Έρωτας Χτισμένος Πάνω Σε Μυστικά Και Ψέματα

Κεφάλαιο 5 α'μέρος

Η Aurora είχε τρέξει να κρυφτεί στο δωμάτιο της. Αλλά και εκεί την κυνηγούσε η εξοργισμενη μορφή του Gregory. Βημάτιζε πάνω κάτω στο δωμάτιο της, κοιτάζοντας μια έξω από το παράθυρο, μια ένα βάζο με λουλούδια. Ένιωθε σαν φυλακισμένη. Μετά τις δύο συζητήσεις, μια με την Ailise και μια με τον ίδιο δίσταζε να αφήσει το καταφύγιο της κρεβατοκάμαρας της και να
κατέβει κάτω. Ο Gregory είχε φύγει εξαγριωμένος για να πάει να βρει τον παππού του. Θα είχε ηρεμήσει άραγε ή θα ήταν ακόμα πιο θυμωμένος; Υποψιαζοταν ότι τα νεύρα του θα ήταν ακόμα φουντωμενα. Όσο για την ίδια ένιωθε προσβεβλημενη και εξαντλημένη. Δεν είχε ζητήσει τίποτα από όλα αυτά. Ούτε την επιστροφή του, ούτε και την ιδιοκτησία του Έθερλεντ Χολ. Και ασφαλώς ούτε το φιλί. Το μόνο που έπρεπε να σκεφτεί ήταν πως θα τον έπειθε να φύγει. Μήπως τώρα που είχε μάθει ότι δεν ήταν πια ο αφέντης θα καταλάβαινε ότι ήταν καλύτερα να φύγει; Ωστόσο το φιλί του την έκαιγε ακόμη. Αχ θεέ μου, ποιον κοροϊδεύω; συλλογιστηκε. Τον μισούσε σίγουρα αλλά θα της σπαράζε η καρδιά όταν θα έφευγε. Γιατί ένα κομμάτι του εαυτού της τον αγαπούσε ακόμα, και θα τον αγαπούσε για πάντα. Έκλεισε τα μάτια. Τα είχε καταφέρει μια χαρά να επιζήσει τα τελευταία πέντε χρόνια. Το Έθερλεντ ήταν τώρα το σπίτι της και η ζωή της, και της άρεσε. Η επιστροφή του όμως είχε γεννήσει μέσα της συναισθήματα που δεν τα ήθελε. Κι αυτό την έκανε να θυμώσει. Κι ακόμα πιο πολύ την θύμωνε το γεγονός ότι κρυβόταν στο δωμάτιο της επειδή φοβόταν μήπως ερχόταν ξανά αντιμέτωπη μαζί του. Απότομα άνοιξε την πόρτα και βγήκε στον διάδρομο. Με γρήγορα βήματα κατέβηκε στο ισόγειο και βγήκε από το σπίτι. Ήθελε να απομακρυνθεί όσο περισσότερο μπορούσε. Πίσω από την σκιά ενός δέντρου εμφανίστηκε ένας άντρας.
"Aurora..."
"Alexander! Με τρομαξες!!"
"Συγγνώμη." της έιπε και της έπιασε το χέρι.
"Τι γυρεύεις εδώ; Νόμιζα ότι είχες φύγει μαζί με τους αλλους!"
"Ανησυχώ για εσένα... Aurora δεν θέλω να βρίσκεσαι στο ίδιο σπίτι με εκείνον... είσαι καλά;" "Μάλλον δεν είμαι καλά." είπε και εκείνος πέρασε το χέρι του στους ώμους της.
"Σου έκανε τίποτα αυτός;"
"Όχι ακριβώς."
"Έλα να περπατήσουμε λίγο." πρότεινε και άρχισαν να περπατούν.  Ο Alexander δεν έπαιρνε το χέρι του από τους ώμους της κι εκείνη άρχιζε να μην νιώθει άνετα. Ήξερε φυσικά τα αισθήματα του αν και δεν της τα αποκάλυψε ποτέ, εκείνη ήταν σίγουρη πως ήταν ερωτευμένος μαζί της. Στο πλάι του σπιτιού υπήρχε ένας λαβύρινθος από θάμνους. Σιωπηλοί μπήκαν μέσα. Όταν οι θάμνοι τους απομόνωσαν ο Alexander στάθηκε και την έπιασε από τα μπράτσα.
"Έμαθε για το καταπίστευμα;"
"Κι έγινε έξω φρενών."
"Δεν του την έχουν ξανά φέρει έτσι άλλη φορά. Ως τώρα αποκτούσε πάντα ότι ήθελε. Πρέπει να ένιωσε μεγάλο σοκ." "Μιλάς σαν να το ευχαριστιέσαι."
"Απλά λέω την αλήθεια. Τι σκοπεύει να κάνει; θα φυγει;"
"Δεν έχω ίδεα. Υπαινηχθηκε ότι άλλαξε γνώμη και θα μείνει αλλά αυτό έγινε πριν του πω για το καταπίστευμα."
"Κάτι μου λέει πως δεν θα το αποδεχτεί με σταυρωμένα τα χέρια. Ανησυχώ για εσένα Aurora."
Η Aurora τον κοίταξε κι είδε την ανησυχία και το ενδιαφέρον του. Παρά πολλές φορές είχε ανακουφιστεί λέγοντάς του τα βάσανα της και τώρα ήταν έτοιμη να του πει όλα όσα ένιωθε. Μα τι ακριβώς θα του έλεγε, τη στιγμή που φοβόταν να παραδεχτεί κι η ίδια τα αισθήματα της; Σκούπισε τα μάτια της με τα δάχτυλα της. Ο Alexander την τράβηξε στην αγκαλιά του. Δεν ήταν η πρώτη φορά που αγκαλιάζονται, άλλα τώρα έγειρε πάνω του κι ακούμπησε στον ώμο του. Εκείνος την έσφιξε δυνατά.
"Aurora μην τον αφήσεις να σε αγγίξει." είπε και η Aurora έκανε να τραβηχτεί αλλά δεν την άφησε. Τον κοίταξε στα μάτια και ο Alexander συνέχισε. "Σε χρησιμοποιήσε μια φορά. Θα σε χρησιμοποίησει ξανά. Ή θα προσπαθήσει. Τον είδα πως σε κοίταζε στο σαλόνι. Οι προθέσεις του κάθε άλλο παρά έντιμες δεν είναι."
"Alexander το παρατραβας" είπε και έφυγε από την αγκαλιά του.
"Aurora..."
"Όχι. Είμαι μεγάλη γυναίκα κι απόλυτα ικανή να χειριστώ τις υποθέσεις μου. Ξέρω πως να αντιμετωπίσω τον γάμο μου."
"Αλήθεια; Νομίζω πως υπερεκτιμας τον εαυτό σου. Μέχρι στιγμής δεν τα έχεις πάει καλά με τον γάμο σου. Ο άντρας σου σε εγκατέλειψε σε άφησε ολομόναχη. Ποίος σε παρηγορουσε; Ποίος σε συμβούλευε;"
"Είσαι ένας πολύτιμος φίλος, σ'αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Αναγνωρίζω ότι με βοήθησες να αντιμετωπίσω δύσκολες στιγμής."
"Μη με κρατάς έξω από όσα συμβαίνουν τώρα. Για τον Gregory είσαι ένα τίποτα. Δεν έχει καμία ηθική. Θα σε χρησιμοποίηση ξανά αν του το επιτρέψεις."
"Δεν πρόκειται να επιτρέψω τίποτα. Άλλα μήπως είσαι κάπως άδικος μαζί του; Νόμιζα πως ήταν φίλος σου;"
"Κάποτε είχαμε στενή σχέση. Τρέχαμε και παίζαμε μαζί όταν ήμασταν παιδιά όπως ασφαλώς ξέρεις, και πήγαμε μαζί στο Ίτον και στο Κειμπριζ. Στο Πανεπιστήμιο όμως κινηθήκαμε σε εντελώς διαφορετικούς κύκλους. Και τώρα οι δρόμοι μας διασταυρώνονται σπάνια. Παρόλα αυτά θεωρώ φίλο μου τον Gregory."
"Ίσως δεν θα έπρεπε να ρίχνεις τότε τόσο γρήγορα τον λίθο του αναθέματος." του είπε επιθετικά.
"Έχει μια ερωμένη που την συντηρεί. Το ξέρεις φαντάζομαι." είπε επίτηδες. Η Aurora τινάχτηκε. Το ήξερε. Πριν από λίγο καιρό ο Gregory είχε μπλέξει με μια πολύ διάσημη γαλλίδα ηθοποιό, προσπαθούσε όμως να μην το σκέφτεται.
"Πολλοί άντρες έχουν ερωμένη."
"Και πολλοί άλλοι δεν έχουν."
"Αν ο γάμος μας ήταν αλλιώς μπορεί και να είχε σημασία. Τώρα όμως δεν έχει." είπε ψέματα.
"Λυπάμαι Aurora."
"Γιατί λογομαχουμε για αυτο το ζήτημα; Γιατί τον υπερασπίζομαι;"
"Δεν ξέρω"
"Και εγώ λυπάμαι.... Alexander η φιλία μας έχει μεγάλη σημασία για εμένα."
"Σε ευχαριστώ." αποκρίθηκε, η Aurora του χαμογέλασε και τον άγγιξε στο μπράτσο.
"Γυρίζουμε;" είπε και εκείνος δεν κουνήθηκε.
"Aurora πριν γυρίσουμε θέλω να σου υπενθυμίσω ότι πρέπει να προσέχεις. Σε παρακαλώ να θυμάσαι τι σου έκανε πριν από πέντε χρόνια. Αυτό μόνο σου ζητάω."
"Δύσκολα μπορώ να ξεχάσω το παρελθόν Alexander. Κι ακόμα πιο δύσκολα να το συγχωρήσω."