Έρωτας Χτισμένος Πάνω Σε Μυστικά Και Ψέματα

Κεφάλαιο 5 β'μέρος

Ο Gregory βημάτιζε πάνω κατω στη βεράντα. Του ξέφυγε μια βρισιά. Το είχε παρακάνει ο Δούκας. Ισχυριζόταν οτι με αυτό το γελοίο καταπίστευμα αποζημίωνε την Aurora, αυτό όμως που πραγματικά ήθελε ήταν να γίνει ο Gregory αληθινός σύζυγος, να κάνει μαζί της έναν κληρονόμο για να διασφαλιστεί η διαδοχή του δουκάτου. Ο δούκας τον τιμωρούσε. Μπορούσε να της δώσει οποιαδήποτε άλλη ιδιοκτησία αλλά ήξερε πόσο θα τον πονούσε η απώλεια αυτού του σπιτιού. Ναι, θα ήταν οδυνηρό να χάσει αυτό το σπίτι αλλά δεν θα υπέκυπτε. Αυτόν δεν τον ένοιαζε να αποκτήσει νόμιμο κληρονόμο. Το ένστικτο του του έλεγε να αψηφήσει τον παππού του και να αφήσει στην Aurora το Έθερλεντ. Θα έφευγε αύριο μόλις θα ανοιγόταν η διαθήκη του πατέρα του. Θα επέστρεφε στο Λαιονς Χιλ στην έπαυλη του έξω από το Λονδίνο. Έστρωσε τα μαλλιά του με το χέρι του. Συγχωρουσε τον δούκα που ήθελε ένα νόμιμο εγγόνι αλλά δεν του συγχωρουσε την βάρβαρη τακτική του. Αν είχε προσπαθήσει απλώς να τον πείσει με επιχειρήματα μπορεί και να υπέκυπτε.
"Gregory...." η φωνή της μητέρας του τον έκανε να τιναχτεί. Γύρισε και την κοίταξε. Στεκόταν δίπλα στην ανοιχτή μπαλκονόπορτα. Άρχισε να προχωράει προς το μέρος του και στα πόδια της ερχόταν και μια φουντωτη γάτα.
"Με έψαχνες μητέρα;"
"Ναι.. Νωρίτερα με τόσο κόσμο γύρω μας δεν είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε."
"Τι μπορώ να κάνω για να ελαφρυνω τον πόνο σου μητέρα;"
"Gregory ανησυχώ παρά πολύ."
"Για πιο πράγμα;"
"Για τα πάντα. Για τον εαυτό μου για εσένα."
"Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για εμένα κι ασφαλώς ούτε για τον εαυτό σου."
"Έμαθες για το γελοίο καταπίστευμα του δούκα;"
"Ναι."
"Gregory το Έθερλεντ Χολ πρέπει να ανήκει σε εσένα."
"Ναι πρέπει. Μόνο που τώρα ανήκει στην Aurora."
"Το παρακανε ο παππούς σου. Σαν να μου φαίνεται ότι τα έχει χαμένα."
"Σίγουρα το παρακανε αλλά δεν πάσχει από γεροντική άνοια. Ξέρει πολύ καλά τι κάνει."
"Όπως και η Aurora."
"Τι θες να πεις;"
"Χρόνια και χρόνια τον δουλεύει τον δούκα. Τώρα είναι Μαρκησία και έχει τον απόλυτο έλεγχο μιας πολύ μεγάλης περιουσίας. Λες να τα σκαρφίστηκε μόνος του όλα αυτά ο Δούκας;"
"Ναι έτσι λέω. Μητέρα τι προσπαθείς να μου πεις;"
"Η γυναίκα σου είναι μια δολοπλόκα. Gregory λυπάμαι που στο λέω εγώ αλλά είναι πολύ έξυπνη και πολύ ικανή. Πέρασε αυτά τα πέντε χρόνια καλοπιανοντας τον δούκα και κλέβοντας την αγάπη του. Την λατρεύει ο γέρος. Μπορεί να πέσει να φιλήσει το χώμα που πατάει. Πιστεύει ότι είναι ανίκανη να κάνει το παραμικρό κακο. Της παραχώρησε δικαιώματα που ανήκουν σε εσένα. Έπαιξε το παιχνίδι της."
Όπως και ο περισσότερος κόσμος θεωρούσε την Aurora τυχοδιώκτρια και παλιογυναικα. Εκείνος όμως την ήξερε καλά. Και κυρίως όσο και αν προσπαθούσε να ξεχάσει εκείνη την εκρηκτική νύχτα στον κήπο, η ανάμνηση της έμενε χαραγμένη για πάντα στην σκέψη του. Η Aurora ηταν αθώα και καλή. Εκείνος ήταν το κάθαρμα.
"Μητέρα δεν θεωρώ την Aurora ούτε τόσο αδίστακτη ούτε τόσο έξυπνη."
"Ήταν αρκετά έξυπνη για να σου κλείσει ραντεβού την νύχτα που αρραβωνιαζοσουν την Bridget. Και δες τι κατάφερε."
"Το φταίξιμο ήταν και δικό μου. Και μάλιστα εγώ έφταιγα περισσότερο. Δεν έπρεπε να απαντήσω στο σημείωμα της. Και στη συνέχεια έπρεπε να φερθω σαν κύριος."
"Δεν σε κατηγορώ που σε τύλιξε αυτό το γυναιο. Πονηρές δολοπλοκοι τυλίγουν άντρες από καταβολής κόσμου."
"Μητέρα η Aurora είναι γυναίκα μου!!"
"Την υπερασπίζεσαι τώρα; Αφού σε υποχρέωσε να την παντρευτείς και αφού έκανε δικό της αυτό το σπίτι κι ένα πριγκιπικο εισόδημα;"
"Αυτό ήταν επιλογή του δούκα."
"Δεν ξέρεις ποια έχεις παντρευτείς. Έχει γίνει βασίλισσα εδώ πέρα. Αυτή διευθύνει το κτήμα. Πολύ πριν αναγγείλει το καταπίστευμα του ο Δούκας, η Aurora έλεγχε απόλυτα το Έθερλεντ. Τώρα έχει πιο πολλά από τις περισσότερες γυναίκες του τόπου, αλλά φαίνεται πως δεν είναι αρκετά. Ξέρεις γιατί απέλυσε τον διαχειριστή; Απλώς και μόνο για να μπορεί να διευθύνει το κτήμα χωρίς παρεμβάσεις."
"Αυτή απέλυσε τον διαχειριστή; Εγώ ξέρω ότι το έκανε ο πατέρας."
"Όχι. Η Aurora το έκανε. Ο πατέρας σου ενέκρινε την απόφαση της χωρίς να δώσει σημασία."
"Μένω κατάπληκτος. Ώστε διεύθυνε στα αλήθεια το κτήμα... πρόκειται για τρομακτικά δύσκολη δουλειά. Οι περισσότεροι άντρες δεν τα καταφέρνουν μόνοι τους."
"Μιλάς σαν να την θαυμάζεις."
"Μπόρει και να την θαυμάζω. Μητέρα, μου είναι αδύνατον να πιστέψω όλα αυτά που λες. Εκείνο το βράδυ ήταν αθώα, κι ο μόνος που φταίει για την αποπλάνηση της είμαι εγώ. Είχα καθήκον να την παντρευτώ άλλα τελικά το μόνο που κατάφερα ήταν να την πληγωσω. Και τώρα φυσικά με απεχθάνεται. Και έχει κάθε δίκαιο."
"Κάνεις λάθος. Δεν την ξέρεις. Gregory δεν μπορείς να φύγεις τώρα."
"Και γιατί;"
"Γιατί τα πράγματα θα χειροτερεψουν. Πάρα το καταπίστευμα, εάν μείνεις θα μπορείς να ελέγχεις την κατάσταση. Εμένα η Aurora δεν με συμπαθεί καθόλου. Που θα πάω αν αποφασίσει πως δεν με θέλει άλλο εδώ; Τι θα από γίνω;"
"Μητέρα η Aurora δεν πρόκειται να σου ζητήσει να φύγεις. Μπορείς ωστόσο να προτιμούσες εσύ η ίδια να ζήσεις κάπου αλλού. Και ασφαλώς εισαι ευπρόσδεκτη σε οποιοδήποτε από τα σπίτια μου."
"Εμένα εδώ είναι το σπίτι μου. Μου αρέσει εδώ. Δεν θέλω να ζήσω αλλού."
"Τότε θα μείνεις εδώ."
"Σε παρακαλώ μείνε. Για λίγο έστω. Μέχρι να ησυχάσουν τα πράγματα. Gregory της Aurora της χρειάζεται να της υπενθύμισης ότι είσαι ο κύριος και αφέντης της. Αν πρέπει να φύγει κάποια αυτή είναι η Aurora."
"Όχι!! Τώρα το Έθερλεντ είναι και δικό της σπίτι. Την αντιμετωπίζεις με πολύ μεγάλη κακία. Σκέφτηκες ποτέ ότι έχετε παρά πολλά κοινά; Αγαπάτε και οι δύο αυτό το κτήμα. Εσύ είσαι μητέρα μου, αυτή γυναίκα μου. Γιατί δεν μπορείτε να γίνετε φίλες; Εγώ θα σου ήμουν υπόχρεος αν συστηνες την Aurora στην αριστοκρατία και την βοηθουσες να δημιουργήσει φιλίες."
"Μα τι είναι αυτά που λες;"
"Φεύγω αύριο όπως το είχα σχεδιασει. Ωστόσο δεν είχα συνειδητοποίηση πόσο δύσκολη πρέπει να είναι η ζωή που κάνει η Aurora εδώ στην εξοχή, ολομόναχη. Θέλω να συμφιλιωθειτε."
"Μα...."
"Μητέρα δεν πιστεύω να μου αρνηθείς κάτι τόσο απλό, ε;"
Ο τόνος του ήταν ήπιος. Ήταν συνηθισμένος να τον υπακούν στη στιγμή οι πάντες. Και τώρα με τον θάνατο του πατέρα του, είχε γίνει ακόμα πιο δυνατός. Η Ailise συμφώνησε και γύρισε να φύγει άλλο ο Gregory την εμπόδισε.
"Μητέρα το εκτιμώ πολυ που ήρθες να μου μιλήσεις."
"Gregory ξέρω πως δεν υπήρξα και πολύ καλή μητέρα. Λυπάμαι."
"Ήσουν μια χαρά. Μου φαίνεται πως επιτέλους αρχίζουμε να γνωριζόμαστε. Τον πατέρα μου δεν τον γνώρισα ποτέ στ'αλήθεια και τώρα είναι αργά. Δεν θέλω να κάνω το ίδιο λάθος και με εσένα." είπε αγκαλιάζοντας την σφιχτά.
"Τι σκέφτεσαι;" ρώτησε μετά από λίγο η Ailise.
"Το καταπίστευμα. Ξέρεις τους όρους του;"
"Ποιους όρους;"
"Ο Δούκας θέλει ένα δισεγγονο. Αν αφήσω την Aurora έγκυο, αν μου κάνει έναν γιό, το Έθερλεντ θα ξαναγίνει δικό μου"
"Είναι τρελός. Αυτό είναι γελοίο. Θα το κάνεις;"
"Αν αποφασίσω να κοιμηθώ με την γυναίκα μου, θα το κάνω για άλλους λόγους, προσωπικούς λόγους που δεν θα έχουν καμία σχέση με το καταπίστευμα."
"Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα ενάντια στην θέληση σου. Δεν είναι δίκαιο αυτό. Γιατί προσπαθεί να σε ρίξει στην αγκαλιά αυτής της γυναίκας; Τι σκέφτεται;"
"Πιστεύει πως έχω φερθεί άσχημα στην Aurora"
"Αυτή δεν έχει κανένα δικαίωμα να βρίσκεται εδώ πέρα, όχι εσύ. Αχ, ας βρίσκαμε ένα τρόπο να την ξεφορτωθούμε.... Μακάρι να εξαφανιζόταν ή να το έσκαγε σαν την μητέρα της."
"Μητέρα αρκετά!!"της φώναξε έντονα, εκείνη σηκώθηκε και τον φίλησε πεταχτά στο μάγουλο λέγοντας "Πάω μέσα. Σε παρακαλώ έλα να με χαιρετησεις πριν φύγεις." Ο Gregory κούνησε καταφατικά το κεφάλι κι έμεινε να την κοιτάζει, καθώς χανόταν μέσα στο σπίτι. Παρόλη την δύσκολη κατάσταση ένιωθε χαρούμενος που επιτέλους τα είχε βρει με την μητέρα του. Με την Aurora όμως τι θα έκανε. Αναστέναξε. Αναγνώριζε πως έπρεπε να της φερθεί σωστά όπως έκανε όταν την παντρεύτηκε. Αν όμως γινόταν αληθινός σύζυγος για αυτήν φοβόταν ότι μπορεί να την ερωτευοταν. Και τότε; Θα ήταν καλύτερα να φύγει αμέσως. Αλλά δεν ένιωθε έτοιμος να το κάνει.
Γύρω στη μισή ώρα πριν είχε δει την Aurora να βγαίνει από το σπίτι αλλά δεν την είχε δει να γυρίζει. Που να είχε πάει; Είχε πολύ υγρασία για να κάνει περίπατο τόση ώρα. Μήπως ήταν σε κάποιο κρυφο παράνομο ραντεβού; Εκνευρισμένος πήδηξε ξαφνικά την κουπαστή της βεράντας, προσγειώθηκε στο γρασίδι και τράβηξε μπροστά.
Άκουσε τις φωνές τους πριν τους δει. Απαλές χαμηλές φωνές ανθρώπων που νοιαζονταν ο ένας για τον άλλον.Έβγαιναν από τον λαβύρινθο. Στην αρχή δεν αναγνώρισε τον Alexander. Είδε μόνο έναν άντρα που περπατούσε κολλημένος πάνω της. Κι εκείνη έδειχνε να έχει άνεση μαζί του. Αμέσως τα έχασε. Το αίμα του βροντοχτυπουσε στος φλέβες του. Κατά τα φαινόμενα η Aurora δεν κάθισε να μαραζώσει αυτά τα πέντε χρόνια. Και ξαφνικά αναγνώρισε τον παιδικό του φίλο, τον Alexander.