Έρωτας Χτισμένος Πάνω Σε Μυστικά Και Ψέματα

Κεφάλαιο 6

Ο Gregory κοίταζε τον Alexander και τον θυμήθηκε να μην ξεκολλάει από το πλευρό της Aurora όλο το απόγευμα. Εξοργίστηκε τόσο που τον έπιασε ταραχή. Τον είδαν κι εκείνοι. Ο Alexander κατέβασε το χέρι του από τους ώμους της κι εκείνη κοίταζε μια τον έναν μια τον άλλον. "Γεια σου Gregory. Εμένα έψαχνες;" ρώτησε με κουρασμένη φωνή η Aurora. Ο Gregory δεν απάντησε. Πίεσε τον εαυτό του να σκεφτεί λογικά. Χαμογέλασε με καθόλου ευχάριστο τρόπο.
"Απολαμβάνεις τη βόλτα σου με την γυναίκα μου;"
"Για να είμαι ειλικρινής, ναι!"
"Ωραία. Γιατί ήταν η τελευταία βόλτα -ή οτιδήποτε άλλο- που απόλαυσες μαζί της." είπε έντονα ενώ ο Alexander τον κοίταγε παγερά.
"Απειλή ήταν αυτό;"
"Όχι! Γεγονός!!"
"Είσαι τρελός. Η Aurora δεν είναι μόνο φίλη μου, είναι ξαδέρφη μου αν θέλουμε να κάνουμε βόλτες μαζί, δεν μπορείς να μας εμποδίσεις."
"Ασφαλώς και μπορώ."
"Σταματήστε. Τι σε έπιασε Gregory; Για όνομα του Θεού, ο Alexander κι εγώ γνωριζόμαστε από όταν ήμουν κοριτσάκι κι ήρθα να ζήσω με τους Κολινς. Ασφαλώς και μπορούμε να κάνουμε βόλτες."
"Όχι Aurora. Από έδω και στο εξής δεν μπορείς."
"Είσαι στα αλήθεια τρελός." είπε ο Alexander.
"Για ποιο πράγμα μας κατηγορείς;" φώναξε η Aurora. Ο Gregory δεν την κοίταξε, το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στον Alexander.
"Alexander, ξέρεις πολύ καλά για πιο πράγμα σε κατηγορώ."
"Δεν νομίζεις ότι είναι λίγο αργά για να παραστισεις τον σύζυγο; Αν βρισκόσουν εδώ τα τελευταία χρόνια ίσως η Aurora να μην χρειαζόταν τόσο απελπισμένα τη φιλία μου."
Ο Gregory προχώρησε και μπήκε ανάμεσα τους. Ήθελε να χτυπήσει τον Alexander αλλα κατάφερε να κρατήσει χαμηλά τις σφιγμενες γροθιές του. Η ιδέα της Aurora στην αγκαλιά του Alexander ηταν κάτι που δεν μπορούσε να το χειριστεί. "Δηλαδή τόσο απελπισμένα χρειαζόταν την φιλία σου; Κι εσύ πόσο πρόθυμα την παρείχες;"
"Gregory!! Συμπεριφέρεσαι σαν ηλίθιος. Αυτή η συζήτηση είναι εντελώς αναξιοπρεπής. Ο Alexander ειναι ξάδερφος μου. Τίποτα άλλο."
"Μην ανακατεύεσαι σε παρακαλώ πολύ. Πρόκειται για κάτι ανάμεσα στον Alexander και σε έμενα. Μαζί θα μιλήσουμε αργότερα." είπε και η Aurora τον κοίταξε ξαφνιασμένα. "Νόμιζα πως είσαι φίλος μου." Πρόσθεσε γυρνώντας ξανά στον Alexander. "Είμαι φίλος σου. Κι η Aurora όμως είναι φίλη μου."
"Αυτό είναι προφανές."
"Την εγκατέλειψες Gregory. Δεν της άξιζε τέτοια μεταχείριση."
"Δεν συζητάμε το παρελθόν τώρα. Συζητάμε το παρόν. Και το μέλλον. Σου έσωσα την ζωή Alexander. Μήπως το έχεις ξεχάσει;" είπε και η Aurora τους κοίταξε έκπληκτη.
"Σου έχει σώσει την ζωή ο Gregory; Δεν μου το έχεις πει ποτέ." σχολίασε αλλά την αγνόησαν και οι δύο.
"Δεν τα πας καλά με την ευγνωμοσύνη. Το ίδιο λοιπόν θα συμβεί και με την φιλοξενία μου. Νομίζω πως πρέπει να φύγεις." είπε και ο Alexander έδειξε να ντροπιαζεται.
"Gregory μην το κάνεις αυτό. Είμαστε όλοι φίλοι. Μην του δίνεις ένα τελεσίγραφο για το οποίο θα μετανιώσεις αργότερα." είπε η Aurora και ο Gregory γύρισε και την κοίταξε.
"Γιατί; Τι είναι άλλη μια μεταμέλεια σε μια ζωή γεμάτη μεταμέλειες;" Ο Gregory ένιωσε να τον συνδέει κάτι αλλόκοτο μαζί της, κάτι που τον ενοχλούσε όσο ο θυμός κι η ζήλια του.
"Alexander ίσως πρέπει να φύγεις. Είμαι σίγουρη πως αύριο θα είμαστε όλοι πιο λογικοί. Η σημερινή μέρα ήταν μακρυά και δύσκολη για όλους μας." είπε ο Alexander δίστασε και ο Gregory δεν άντεξε και ξέσπασε.
"Νομίζω πως η γυναίκα μου σου ζήτησε να φύγεις. Αντίο Alexander."
"Ασφαλώς και θα φύγω. Δεν μπορώ να πάω κόντρα στην Aurora. Καθώς το Έθερλεντ είναι δικό της τωρα."
"Alexander πρέπει να σου υπενθυμίσω κάτι. Η Aurora μπορεί να είναι ιδιοκτήτρια του μεγάρου αλλά Μαρκήσιος είμαι εγώ. Μην το ξεχνάς αυτό." είπε και ο Alexander ξεκίνησε να φύγει. Η Aurora έτρεξε πίσω του.
"Θα περάσει κι αυτο. Θα εξηγήσω στον Gregory πως έχουν τα πράγματα." είπε και ο Alexander της έσφιξε το χέρι.
"Ελπίζω να σε δω αύριο." της είπε και η Aurora έγνεψε καταφατικά, του Gregory του φάνηκε πως έσφιγγε παραπάνω από όσο έπρεπε το χέρι του Alexander.
"Μην είσαι σίγουρος για αυτο." είπε ο Gregory τριζοντας τα δόντια του. Ο Alexander τον αγνόησε και απομακρύνθηκε. Η Aurora και ο Gregory τον κοίταζαν καθώς χανόταν μέσα στην ομίχλη. Κάνεις δεν μίλησε ούτε κουνήθηκε μέχρι που την σιωπή την έσπασε ο Gregory.
"Αν κατάλαβα καλά θέλεις να μου δώσεις εξηγήσεις."
"Πρέπει να ζητήσεις συγγνώμη από τον Alexander. Και μάλιστα πρέπει να ζητήσεις κι από εμένα."
Το επόμενο ξέσπασμα του Gregory ηταν γεμάτο σαρκασμό.
"Εμένα μου λες."
Η Aurora δεν θυμόταν να είχε ξαναθυμωσει τόσο πολύ στην ζωή της. "Έλειπες πέντε ολόκληρα χρόνια κάνοντας το κέφι σου. Τώρα γύρισες αποκλειστικά για την κηδεία του πατέρα σου. Μην το αρνηθείς δεν είμαι χαζή. Ξέρω καλά πως μόνο για αυτό γύρισες. Εμφανίζεσαι λοιπόν ξαφνικά εδώ κι έχεις την εντύπωση πως μπορείς να μου λες τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω, ποιον μπορώ και ποιόν δεν μπορώ να βλέπω; Εμφανίζεσαι ξαφνικά και τολμάς να με αποκαλείς σύζυγο σου;"
"Ακριβώς. Γυναίκα!"
"Ο γάμος μας είναι μια φάρσα."
"Αλήθεια; Aurora ελέγχεις ένα μεγάλο κτήμα. Ο Δούκας ήθελε να σε κάνει εντελώς ανεξάρτητη από εμένα. Τώρα έγινες Μαρκησία, κάποια μέρα θα γίνεις δούκισσα, ή πιο ισχυρή και πλούσια γυναίκα της χώρας μετά την βασίλισσα. Και τολμάς να μου λες πως αυτός ο γάμος είναι φάρσα; Δεν νομίζω Aurora. Αντίθετα πιστεύω πως ωφεληθηκες πολύ από αυτόν τον γάμο."
"Εγώ δεν ενδιαφέρομαι για τους τίτλους. Δεν ενδιαφέρομαι για τα πλούτη."
"Ενδιαφέρεσαι όμως για το Έθερλεντ."
"Ναι ενδιαφέρομαι. Εγώ το φροντίζω τα τελευταία πέντε χρόνια. Το Έθερλεντ είναι και δικό μου σπίτι τώρα."
"Μόνο όμως επειδή με παντρεύτηκες. Δεν ξεχνάς βέβαια πως έπαιξα κι εγώ κάποιο ρόλο σε αυτό."
"Πως μπορώ να το ξεχάσω;"
"Αναρωτιέμαι πόσο πολύ ενδιαφέρεσαι για το Μέγαρο;"
"Τι θες να πεις;"
"Ίσως ενδιαφέρεσαι τόσο πολύ που κατάφερες τον παππού μου να κάνει αυτο το καταπίστευμα."
"Η μητέρα σου σου τα είπε αυτά; Δεν με συμπαθεί καθόλου. Δεν με συμπάθησε ποτέ από τη μέρα που παντρευτηκαμε. Είναι γελοίο να σκέφτεται κανείς ότι θα μπορούσα να χειραγωγησω τον παππού σου, που όπως ξέρουμε και οι δύο είναι ένας από τους πιο έξυπνους και πιο δυνατούς άντρες."
"Δεν μπορεί όμως να σε αφήνουν δυσαρεστημένη οι ενέργειες του;"
"Εγώ δεν ζήτησα τίποτα. Ούτε από εκείνον ούτε από εσένα. Ύστερα όμως από τα τελευταία χρόνια δεν θα αρνηθώ ένα τέτοιο δώρο."
"Εντάξει λοιπόν. Αποφάσισα να αποδεχτώ αυτό που έκανε ο δουκας. Το σπίτι είναι δικό σου. Φυσικά περιμένω από εσένα να είσαι γενναιόδωρη και φιλόξενη απέναντι στην μητέρα μου."
"Δεν έχω την πρόθεση να αρνηθώ οτιδήποτε στη μητέρα σου." είπε κάνοντας μια παύση και οι δύο τους, κοιτώντας ο ένας τον άλλον. Η Aurora ήθελε οπωσδήποτε να μάθει αν την έβλεπε σαν ένα συνωμοτικό γυναιο όπως ο υπόλοιπος κόσμος.
"Από όταν παντρεύτηκαμε ο κόσμος μου φέρεται με κακία. Ελπίζω να μην έχεις δώσει βάση στις αισχρές διαδόσεις. Δεν είναι αληθινές."
"Αν αναφέρεσαι στις διαδόσεις ότι είσαι μια Αμερικανίδα τυχοδιώκτρια, όχι, προσπαθώ να τις αγνοώ."
"Είναι άδικοι. Όλοι τους. Δεν την σχεδίασα εγώ εκείνη την νύχτα στον κήπο. Ούτε που ονειρευόμουν να... Δεν ήξερα τίποτα... Εσύ εισαι ο μόνος που θυμάται τι ακριβώς συνέβη εκείνο το βράδυ." Οι ματιές τους συναντήθηκαν. Η Aurora μετάνιωσε που είχε μιλήσει για εκείνη την βραδιά. Ο Gregory κοιτάζοντας τη με βλέμμα τολμηρό αποκρίθηκε με απαλή φωνή. "Θυμάμαι!!"
Η Aurora ξεροκαταπιε. Δεν έβρισκε τι να πει.
"Και τώρα ας μιλήσουμε για τον Alexander." είπε εκείνος.
"Ήταν λάθος σου."
"Αλήθεια;"
"Ο Alexander είναι ξάδερφος και φίλος μου. Όχι εραστής μου."
"Aurora είμαι αρκετά λογικός άνθρωπος. Μπορώ να καταλάβω ακόμα και να αποδεχτώ το γεγονός ότι αναζήτησες τη "φιλία" ενός άλλου άντρα αυτά τα πέντε χρόνια που έλειπα εγώ. Το σφάλμα βέβαια ήταν δικό μου. Τώρα όμως δεν μπορώ να ανεχτώ να συνεχίζεται αυτή η φιλία."
"Δεν έχουμε το είδος της φιλίας που υπαινίσσεσαι. Πως τολμάς να κάνεις υπαινιγμούς για τον χαρακτήρα μου, τη στιγμή που εσύ έχεις την ηθική ενός κεραμιδογατου."
"Μπα.. Είναι δυνατόν να ζηλεύεις τις φίλες μου;"
"Έπαψα να ενδιαφέρομαι εδώ και χρόνια για το τι κάνεις και με ποιον."
"Aurora νομίζω πως τώρα λες ψέματα. Ωστόσο θαυμάζω την περηφάνια σου." το βλέμμα του χαμήλωσε στο κορμί της "Όπως και πολλά άλλα."
Η Aurora έγινε κατακόκκινη και γύρισε να φύγει, ήταν τόσο θυμωμένη. Ο Gregory όμως την άρπαξε από το μπράτσο και την ανάγκασε να γυρίσει και να τον κοιτάξει. "Τέρμα Aurora. Μακρυά από τον Alexander."
"Δεν υπήρξε τίποτα ανάμεσα μας. Άφησε με."
Εκείνος την έσφιξε πιο δυνατά κοιτάζοντας την κατάματα. Η Aurora μαζεύτηκε. Στεκόταν τόσο κοντά που τα πόδια του ακουμπούσαν στα δικά της.
"Άφησε με." ξανά είπε με κομμένη την ανάσα. Ο Gregory όμως δεν την άφησε. Κι εκείνη είδε το θυμό στο βλέμμα του να αλλάζει σε κάτι άλλο. Κάτι σκοτεινό και αυτό διέτρεξε το κορμί της. Άρχισε να τρέμει.
"Με πονάς."
"Αν θα έχεις κάποιο φίλο αυτός θα είμαι εγώ." είπε άγρια. Η καρδιά της Aurora άρχισε να χτυπάει δυνατά. Καταλάβαινε πολύ καλά το νόημα των λόγων του. "Εξηγηθηκα;" ψιθύρισε και της έπιασε και το άλλο μπράτσο. Ανάμεσα τους υπήρχε μια ανεξήγητη έλξη. Η Aurora δεν την ήθελε αλλά συνειδητοποιούσε την ύπαρξη της. Ήταν λες κι ένα καυτό, σφιχτό σύρμα τους τύλιγε και τους δύο στις σπείρες του, κι όσο ο Gregory την κοίταζε με τα θαμπά μάτια του, τόσο πιο σφιχτό γινόταν.
Η νύχτα είχε γίνει απίστευτα σιωπηλή, δεν κουνιόταν τίποτα. Το βλέμμα του γινόταν επικίνδυνα καυτό. Το πρόσωπο του βρισκόταν πολύ κοντά στο δικό της. Το στόμα του ήταν μισάνοιχτο. Ετοιμαζόταν να τη φιλήσει. Κι εκείνη δεν είχε την δύναμή να τον απωθήσει. Λες και είχε διαβάσει την σκέψη της, την έσφιξε ακόμα πιο πολύ και το βλέμμα του έγινε σκοτεινό. Εκείνη όμως δεν ήθελε να τραβηχτεί. Δεν της έφτανε μόνο ένα φιλί. Ένα φιλί δεν είναι ποτέ αρκετό. Όχι από τον Gregory Alan.
"Aurora.." ψιθύρισε γεμάτος ένταση. "Aurora σε θέλω. Πολύ. Σε θέλω από την πρώτη στιγμή που σε ξανά είδα." είπε και εκείνη αναστέναξε βαθιά. Δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι τόση ώρα κρατούσε την ανάσα της. Δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη.
"Ξέρω ότι με θέλεις και εσύ. Όσο κι αν προσποιεισαι το αντίθετο."
"Όχι." είπε και ήταν ψέμα. Εκείνος την αγνόησε και κόλλησε τα χείλη του στα δικά της. Μα αυτή τη φορά το φιλί του ήταν άγριο. Της κόπηκε η ανάσα καθώς η γλώσσα του της άνοιγε τα χείλη και χωνοταν μέσα στο στόμα της. Αρνήθηκε να ανταποκριθεί μα οι αισθήσεις της προκαλούσαν μια σειρά από εκρήξεις μέσα της. Το στόμα του την τιμωρούσε χωρίς να την πονάει, τα χέρια του ήταν σκληρά, δυνατά, σέρνονταν στην πλάτη της, κολλούσαν το κορμί της στο δικό του, την έλιωναν. Και το δικό του κορμί εκεί που ακουμπούσε πάνω της ήταν σκληρό και ζωντανό. Θερμό και σκληρό. Η Aurora συνειδητοποίησε τον πόθο του. Ήταν εκρηκτικός. Έκανε όλο του το σώμα να πάλλεται όσο κι αν εκείνος προσπαθούσε να το ελέγξει. Αν δεν το σταματούσε τώρα εκείνη, θα βρισκόταν στο γρασίδι και θα τον δεχόταν μέσα της. Κατάφερε να τραβήξει το πρόσωπο της, να ξεκολλήσει τα χείλη της από τα δικά του, να φωνάξει. Φωτιά έκαιγε κάθε σημείο του κορμιού της. Φλόγες την τυλιγαν και τότε συνειδητοποίησε ότι ο Gregory είχε βάλει το πόδι του ανάμεσα στους μηρούς της. Λαχανιασμένος έχωσε το πρόσωπο του στον λαιμό της και την έσφιξε πάνω του. Δεν θα την άφηνε με τίποτα να του φύγει. Η Aurora προσπαθούσε απελπισμένα να μην χάσει τα λογικά της -πριν τον ξανά φιλήσει, πριν επιτρέψει στο δικός της καυτό πάθος να την κυριεύσει, πριν τον τραβήξει η ίδια κάτω στο γρασίδι. Το πάθος τους είχε κυριεύσει και παλιά. Και ύστερα είχε κρατηθεί μακριά της πέντε χρόνια. Αν υπέκυπτε πάλι ποιος της έλεγε ότι δεν θα εξαφανιζόταν ξανά. Κατάφερε και τραβήχτηκε μακρυά του, ο Gregory την αφησε.
"Τελος." είπε και έφερε το χέρι της στο στήθος της προσπαθώντας να ηρεμήσει την καρδιά της που χτυπούσε σαν τρελή. Ωστόσο δεν μπορούσε να πάρει το βλέμμα της από πάνω του. Την κοίταζε κι εκείνος. Και ξαφνικά σήκωσε τα μάτια και κοίταξε τον ουρανό αφήνοντας την ανάσα του να βγει με θόρυβο. Το χέρι του τρεμάμενο ανέβηκε και ισιωσε τα μαλλιά του. Υστερα την κοίταξε ίσια στα μάτια. "Aurora, εισαι σύζυγος μου. Έβγαλα το συμπέρασμα ότι ο προηγούμενος διακανονισμός μας δεν με ευχαριστεί."
"Δεν κατάλαβα;"
"Δεν φεύγω Aurora. Διάφοροι παράγοντες συμπεριλαμβανομένου και του θανάτου του πατέρα μου, με έκαναν να αλλάξω γνώμη. Θα μείνω εδώ. Μαζί σου. Για πάντα."
"Όχι!"
"Aurora, θα κάνουμε μια νέα αρχή. Πρέπει."
"Όχι... δεν... δεν μπορώ..."
"Δεν έχεις περιθώρια επιλογής. Δεν ζητάω την άδεια ή την έγκριση σου. Απλώς δηλώνω τις προθέσεις μου."