Έρωτας Χτισμένος Πάνω Σε Μυστικά Και Ψέματα

Κεφάλαιο 2 α'μέρος

Το Έθερλεντ Χολ υψωνόταν μπροστά του μεγαλόπρεπο, ανάμεσα στους υπέροχους κήπους του. Καθώς όμως η άμαξα διέσχιζε τον δρόμο, ο Gregory δεν αισθανόταν την ζεστασιά της επιστροφής. Οι αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια δεν ήταν καλές. Τις αναμνήσεις όμως μπορείς να τις ξεχάσεις και να δημιουργήσεις καινούργιες. Το Έθερλεντ Χολ ήταν δικό του τώρα. Είχαν αλλάξει τα πάντα. Εξαιτίας του πρόωρου θανάτου του William. Ο Gregory πίεσε τον εαυτό του να σταματήσει να σκέφτεται τον William. Έπρεπε να χαιρετήσει τους επισκέπτες του. Κατεβαίνοντας από την άμαξα, πρόσεξε ότι το κυκλικό δρομάκι μπροστά από την είσοδο του σπιτιού ήταν γεμάτο άμαξες. Ανέβηκε σιγά τα σκαλιά, για να προετοιμαστεί ψυχολογικά. Όταν χτύπησε την πόρτα, ο μπάτλερ την άνοιξε πέντε μόλις πόντους.
"Λορδε μου!"
"Γεια σου, Μπένετ." είπε χαμογελώντας, αφού τον ήξερε από όταν ήταν μικρός.
Ο Μπένετ δεν του ανταπέδωσε το χαμόγελο. Ούτε άνοιξε διάπλατα την πόρτα. Πίσω από την Μπένετ διέκρινε τον διάδρομο, και στα αυτιά του έφτασαν χαμηλόφωνες συζητήσεις. Αναρωτήθηκε αν πενθούσε κανένας. Είχε κανένα φίλο ο William; Ήταν ένας μοναχικός άνθρωπος κι ο Gregory αναρωτιόταν αν θα πέθαινε και αυτός έτσι, μόνος του. Χωρίς φίλους, χωρίς αγαπη, ξεχασμένος την άλλη μέρα.
Ανυπόμονα μιλήσε στον Μπένετ που εξακολουθούσε να μην του ανοίγει την πόρτα.
"Μπένετ!!"
"Κύριε μου, εγώ..."
"Έτσι με υποδέχεσται;"
"Κύριε μου, χαίρομαι πραγματικά που σας βλέπω. Πραγματικά. Επιτρέψτε μου να σας εκφράσω και τα συλλυπητήρια μου για τον θάνατο του πατέρα σας. Τι τρομερό πράγμα!" Είπε ο Μπένετ και τα μάτια του βούρκωσαν αλλά και πάλι δεν έλεγε να ανοίξει την πόρτα, αντίθετα έδειχνε να την μπλοκάρει με το σώμα του.
"Με εμποδίζεις να περάσω;" ρώτησε έκπληκτος ο Gregory, και ο Μπένετ κοκκίνησε ολόκληρος.
"Αυτή την εντολή μου έδωσε η Μαρκησία. Σας ζητώ συγγνώμη, λόρδε μου." Ο Gregory τα έχασε, αλλά κατάλαβε ότι δεν ήταν η μητέρα του που είχε δώσει εντολή να του απαγορευτεί η είσοδος. Η Ailise είχε τώρα τον τίτλο της χήρας μαρκησιας. Σημερινή Μαρκησία ήταν η γυναίκα του. Η Aurora!!
Δεν ήθελε να την θυμάται. Αλλά πώς μπορούσε να μην την σκέφτεται; Οι ενοχές που κουβαλούσε μέσα του πέντε χρόνια τώρα φούσκωναν και τον κυριεύαν. Το γεγονός ότι την είχε παντρευτεί, της είχε δώσει το όνομα του και τον τίτλο του, και την συντηρούσε χωρίς περιορισμούς δεν μείωνε τις ενοχές του. Τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει το παρελθόν. Είχε φερθεί τόσο απερίσκεπτα, είχε αφήσει τα πάθη του να τον παρασύρουν και να αποπλανήσει μια κοπέλα που πήγαινε ακόμα σχολείο. Ακόμα και σήμερα δεν μπορούσε να καταλάβει τον εαυτό του. Αυτός που περηφανεύοταν ανέκαθεν για την αυτοκυριαρχία του. Έβλεπε ακόμα μπροστά του τις σοκαρισμένες εκφράσεις των γονιών του και των Κολινς. Θυμόταν ακόμα τα υστερικά κλάματα της Bridget και τα ουρλιαχτά της μητέρας της. Αλλά και το σιγανό, απαλό κλάμα της Aurora. Αυτόν τον τελευταίο ήχο δεν θα τον ξεχνούσε ποτέ στη ζωή του!!
"Που βρίσκεται;"
"Η λαίδη είναι με τους επισκέπτες στο χρυσό σαλόνι." απάντησε ο Μπένετ. Ο Gregory την φαντάστηκε ντυμένη με το μαύρο φόρεμα της με τις χρυσές λεπτομέριες στο μπούστο και τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν. Αμέσως τα έβαλε στις τσέπες του σακακιού του.
"Μπένετ, κανείς κάποιο λάθος. Η κυρία δεν θα διανοούνταν πότε να με κρατήσει έξω από το ίδιο μου το σπίτι. Άνοιξε, σε παρακαλώ, την πόρτα."
Ο Μπένετ δεν ένιωθε καθόλου χαρούμενος με την όλη κατάσταση.
"Η λαίδη ήταν πολύ σαφής, λόρδε μου. Δεν μπορώ να σας επιτρέψω την είσοδό κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες."
Ο Gregory δεν μπορούσε να πιστέψει στα αυτιά του. Είχε αλλάξει τόσο πολύ η Aurora;
"Και βέβαια μπορείς. Αρκεί να πιάσεις το πόμολο και να τραβήξεις την πόρτα προς τα πίσω. Εγώ είμαι ο Μαρκήσιος. Χαίρομαι που είσαι τόσο πιστός στη λαίδη, αλλά εγώ είμαι κύριος και αφέντης της, όπως είμαι και δικός σου κύριος και αφέντης!!"
Ο μπάτλερ άσπρισε. "Συγγνώμη, κύριε..." είπε, μούσκεμα στον ιδρώτα.
Ο Gregory έκανε μεγάλη προσπάθεια να συγκρατήσει τα νεύρα του, μα δεν του ήταν καθόλου εύκολο.
"Μπένετ, μήπως επιθυμείς να απολυθείς;!" μπλόφαρε, δεν θα τον απέλυε πότε.
"Όχι." ψιθύρισε ο Μπένετ.
"Τότε άνοιξε την πόρτα." Έκανε ένα βήμα μπροστά, αλλά ο Μπένετ του έκλυσε τον δρόμο. Πριν μπορέσει να αντιδράσει ο Gregory είδε την Aurora να εμφανίζεται. Κοιτάχτηκαν κατάματα. Για μια στιγμή, πάγωσε. Είχε περάσει πολύς καιρός. Κι όπως κοίταζε την γυναίκα του το μυαλό του γέμιζε εικόνες. Είδε την Aurora να του χαμογελάει τρέμοντας, λατρευτικά, ολοφάνερα ερωτευμένη μαζί του. Εκείνος είχε μαρμαρώσει, εκείνη όχι. Έσπρωξε τον Μπένετ στην άκρη και του έκλεισε την πόρτα στα μούτρα και αμέσως μετά έβαλε τον σύρτη με δύναμη. Ο Gregory τα έχασε μα ταυτόχρονα έγινε έξω φρενών.
"Aurora!!"
"Δεν είσαι ευπρόσδεκτος εδώ!" Ακούστηκε άγρια πίσω από την πόρτα η φωνή της. Η θωριά της τον είχε ταράξει. Δεν φορούσε πια σχολικό φόρεμα, ούτε είχε κοτσίδες τα μαλλιά της. Ήταν πανέμορφη. Και το γεγονός ότι τόλμησε να του κλείσει την πόρτα του ίδιου του, του σπιτιού στα μούτρα, τον είχε κάνει να τα χάσει. Η Aurora είχε αλλάξει. Είχε μεγαλώσει. Δεν ήταν καμία παιδούλα δεκαεφτά χρονών. Μα να τον κλειδώσει έξω; Αυτό ήταν εντελώς παιδιάστικο. Με φωνή γεμάτη θυμό, είπε: "Άνοιξε αμέσως την πόρτα!!"
"Όχι!!"
"Aurora, αυτό το σπίτι είναι δικό μου. Άνοιξε την πόρτα. Εγώ είμαι ο Μαρκήσιος!!"
"Πήγαινε στο σπίτι σου στο Λονδίνο. Πήγαινε στην μετρέσα σου."
Ο Gregory κοίταξε την πόρτα έκπληκτος. Δεν μπορεί, μάλλον παράκουσε. Οι σύζυγοι δεν μιλούν με τέτοια τρόπο. Ούτε κλείνουν τους συζύγους τους έξω από το σπίτι. Βρίζοντας άγρια, τράνταξε την πόρτα αλλά παραιτήθηκε γρήγορα. Ήταν κλειδωμένη και όσο η Aurora στεκόταν από πίσω ο Μπένετ δεν θα την άνοιγε. Έτσι κατέβηκε τα σκαλιά και άρχισε να κάνει τον γύρω του σπιτιού. Φτάνοντας έξω από ένα ανοιχτό παράθυρο, είδε και πάλι μπροστά του την Aurora. Κλονίστηκε. Δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω της. Με μια βίαιη κίνησε του έκλεισε το παράθυρο και τον κοίταξε άγρια. Ο Gregory έτρεξε στο πιο κάτω παράθυρο, μα μόλις έφτασε η Aurora το έκλεισε και αυτό με δύναμη. Το βλέμμα της του έλεγε να πάει στον διάολο, και να μείνει εκεί. Δεν έχασε όμως την υπομονή του. Αφού ήθελε πόλεμο θα τον είχε. Η νίκη του θα ήταν αναπόφευκτη. Δεν μπορούσε να τον κρατήσει έξω από το σπίτι του ή να τον εμποδίσει να κάνει ότι κι αν ήθελε. Το βλέμμα του κινήθηκε πάνω της. Εξετάζοντας την από άκρη σε άκρη. Πριν από πέντε χρόνια είχε καταλάβει ότι εκείνη η κοπελίτσα θα γινόταν μια εξαίρετη γυναίκα. Τα μάτια του καρφώθηκαν στα δικά της. Ήταν θηρίο μαζί του. Όσο όμως την κοιτούσε κατάματα τα μάγουλα της άρχιζαν να κοκκινίζουν. Και ο Gregory χάρηκε διαπιστώνοντας οτι δεν της ήταν αδιάφορος. Η Aurora έσφιξε τις γροθιές της και του είπε μέσα από το κλειστό τζαμί.
"Φύγε!!"
Ακουμπώντας τα χέρια του στους γοφούς του την κοίταξε με ένα χαμόγελο, καθόλου ευχάριστο.
"Aurora, άνοιξε το παράθυρο" είπε  αλλά εκείνη κούνησε αρνητικά το κεφάλι και απάντησε "όχι".
Το χαμόγελο του Gregory έγινε επικίνδυνο. Η Aurora ασυναίσθητα έκανε ένα βήμα πίσω. Αυτός έτρεξε σε μια κοντινή μπαλκονόπορτα, αλλά εκείνη πρόλαβε και την έκλεισε και αυτή. Όταν στάθηκαν ξανά αντιμέτωποι το ύφος της έδειχνε ικανοποίηση αλλά και φόβο. Είχε καταλάβει ότι ο Gregory σκόπευε να το κερδίσει αυτό το παιχνίδι. Και ξαφνικά με ένα χαμόγελο σήκωσε το ένα του πόδι και η μπότα του έκανε θρύψαλα την μπαλκονόπορτα. Η Aurora άφησε μια φοβισμένη κραυγή. Ο Gregory πέταξε με το πόδι του όσα κομμάτια τζαμί κρέμονταν ακόμα από την πόρτα, έβαλε το χέρι του μέσα, γύρισε το πόμολο και άνοιξε την μπαλκονόπορτα με μια κλωτσιά. Μπήκε σπίτι του. Η Aurora τον κοίταζε μαρμαρωμένη. Γρήγορα την άρπαξε από τον καρπό, την τράβηξε πάνω του και κόλλησε την μύτη του στη δική της κοιτάζοντας την κατάματα. Η Aurora δεν πάλεψε να του ξεφύγει, αλλά του ανταπέδωσε το βλέμμα.
"Aurora, δεν μπορείς να τα βάλεις μαζί μου." της ψιθύρισε και την άφησε. Δεν εμπιστευόταν τον εαυτό του.
"Κοίτα τι έκανες!" Του φώναξε.
"Είδες;!" αποκρίθηκε ψυχρά, αλλά φαινόταν ότι η ψυχραιμία του ήταν προσποιητή. Το άγγιγμα του στήθους της πάνω στο δικό του έκανε την καρδιά του να χτυπάει σαν τρελή. Ξαφνικά, συνειδητοποίησε την απόλυτη σιωπή που υπήρχε γύρω τους. Ήταν εντελώς μόνοι στο πρωινό σαλόνι. Ένας χτύπος της καρδιάς του έσβησε μονομιάς αυτά τα πέντε χρόνια που είχαν περάσει. Και ήταν τόσο δυνατός αυτός ο χτύπος που τον πόνεσε. Εκείνη την στιγμή κατάλαβε με απόλυτη σαφήνεια γιατί την είχε εγκαταλείψει. Η αληθινή αιτία δεν ήταν ούτε οι ενοχές ούτε η οργή. Δεν ήταν κάτι που είχε να κάνει με την οικογένεια του, αλλά μόνο με εκείνη και τον εαυτό του. Η αληθινή αιτία ήταν ο φόβος. Φοβόταν τον εαυτό του και τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούσε απέναντι σε αυτή τη γυναίκα. Ταραγμένος έβαλε τα χέρια του στις τσέπες.
"Γεια σου, Aurora! "
"Γεια σου Gregory! "
Ήθελε να της ζητήσει συγνώμη για όσα της είχε κάνει, αλλά δεν τολμούσε.
"Πώς είσαι; Καλά φαίνεσαι!" ρώτησε διστακτικά και η Aurora ύψωσε επιθετικά το κεφάλι της.
"Καλά είμαι, ευχαριστώ." Ο τόνος της ηταν ευγενικός και συγκρατημένος όπως και ο δικός του.
"Καλοσύνη σου που μας επισκέφτηκες." Δεν τραύλιζε πια μπροστά του όπως παλιά συλλογιστηκε ο Gregory.
"Μα ασφαλώς θα με περίμενες."
"Όχι, δεν σε περίμενα. Με εσένα πότε δεν είμαι σίγουρη για τίποτα." Ο Gregory ένιωσε να κοκκινίζει. Καταλάβαινε πως είχε δίκιο να αφήνει τέτοια υπονοούμενα αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να θυμώσει.
"Δεν μπορούσα να λείψω από την κηδεία του πατέρα μου." Της είπε και εκείνη κοίταξε επιδεικτικά τις μπότες ιππασίας που φορούσε.
"Αλήθεια; Μήπως είσαι απλώς περαστικός από εδώ καθοδόν για κάποιο κυνήγι;"
"Δεν χρειάζεται να φοράω μαύρα για να πενθήσω τον πατέρα μου. Ήμουν στο Παρίσι όταν έμαθα ότι ήταν άρρωστος. Ήρθα όσο πιο γρήγορα μπορούσα."
"Ελπίζω να άξιζε τον κόπο τόσο ταξίδι."
"Aurora δείχνεις θυμωμένη."
"Δεν είμαι θυμωμένη. Γιατί να είμαι θυμωμένη;"
"Δεν έχεις λόγους να παραπονιέσαι. Σου έχω προσφέρει τα πάντα και οι υπηρέτες σου είναι αφοσιωμένοι."
"Όχι βέβαια!" του φώναξε και σταύρωσε τα χέρια στο στήθος της. "Στο κάτω κάτω της γραφής ολες οι γυναίκες του κόσμου ονειρεύονται να τις αποπλανήσει ο άντρας των ονείρων τους κι ύστερα να τις παρατήσει."
"Σε παντρευτηκα. Κάποια μέρα θα γίνεις δούκισσα."
"Τι τυχερή που είμαι."
"Λυπάμαι αν σε πλήγωσα, δεν είχα τέτοια πρόθεση."
"Και τι πρόθεση είχες Gregory;"
"Σκόπευα να παντρευτώ την Bridget, ακολουθώντας την επιθυμία της οικογένειας μου. Εσύ τι πρόθεση είχες;" της είπε και η Aurora έγινε κατακόκκινη και έκανε μεταβολή να φύγει. Ο Gregory την άρπαξε από το χέρι και την γυρίσε ξανά προς το μέρος του."Δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Δεν πρόκειται να μείνω εδώ. Δεν θα ανακατευτώ στην ζωή σου. Δεν θα αλλάξει τίποτα."
"Ωραία!" του είπε και του γύρισε ξανά την πλάτη. "Γιατί δεν σκοπεύω να σου επιτρέψω να ανακατευτείς στη ζωή μου." πρόσθεσε και έφυγε από το δωμάτιο.