SERSERİ.

Çıkrık İğnesi

Yeni bölüm geldii. Off benim bile gözlerim doldu şarkıyla. Çok uzatmak istemiyorum. Yorumları ve oylarınızı eksik etmeyin. Sizi seviyorum. 

Gerginliğim hat safaya ulaşmıştı. Ateş'in Emre'yi görmesi hiç hoş olmazdı. Hala elini uzatmıştı bana. Tutmuyordum,tutamazdım. Ama bilmediğim bir şey vardı. Melek'e benzemem dışında. Ateş yok dese de vardı. Belki bizi yerle bir edecek,belki üzecek koca bir neden. "Gelmek istemiyorum." Diye fısıldadığım halde gülmesi sinir kat sayımı arttırıyordu.

"Çünkü korkuyorsun." Tek kaşını kaldırmıştı ve o tek kaşını tek tek yolmayı hayal ederek yanıtladım. "Asla. Senden korkmuyorum." Bu sefer sessizce güldü. Ama hırslanıp gitmeyecektim. Amacı buydu. Hırslanmamalı istiyordu.

"Elbet onunda sırası gelecek. Benden ölesiye korkacaksın. Ama şu an onu kaybetmekten kokuyorsun." İçimi okurcasına konuştuğunu anda kaşlarımı çattım. Omuzlarından ittirip yüzüne yaklaştım. "Asıl sen korkuyorsun,hem de ölesiye. Benim,Ateş'in hatta bizim Mutlu olmamızdan ölesiye korkuyorsun. Bunu kendine itraf edemiyorsun sadece." Çenesinin kasıldığını gördüğümde güldüm. Ekrem Bey'in sesini duyduğumda o bana yaklaştı bu sefer.

"Usulca canın yanacak. Seni öldüreceğim ama hala nefes almaya devam edeceksin. Aynı Ateş'in Belkıs'a yaptığı gibi." Sesinde nedense bir hüzün tınısı vardı. Belkıs da kimdi? Ateş ne yapabilirdi ki? Beynimde dolaşan sorulara yanıt ararcasına Emre'nin gidişini izledim.

Kendimi toparlamam gerekiyordu,Ekrem Bey beni çağıyordu çünkü. Aslında Emre doğru diyordu. Ateş bunu öğrenirse sinirlenirdi ki haklıydı. "Nazlı?" Ateş sert sesiyle seslendiğinde düşüncelerimden sıyrılıp boğazımı temizledim. Dudaklarıma sahte bir gülümseme takınıp içeriye girdim. "Nazlı'm,iyi misin?" Ateş'in sorusunun üzerine başımı salladım. Gözlerimi kaçırmamdan anlamadığını umuyordum. "Tamam. Bir saat sonra gelirim baba. Nazlı'yı eve bırakacağım." Ekrem Bey başını salladıktan hemen sonra bana döndü. "Görüşmek üzre." Gülümseyerek yanıtladım. "Görüşmek üzre."

"Gidelim." Ateş'in sesiyle başımı sallayarak yürümeye başladığı anda onu takip ettim. Koridora geldiğimizde istemsizce etrafa bakındım. Emre göz önünde değildi. Rahatlayınca derin bir nefes vererek yürümeye devam ettim. Dışarı çıktığımızda yine sabah soğunu atmak isteyen bir gökyüzüyle karşılaştım. Denizin tam karşımızda olması ve esen rüzgarla bedenimin huzura kavuştuğunu hissettim bir an.

Bir kaç dakika sonra önümde bir taksi durdu. Araba klasik Mercedes'ti. Sarı ve klasik. Ateş arka kapıyı açıp bükmemi beklediğinde hemen arabanın içine yerleştim. O da çok az bir sürede ön koltuğa yerleştiği anda telefonun zil sesi arabanın içini doldurdu. "Nerdesin?" Bu soruyla dikiz aynasından sevdiğim adamı takip etmeye başladım. Bu sırada araba çalışmıştı ve hala Ateş karşı tarafı dinliyordu. "Evet,yanımda. Geliyoruz." Telefonu kapattığı anda gülümsememe engel olamamıştım. Annem diye tahmin ediyordum. Ah,onu ne kadarda özlemiştim. "Ateş... O konuştuğun kişi-" Aynadaki yansıyan gülümsemesini gördükten sonra susarak gülüşünü izledim. "Evet güzelim. Annendi."

Gözlerimi cama çevirdiğimde Ateş'in gözlerinin üzerimde olduğunu hissediyordum. Tebessüm ederek cevap verdiğimi anlayınca daha konuşmamıştı. Araba hızlandıkça silik görüntüler artıyordu. Bir kaç dakikanın ardından bizim arka sokağa girince derin bir nefes alarak aracın durmasını bekledim. Araba durduğunda Ateş ücreti öderken bende kendimi dışarı atmayı başarmıştım. Arabadan iner inmez etrafa göz gezdirdim. Yabancı yüzlerin arasından gelen kadını gördüğümde içimde yaşadığım tarif edilemezdi. Bir kapı kapanma sesi ve ardından arabanın hareket etmesiyle yanıma yaklaşan adımların Ateş olduğunu anladım. Bu arada annemle aramızda çok az mesafe kalmıştı. Genişçe gülümseyerek aramızdaki iki adımlık mesafeyi kapattığımda beni kollarının arasına aldı. Beline sıkıca sarılırken başımı göğsüne yan yaslamış kokusunu doya doya içime çekiyordum.
"Seni çok özledim Nazlı'm,"diye fısıldadı annem. Onun duyabileceği bir şekilde derin bir nefes aldım. "Ben de anne. Bende seni çok özledim."