmam bittikten sonra bavulumu okul kapısının önüne bırakıp koşarak ormana doğru gittim. Benim için en özel yere en azından fındık ağacına da bir veda borçlu olduğunu düşündüm. Vadiye son bir kez baktıktan sonra okulun efsanelerini komik hikayelerini de özleyeceğimi hissettim yani gittiğim yeni okul böyle efsane dolu eski bir yer olmaya bilirdi. Hatta büyük ihtimal yenilenmiş hiç bir mimari özelliği olmayan aptal bir bina olacaktı.
Fındık ağacının orda çok da fazla duramadım anılar üzerime yağmur gibi yağıyordu. Zaten gitme vaktimiz de gelmişti. Geç kalmasam iyi ederdim. Leman hocadan son bir azar işitmeye pek de gönüllü değildim.
Arkamdan bir ses gelince irkildim biran. “Özgür! Sen de mi veda etmek istedin, sanırım ikimiz de burayı özleyeceğiz..”
“Sanırım özleyeceğim, ama adımın Özgür olduğundan pek emin değilim.”
Ömer’i karşımda görünce şaşırdım. Buranın onun için de özel bir yer olduğunu unutmuştum. Fakat burada asıl karşılaşmaya beklediğim kişi tabiki de Özgür’dü.
“Niye geldin ki buraya?”
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yoksa Rüya Mı?
RomanceHep aynı rüyayı görüyorum. Suya düşen altın bir para Ardından hiç durmayan sinsice atılan kahkahalar ve onun yüzü... Aynadaki yansıma bana çok tanıdık geliyordu ama bir türlü çıkaramıyordum Kimseye de anlatamıyordum en yakın arkadaşıma dahi. Zate...
