KIYI: UÇURUM (DÜZENLENİYOR)

KIYI: UÇURUM BÖLÜM 1

Yağmur adeta göğü deliyordu . Kaldırımlara vurmuş hüznüm . Tüm şiddetiyle yağan yağmur , saçlarımda izini bırakıp gözyaşlarımı aldı ve acılarımı tekrar bana bıraktı . Yine ben , yine yalnızlık ve yine sorunlar . Kulaklarımda son ses acılarımın ezgisi , gözlerindeki perdeyle hayata devam ediyorum . 17 yaşımda yaşamak istemediğim yükler verildi omuzlarıma . Yaşıtlarım güzel bir okul , güzel bir aşk , iyi bir kariyer isterken ben sadece beni geleceğe motive edecek bir aile istedim SADECE AİLE !!!
Benim her akşam eve musmutlu gelen bir babam olmadı . Her gece ninniler söyleyip , saçlarımı okşayıp tatlı rüyalar dileyen bir annem olmadı .
Haftada bir parası biterse evini hatırlayan bir babam ve evden hiç çıkmayıp hastalığıyla cebelleşen kanser bir annem var .
Karanlık bir yaşantım var , karanlığı yâd edip benimsemiş bir hayat yaşamaya devam ediyorum. Belki bugün değil ama yarın , yarın mutlu olacağım .
Siyahın her tonunu yaşadım . Son demine kadar demlendim . Zifiri hayatımdaki tek renk güneşe meydan okuyan Sarı saçlarım.
Karanlığım , sadece insanların beni görebileceği kadar aydınlık . İnsanlara kendini tanıtma gereği duymuyorum çünkü insanlar prensip gereği tanıdığı gibi değil tanımak istediği gibi tanıyor . Yeni ben gökkuşağı tarafından dışlanmış siyahım .
BİR KÖRÜN GÜNEŞİ GÖZLERİNDE HİSSETTİĞİ GÜN UYANACAĞIM...