Έρωτας Χτισμένος Πάνω Σε Μυστικά Και Ψέματα

Κεφάλαιο 3 β'μέρος

Η συζήτηση της με την Ailise την τάραξε. Ως τότε δεν είχε συνειδητοποίηση πόση εχθρότητα είχε απέναντι της αυτή η γυναίκα. Ο Gregory θα έφευγε αύριο, εκτός και αν του άλλαζε γνώμη η μητέρα του. Για το κτήμα του Έθερλεντ υπεύθυνος ήταν αυτός. Μπορεί εκείνη να είχε ονομαστεί κληρονόμος το κτήμα όμως θα άνηκε πάντα σε αυτόν. Αυτή διαχειριζόταν όμως το κτήμα εδώ και καιρό. Ο William ήταν πάντα απών και ήλπιζε πως κι ο Gregory θα έκανε το ίδιο. Το πιο σημαντικό όμως ήταν πως περίμενε πέντε χρόνια για να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα ανάμεσα τους. Το διαμέρισμα του αφέντη του σπιτιού βρισκόταν στο ισόγειο, στη δυτική πτέρυγα. Ήταν του William και τώρα του Gregory. Διέσχισε βιαστικά το σπίτι πριν αλλάξει γνώμη. Σταμάτησε έξω από την πόρτα. Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή. Ήταν μεγάλη τρέλα να πάει εκεί, αυτός όμως έφευγε αύριο, κι εκείνη την έκαιγαν ένα σωρό ερωτηματικά. Μην μπορώντας να αποφασίσει αν θα χτυπήσει ή όχι, η πόρτα άνοιξε. Στο κατώφλι της στεκόταν ο Gregory και τα γαλανά του μάτια την κοίταζαν διαπεραστικα. Το βλέμμα του πήγε στα χείλη της και ύστερα ανέβηκε στα μάτια της.
"Σε άκουσα να πλησιάζεις, θέλεις να μου μιλήσεις;" είπε και η Aurora κούνησε καταφατικά το κεφάλι.
"Η μητέρα σου μου είπε ότι φεύγεις αύριο. Αν είναι αλήθεια τότε πρέπει να συζητήσουμε."
του είπε και αυτός σήκωσε το φρύδι του. "Αληθεια; Εγώ νόμιζα ότι το μόνο που θα ήθελες να συζητήσουμε είναι το πόσο σύντομα θα φύγω."
"Ναι θέλω να ξέρω ποτέ θα φύγεις." είπε και ο Gregory έκανε στο πλάι.
"Πέρασε Aurora." Ξεροκαταπινοντας μπήκε περνώντας από δίπλα του και η φούστα της ακούμπησε στον γοφo του κάνοντας την καρδιά της να χτυπήσει δυνατά. Δεν είχε ξαναμπεί στο διαμέρισμα του αφέντη. Στάθηκε στη μέση του σαλονιού με τα χέρια σταυρωμένα αμυντικά στο στήθος της αποφεύγοντας προσεκτικά να κοιτάξει στα δεξιά της που διακρινόταν η κρεβατοκάμαρα.
"Θα ήθελες ένα ποτό;" ρώτησε ο Gregory και η ανάσα του γαργαλησε τον σβέρκο της. Απότομα γύρισε. Εκείνος στεκόταν τόσο κοντά της που η μακρυά της φούστα χτύπησε τους αστραγάλους του. Τότε παρατήρησε ότι δεν φορούσε παπούτσια και ότι ήταν μόνο με το πουκάμισο και το παντελόνι.
"Όχι...ν...Ναι!"
Την κοίταξε χαμογελώντας και απομακρύνθηκε. Ενώ εκείνη προσπαθούσε να αγνοήσει πόσο τέλεια εφάρμοζε το παντελόνι και το πουκάμισο στο μυώδες κορμί του. Εκείνος γύρισε και της έδωσε ένα ποτήρι σερι. Φέρνοντας το δικό του ποτήρι που ήταν γεμάτο ουίσκι στα χείλη του, την κοίταξε εξεταστικα. Η Aurora κατάλαβε ότι είχε κοκκινήσει. Βιαστικά πήγε και κάθισε σε ένα καναπεδάκι. Ήπιε μια γουλιά σερι.
"Μόλις είχα μια συζητήσει με την μητέρα σου..." άρχισε και άφησε την φράση της στη μέση συνηδειτοποιωντας ότι μπορεί να μην ήξερε ακόμη τι είχε κάνει ο Δούκας. Δεν ήταν τόση χαζή για να το πει εκείνη στον Gregory. Θα ήταν ατυχής επιλογή. Ο Gregory κάθισε και ήπιε άλλη μια γουλιά από το ποτό του. "Aurora γιατί είσαι τόσο αναψοκοκκινησμενη;"
"Όχι, δεν είμαι!" Είπε και εκείνος χαμογέλασε διασκεδάζοντας το.
"Είσαι η σύζυγος μου κατ όνομα τουλάχιστον. Δεν είναι ανήθικο να βρίσκεσαι στο διαμέρισμα μου." Η Aurora σηκώθηκε χύνοντας το σερι της. Λάθος της που ήρθε να τον βρει εκεί. Έδινε πολύ προσωπικό τόνο στην συζήτηση τους και αυτό την γέμιζε αγωνία καθώς της θυμίζε όσα ονειρευόταν παλιά να περάσει μαζί του.
"Ήρθα μόνο για να συζητήσουμε την διαχείριση του κτήματος."
"Αλήθεια; Τι έχουμε να συζητήσουμε;"
"Δεν έχουμε διαχειριστή. Ο κύριος Nicholas έκανε καταχρήσεις. Απολύθηκε πριν από δύο χρόνια με την έγκριση του πατέρα σου."
"Και επί δύο χρόνια το κτήμα έχει αφεθεί στην τύχη του;"
"Δεν έχει αφεθεί στην τύχη του. Αντί για τον πατέρα σου ή κάποιον διαχειριστή έκανα κουμάντο εγώ."
"Αλήθεια;"
"Ο παππούς σου το ξέρει. Με βοήθησε πάρα πολύ. Όσο για τον πατέρα σου, δεν ενδιαφερόταν καθόλου. Νομίζω ότι ανακουφιστηκε πως τελικά απαλλάχτηκε από τις ευθύνες."
"Αυτό είναι συναρπαστικό. Τελικά ο παπάς δεν ήταν τόσο μεθυσμένος όσο νόμιζα."
"Τι... τι προτίθεσαι να κάνεις;"
"Προτίθεμαι να σε φιλήσω."
Η Aurora γουρλωσε τα μάτια και την άλλη στιγμή κόντεψε να βάλει τις φωνές καθώς εκείνος την έπιασε από την μέση και την τράβηξε πάνω του.
"Πρέπει να είμαι τρελός που έμεινα μακρυά πέντε χρόνια. Τι στο διάολο συμβαίνει με εμένα;"
Η Aurora είχε παγώσει. Δεν πίστευε στα αυτιά της και η καρδιά της ξεχείλισε από τρελές προσδοκίες. Εκείνος την κόλλησε ακόμα πιο κοντά του. Τα γόνατα της χτύπησαν πάνω στα δικά του και το στήθος της ακούμπησε στο στερνό του.
"Έχω δώσει μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Μα δεν μπορώ να την κρατήσω. Θα είμαι τρελός αν την κρατήσω."
"Μη..." κατάφερε να βρει την φωνή της καθώς θυμόταν το παρελθόν και την προδοσία του. "Τι πας να κάνεις; Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό."
"Ασφαλώς και μπορώ. Είμαι ο σύζυγος σου!!" Την αγκάλιασε και πριν προλάβει να διαμαρτυρηθεί η Aurora, την έσφιξε στο στήθος του και κόλλησε τα χείλη του στα δικά της. Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή, μα το μυαλό της διαμαρτύρονταν. Δεν τον εμπιστευόταν, μα είχε περάσει τόσος καιρός χωρίς να την αγκαλιάσει και να την φιλήσει, και ήταν τόσο θερμός και δυνατός. Η γλώσσα του άνοιξε τα χείλη της, χώθηκε στο στόμα της και άρχισε να το εξερευνά. Τα χέρια της ανέβηκαν στους ώμους του. Το μυαλό της έπαψε να λειτουργεί. Τα πόδια τους, τα χείλη τους έγιναν ένα. Την έγειρε πίσω, πάνω στο μπράτσο του. Ο μυώδης μηρός του βρέθηκε ανάμεσα στα πόδια της. Η Aurora που δεν φορούσε κρινολίνο τα έχασε από την επαφή των σωμάτων τους. Δεν μπορούσε πια να ανασάνει. Ο πόθος φούντωσε μέσα της. Βογκηξε μέσα στο στόμα του, που την καταβροχθιζε αδυσώπητα. Το παρελθόν είχε ξεχαστεί. Ο Gregory τραβήχτηκε και την κοίταξε με έκπληκτα μάτια. "Θεέ μου.." μουρμούρισε και το βλέμμα του έτρεξε στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας. Η Aurora κατάλαβε τι σκεφτόταν. Και το χειρότερο ήταν πως το ίδιο σκεφτόταν και αυτή.
"Aurora...." πρόφερε βραχνά. Η Aurora στεκόταν μαρμαρωμένη. Η καρδιά της που χτυπούσε σαν τρελή της έλεγε να τον σφίξει επάνω της. Όμως οι αναμνήσεις επέστρεψαν. Τον έσπρωξε μακριά της."Μη" είπε. Εκείνος τινάχτηκε μα αυτή ύψωσε μπροστά της τα χέρια της. "Μη με ξανά αγγίξεις." πρόσθεσε, εκείνος την κοίταζε φουντομένος.
"Είσαι η γυναίκα μου. Δεν θα έρθει η συντέλεια του κόσμου αν κοιμηθούμε μαζί."
"Θα έρθει η συντέλεια του δικού μου κόσμου. Και ουσιαστικά δεν είμαι γυναίκα σου."
"Aurora, εσύ δεν είσαι η Μαρκησία του Έθερλεντ; Άρα είσαι γυναίκα μου."
"Ανάθεμα σε." αποκρίθηκε αγριεμένα η Aurora. Ο Gregory τα έχασε. Το βλέμμα του πάγωσε.
"Τόσο πολύ με μισείς;" ρώτησε χαμηλόφωνα. Τον μισούσε στα αλήθεια; Τον είχε μισήσει ποτέ πραγματικά; Κάποτε τον είχε αγαπήσει με όλη της την καρδιά.
"Σε σιχαίνομαι!"
"Κατάλαβα!" είπε και πήρε το ποτήρι του. Ήπιε μια γουλιά και ύστερα γύρισε και την κοίταξε. "Πριν από ένα λεπτό δεν με σιχαινοσουν καθόλου."
"Κάνεις λάθος."
"Όχι βέβαια. Ξέρω καλά ποτέ μια γυναίκα με θέλει."
"Δεν με παίρνεις στα σοβαρά. Ποτέ σου δεν με πήρες στα σοβαρά."
"Εδώ κανείς λάθος. Σε παίρνω παρά, μα παρά πολύ στα σοβαρά. Περισσότερο από όσο μπορείς να φανταστείς."
"Τι σημαίνει αυτό;"
Ο Gregory ανασηκωσε τους ώμους και κοίταξε αλλού. Το προφίλ του ήταν σκληρό αινιγματικό. Η Aurora όμως έπρεπε να μάθει. Γι'αυτό είχε έρθει να τον δει.
"Πες μου γιατί;" απαίτησε πηγαίνοντας κοντά του και τραβώντας του το μανίκι. "Γιατί πήγες να μου κάνεις έρωτα εκείνο το βράδυ στον κήπο;" ρώτησε και εκείνος γέλασε ακεφα.
"Αυτή είναι η πιο χαζή ερώτηση που έχω ακούσει στην ζωή μου."
"Με έκανες περίγελο του κόσμου. Κι ήμουν τόσο ερωτευμένη μαζί σου..." ήταν φανερό πως η πληγή της την πονούσε ακόμα.
"Λυπάμαι."
"Δεν σε πιστεύω." του είπε, εκείνος της άγγιξε το σαγόνι κι εκείνη δεν τραβήχτηκε.
"Aurora, δεν είσαι πια περίγελος. Είσαι μια ωραία και ειλικρινής γυναίκα. Μια κομψή αρχόντισσα."
"Όχι. Σήμερα γελούσαν μαζί μου. Ιδίως όταν φλερταρες με την Bridget."
"Δεν φλερταρα μαζί της."
Η Aurora γύρισε να φύγει. Εκείνος όμως την έπιασε από τον αγκώνα και την γυρίσε.
"Γιατί δεν με ρωτάς εκείνο που πραγματικά θέλεις να μάθεις;"
"Γιατί φοβάμαι αυτό που θα μου απαντήσεις."
Καθώς εκείνος δεν απαντούσε, του έριξε μια γροθιά στο στήθος, αλλά ούτε που κουνήθηκε. Τον χτύπησε ξανά φωνάζοντας του "Ανάθεμα σε! Ανάθεμα σε! Γιατί με εγκατέλειψες....; Γιατί...;"
"Γιατί ήμουν ηλίθιος." Η φωνή του ακούστηκε γεμάτη μεταμέλεια.
"Πως μπόρεσες να κάνεις τέτοιο πράγμα; Πως μπόρεσες να με εγκαταλειψεις; Πως;"
"Λυπάμαι...."
"Σε περίμενα να γυρίσεις." φώναξε και δάκρυα άρχισαν να κυλάνε από τα μάτια της. "Περίμενα, χρόνια και χρόνια. Ανάθεμα σε Gregory."
"Λυπάμαι, Aurora. Δεν θα καταλάβεις ποτέ πόσο λυπάμαι."
"Τώρα είναι πολύ αργά." Φώναξε εκείνη και αυτός στάθηκε μπροστά στην τζαμαρία του δωματίου του κοιτάζοντας έξω στην νύχτα.
"Ναι. Είναι αναθεματισμένα αργά."
Η Aurora απέμεινε να κοιτάζει την πλάτη του. Το σκοτάδι πυκνωνε. Η μεταμέλεια πλημμύριζε την ψυχή της.
"Καλυτερα να φύγεις αύριο. Μετά την ανάγνωση της διαθήκης του πατέρα σου." εκείνος δεν απάντησε ούτε γύρισε να την κοιτάξει. "Θα φύγεις αύριο;" τον ρώτησε διστακτικά. Εκείνος τινάχτηκε και γύρισε προς το μέρος της. Ήταν γεμάτος ένταση και τύψεις.
"Aurora τι θα έκανες αν σου έλεγα ότι άλλαξα γνώμη;"
"Τι εννοείς;"
"Μπορεί να μην θέλω να φύγω." της είπε αλλά δεν της ερχόταν καμία απάντηση. Την έπιασε πανικός. Δεν θα μπορούσαν με τίποτα να μείνουν κάτω από την ίδια στέγη. Αυτός ήταν κοσμικός. Συναναστρεφοταν πάντα με τις πιο ωραίες γυναίκες. Ακόμα και αν επιζουσε από την δοκιμασία της συγκατοίκησης δεν θα άντεχε να τον βλέπει να δημιουργεί συνέχεια δεσμούς.
"Θέλω να φύγεις. Δεν μπορείς να μείνεις εδώ."
"Ναι το ξεκαθαρίσες αυτό. Μπορεί όμως οι δικές μου επιθυμίες να έχουν αλλάξει."
"Δεν με ενδιαφέρουν οι επιθυμίες σου. Θα είναι καλύτερα και για τους δύο μας να φύγεις."
"Aurora τι είναι αυτό που φοβάσαι τόσο πολύ;"
"Εσένα πάντως δεν σε φοβάμαι." είπε και ο Gregory σταυρωσε τα χέρια του στο στήθος και την κοίταξε με την ανοχή που δείχνεις σε ένα παιδί.
"Λοιπόν, Θα μείνω εδώ. Για λίγο τουλάχιστον."
"Η μητέρα σου σε έπεισε;"
"Όχι. Είναι φανερό πως πρέπει να γίνουν πολλά εδώ πέρα. Πρέπει για παράδειγμα να βρούμε καινούργιο διαχειριστή. Και να δείξω και πάλι ποιος είναι το αφεντικό στον Μπένετ και στο υπόλοιπο προσωπικό." είπε διασκεδάζοντας το.
"Όχι, δεν είσαι ευπρόσδεκτος εδώ."
"Μήπως πρέπει να σου θυμίσω ότι αυτό το σπίτι είναι δικό μου; Δεν μπορείς να με διατάξεις να φύγω. Κι επίσης νομικά, Aurora, κι εσύ μου ανήκεις, αδιακρίτως αν θεωρείς τον εαυτό σου σύζυγο μου ή όχι."
"Όχι!" είπε με την καρδιά της να χτυπά.
"Όχι;" είπε με ένα κοροιδευτικο ύφος. "Μα βέρα δεν είναι αυτό στο δάχτυλο σου;"
"Αυτό δεν το αρνιεμαι. Ξέρω πολύ καλά ότι είμαι σύζυγος σου, κι ας μην έχουμε συναντηθεί ούτε μια φορά αυτά τα πέντε χρόνια του γάμου μας." είπε και εκείνος στενεψε τα μάτια του.
"Αν θέλεις να με κάνεις να νιώθω ενοχές, το κατάφερες."
"Δεν έχω τέτοια πρόθεση."
"Τότε τι είναι αυτό που προσπαθείς να μου πεις;"
"Αυτό το σπίτι δεν είναι δικό σου."
"Δεν κατάλαβα;"
"Αυτό το σπίτι είναι δικό μου!"
"Πως είπες;"
"Αλήθεια!!"
"Θέλεις να πεις ότι με έχουν αποκληρωσει;"
"Όχι. Μιλάω μόνο για το σπίτι. Έχει γίνει ένα καταπίστευμα, του οποίου είμαι η μόνη δικαιούχος."
"Εγώ δεν έχω ακούσει τίποτα τέτοιο. Είναι γελοίο! Το Έθερλεντ Χολ άνηκε στον πατέρα μου. Ποιος θα μπορούσε να κάνει τέτοιο καταπίστευμα που να παραχωρεί σε εσένα αυτό το σπίτι; Δεν σε πιστεύω."
"Ο Δούκας!" αποκρίθηκε και τα μάτια του πέταξαν φλόγες και με ένα βήμα στάθηκε σαν πύργος μπροστά της.
"Ο Δούκας;!" είπε και η Aurora έκανε ένα βήμα πίσω.
"Ναι."
Η έκφραση του Gregory άλλαξε. Έβλεπε τον θυμό του να φουντώνει και η Aurora μίλησε βιαστικά. "Και εγώ τα έχασα μαθαίνοντας το. Χτες το βράδυ μου το είπε ο Δούκας. Μη με κοιτά έτσι Gregory. Με φοβίζεις!!"