Black Roses #READINT2017

Κεφάλαιο 18 (Μεριά Αχιλλέα)

Χαμένος στις σκέψεις μου..
Και όντως έχει φτιάξει την ζωή της;
Και αν όντως γίνομαι τόσο φλώρος που έφτασα στο σημειό να  κυνηγάω εγώ μια γυναίκα;
Ρίχνω μια μάτια στον Γιάννη.
Είναι και εκείνος χαμένος στις σκέψεις του.
Πως καταντησαμε έτσι;

"Τι σκέφτεσαι ρε;" μου λέει και οι σκέψεις μου σταματάνε εκεί.
"Γιατί επιμένεις τόσο στο να μην παω;" τον ρωταω ύποπτα.
Τον βλέπω να καταπίνει με δυσκολία.
Κοιτάει κάτω.
Μην κοιτάς κάτω γαμωτο..τι μου κρύβεις;
"Πες ρε" του λεω νευριασμένος.
Με κοιτάει με αυτό το και καλά αθώο βλέμμα. Πουστη μου μίλα.
"Είχε μία σχέση.. Πριν λίγο καιρό.. Και εμ.." βήχει.. Βηχει απο αμηχανία.
"Ητανε αρκετα χαρούμενη."

Χτυπάω δυνατά το χέρι πάνω στο γραφείο μου.
Με ξέχασε λοιπόν. Τόσο απλά.
"Παρτην τηλέφωνο. Θέλω να το ακούσω. Να ακουσω πόσο χαρούμενη είναι." του είπε θυμωμένος και τον είδα να ανοίγει το κινητό.

Περίμενα.. 5 φορές και δεν απάντησε. Θα ειναι με τον χλεχλε αν δεν έχουν χωρίσει ακόμα.
"Ψάξε λίγο κάτι χαρτιά που θέλω." τον άκουσα να μου λέει.
Γίνεται σπαστικός.
Εδω καίω ολόκληρο μυαλό για να σκεφτώ και αυτός μου το κόβει.
Βλέπετε; Κανω και αστεία.

Μετά απο λίγο μου κάνει νόημα να μην μιλήσω.
"Κοριτσι μουυ" τον ακουσα να λέει.
"ακροαση ρε μαλακα." του ψυθιριζω.
Θέλω να την ακούσω.
Ακούγεται ο ήχος του κουμπιού.
Τον μουτζωνω και συνεχίζει να της μιλάει.
"Τελειααα, εσυ;" ρωτάει τον Γιάννη.
Γαμωτο..ακούγεται τόσο χαρούμενη.
"ρωτα την αν εχει καμια σχεση" του λεω ψιθυριστά για να μην ακουστω.
Τι ηλίθιος. Δεν την ρωτάει.
Την ακούω να τον ρωτάει αν έχει κανα αμορε.
Να η ευκαιρία λοιπόν.
"Τωρα ρωτα την ρε μαλακα" ξαναλεω ψιθυριστά.
"Εσυυ;" την ρωτάει και περιμένω με αγωνία την απάντηση της.

"Εγώ ακόμα με τον Φεντερίκο όπως τα ξέρεις. Είμαι ευτυχισμένη επιτέλους." την ακούω να λέει και η χαρά στην φωνη της ηταν φανερή.

ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΔΙΑ ΜΟΥ ΜΕΣΑ.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΕ ΠΕΙΡΑΞΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ;
Πουστη μου..θα τρελαθω..
Ειναι χαρούμενη ρε μαλακά...εμένα θα περίμενε; Μαλάκας μια ζωή.

Ο Γιάννης είδε δυστυχώς και της μιλησε πιο αμήχανα.
Νομιζα πως το ειχε κλείσει.
Χτυπάω δυνατά τα χέρια μου στο τραπέζι και αρπαζω το μπουκάλι που βρίσκεται πισω μου.
Το πεταω με δύναμη.
"ΠΑΣ ΚΑΛΑ ΡΕ ΤΑ ΑΚΟΥΣΕ ΟΛΑ." μου λέει και καταλαβαίνω πως για άλλη μια φορά έκανα βλακεία.

"Δεν θα πάω.." λεω αποφασιστικά και κάθομαι στην δερμάτινη καρέκλα μου.
"Και πολύ καλα θα κάνεις. Ειναι ευτυχισμένη πλέον. Το ακουσες." μου λέει νευριασμένη και αμέσως χανομαι στις σκέψεις μου.

Δεν ξέρω τι νιώθω πραγματικά.
Με κάνει να αισθάνομαι κάτι για αυτήν. Τι είναι όμως γαμωτο;
Αν με άκουγε κανείς τωρα ετσι όπως σκέφτομαι θα μου έλεγε πως είμαι ερωτευμένος αλλά δεν ξέρω.. Δεν εχω λόγια προσπαθώ.. Προσπαθώ να το περιγράψω και δεν μπορώ.
Τι σημασία έχει ομως ε; Ειναι ευτυχισμένη και δεν έχω κανέναν δικαίωμα να πάω εκεί και να την στεναχωρισω για βλακείας που νιώθω. Σε λίγο καιρό θα την έχω ξεχάσει όπως έχει κάνει και εκείνη.
Δεν θα την ξανα στεμαχωρισω για δικες μου βλακειες. Το ορκίζομαι.

~Ξέρεις οτι αγαπάς κάποιον όταν δεν μπορείς να πεις με λόγια αυτό που σε κάνει να νιώθεις.~

Να το και το δεύτερο μεεερος❤
Μωρέ.. Λες να την αγαπάει;;😏
Χμ χμ χμ..😏