Black Roses #READINT2017

Κεφάλαιο 7

Οταν φτασανε την επιασε απο το χέρι την εφερε κοντα του.
Την πηγε σε ενα απομονωμένο μερος.
Παντου κερακια και τριαντάφυλλα.
Την ειδε να αλλάζει έκφραση.
Τα ματια της ελαμπαν. Το χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο της.
Για λιγα δευτερόλεπτα τον άφησε και εκανε βολτες γυρω απο τα κεράκια.
Ηθελε να γελασει με την εικόνα της.

Ενιωσε κατι να τον ενοχλεί.. Ηταν κατι καλό ομως.

Σταμάτησε και τον κοιτουσε.
Με το φως τον κεριών της φαινόταν τόσο όμορφος.
Ενιωθε τις πεταλούδες να χορεύουν μεσα της.
Της χαμογέλασε.
Κάτι πρωτόγνωρο για αυτήν..Δεν ηξερε τι ειναι;
Αγαπη; Ερωτας; Ενθουσιασμός;
Δεν μπορούσε να καταλάβει.. Ηθελε τοσο πολυ να νιώθει και εκείνος έτσι.
Αρχισε να την πλησιάζει. Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή.
Την εβαλε στην αγκαλιά του.
"Συγγνώμη"
Ενιωσε χαρά. Ναι χαρά. Που τον ακουσε να ξεστομιζει αυτήν την λέξη.
Εσκυψε ελάχιστα και ενωσε τα χείλη τους.
Πυροτεχνήματα κανανε πάρτι μεσα της.

Σταμάτησε και την κοίταξε στα μάτια.
Τον αλλάζει. Πλεον εινα σίγουρος.
Ολα ξεκίνησαν για να μην παει φυλακή και να κανει την χαρη στον πατέρα του..Αλλα πλέον αυτο το παιχνίδι ειναι σοβαρό.
Ειχε υποσχεθεί να μην ξανά αγαπήσει. Να ξεχασει τι είναι αγάπη.

Την κοιταξε βαθια στα ματια. Εβλεπε μια αθώα ψυχή. Αθωα για όλα αυτά. Αθωα για οσα θα ζήσει.
Δεν ήθελε να της κανει κακό. Δεν ήθελε να μαθει την αλήθεια για αυτόν. Πότε δεν έπρεπε να μάθει το παρελθόν του. Και ποιός στα αλήθεια είναι.

"Αχιλλέα;" η φωνη της. Αυτη η γλυκια φωνή των εβγαλε απο τις σκέψεις.
"Πες μου;" απαντησε και ο ιδιος γλυκά.
"Γιατί τα κάνεις ολα αυτά για μένα;"

Αυτο αναρωτιέται και ο ιδιος..Γιατί;
Μήπως οντως νοιάζεται για αυτο το κορίτσι που έχει δίπλα του; Μήπως οντως νιώθει κατι για αυτήν;

"Στο χρωστάω. Δεν πέρασες και λίγα στην Αθήνα.. Ξέρεις τι εννοώ" ειπε αμήχανα.
"Ευχαριστώ.. Για όλα." ειπε και πήγε να τον φιλήσει.
Την αφησε. Για δευτερη φορα στην ζωη του αφηνε γυναίκα να τον φιλάει σε τέτοια στιγμή.

-----------

"Αξιζε τελικά να μην φάμε στο ξενοδοχείο" ειπε γελώντας εκείνη.
"Ροζυ; Θελω να σου πω κάποια πράγματα." γυρισε στο σοβαρό.
"Πες μου" απαντησε ολο χαμόγελο.
Που να ηξερε? Που να ηξερε πως αυτο το χαμόγελο θα σβήσει?
Τοσο αθωα και γλυκιά για να το σκεφτεί.
"Αστο..θα στο πω μετα..δεν..δεν.." αλλα τον διέκοψε το τηλέφωνο του.
"Γαμωτο"μουρμουρισε.
"Συγγνώμη δεν θα αργησω." της ειπε και σηκώθηκε απο την καρέκλα.