KIYI: UÇURUM (DÜZENLENİYOR)

KESİT

Babam iş adamıydı. Yapabildiği tek adamlıkda buydu zaten . Hoş onu da becerebildi mi iş dünyasına sormak lazım . Her neyse eskiden ne benim ne de annemin bir dediğini hiç ikiletmezdi . Mutlu bir ailemiz vardı . Annemde babamda birbirini çok seviyordu . Babam için ne değişti bilmiyorum ama annem babamı ona yaptığı kötülüklere rağmen hala seviyor .
-peki ya şimdi ?
-Şimdi ne biliyor musun ?.
Babam var ama yok . Ölüden tek bir nefes önde. Nerde olduğunu bile bilmiyorum . Görmüyorum , sesini duymuyorum . Bizi böylesine üzen bi bi adama hasret duyup dönmesini istiyorum . Ben babama sarılarak uyuyrdum . Şimdiyse bana bıraktığı bir kaç ani ve bizi bırakmadan önce son doğum günümde aldığı aynama sarılarak uyuyorum . Her gece aynama bakıp onun bana gelmesini dilerdim . Ve şimdi ne biliyor musun? Artık o ayna da yok ! Babamın bana gelmesi için bir umudum kalmadı .
BUNLARI SOYLERKEN BOĞAZIMIN NASIL DÜĞÜMLENDİĞİNİ HANGİ CÜMLE ANLATIR BİLMİYORUM .ÇOK AĞLIYORUM CANIM ÇOK YANIYOR AMA İÇİMİ SERİNLETEN Bİ HUZUR ESİNTİSİ VAR. DAHA ÖNCELERİ BENİM YERİMDE HEP KENDİ KENDİME KONUSURDUM VE İÇİMİN YANGININA MERHEM YOK GİBİ HİSSEDERDİM. . AMA ŞU AN BENİ DİNLEYEN BİRİ VAR . GÖZLERİMİ ALKIN'A ÇEVİRDİĞİMDE GOZLERİNİN DOLDUGUNU KÖR KARANLIKTA PARLAMASİNDAN ANLADIM.
-Neden ağlıyorsun?
-O aynayı ben kırdım dimi  ?
-Önemi yok Alkın geleceği yoktu zaten hem beni beklemekten alıkoyduğun için sana tesekkür bile borçluyum.
HEMEN ELLERİMİ YÜZÜMDE BİRLEŞTİRİP GÖZÜMDEKİ YAŞI TEMİZLEDİM VE HER ZAMANKİ GİBİ BİRBİRİMİZE OLAN ALAYCI TAVRİ ÜZERİME GİYİNİP KONUŞMAYA BAŞLADIM.
-Eee.. Alkın bey benim hikayem böyle ışte . Şimdi sen anlat bakalım kankalarınla geceleri hangi barlara akıyorsun? Hayatından kaç kişi geldi geçti ? Annen sen uyurken hangi masalları fısıldıyor? Baban hangi holdingin sahibi ? Kaç tane araba...
CÜMLENİN SONU GELMEDEN SÖZÜMÜ KESTİ VE KONUŞMAYA BASLADİ .
-Babam yok . Yani var da yok . Annemle babam ben küçükken ayrıldı . Annemi hep gözümün önünde doverdi . Gücüm yetmezdi onunla baş etmeye. Bir gün yine annemle babam kavga ettiğinde annem kalp krizi geçirmişti. Babam endiselenerek yine kendini düşünüp evi terk ettmisti . Ona anneme yaptıklarının aynısını yapmak için büyümek isterdim . BÜYÜDÜM... Ama sadece yaş olarak büyüdüm ... Ruhum hala 9 yaşımda...
O adamın anneme ve bana yaptığı kötülüklerden dolayı çok hasta oldu . Hastalığının adı bile yoktu . Hiçbir doktor çare bulamadı . Ahmakların söylediği tek şey fazla yaşayamayacak olduğunu bilmekti. Abim annemi yurt dışında en iyi doktorlara götürmek istedi . Ama ben hiç istememiştim. Çünkü kötü kötü rüyalar görüyordum. Sanki...Sanki...Sanki...
DAHA FAZLA KONUŞACAK GÜCÜ KALMAMIŞTI HEM AĞLIYOR , HEM ANLATIYORDU...
-SANKİ...gidecek ama gidecek ışte sadece hep gidişini görüyordum. Sonrası karıncalı bu ekran gibi . Gelmiyordu sonu . Abimi hep uyarmıştım götürme onu diye ama bana her zaman onu iyileştireceğni söylerdi..
DERİN BU NEFES ÇEKTİ. Bİ AN HİC KONUSMAYACAK SANDIM.
-Peki ya sonra ?
- sonra mı? Sonrası ne biliyor musun ? Amerika'ya götürdü . O günden sonra annemi aylarca göremedim . O gittikten sonra her gece onun yatağında uyudum.Ama odayı en son annem topladı diye bi daha bozmamak için kıpırdamadan uyuyordum. Bi gece hiç rüya  görmedim. Ve sabah uyandığımda abim arıyordu . Heyecanla açtım telefonu. Sesinden hiç bişey anlayamıyordum. Abim benim üzülmemem için bana hiçbirşey anlatmazdi . Söylediği tek şey de "Abicim biz Türkiye'ye geliyoruz" dedi ve kapattı .
Bizim evde Necla teyze vardı beni onun yanına bıraktılar zaten . Ondan rica ettim annemin en sevdiği yemekleri yapmasını. O beni hiç kırmazdı ama bu sefer olmaz dedi . Ağladım zirladim ikna ettim . Sabaha kadar uyumadim . Necla teyzeye yardım ettim çok mutluydum . Ama Necla teyzenin yüzünde bi hüzün vardı . İki gramlık aklımla annemin gelmesine üzüldüğünü düşünmüştüm. Ben ne bileyim o yemekleri yemek anneme nasip olmayacağını ?
SÖYLEDİĞİ ŞEYLE BEYNİMDE ŞİMŞEKLER ÇAKTI. BEN ŞU AN BÖYLEYSEM ONU DÜŞÜNMEYE NE AKLIMIN NE KALBİMİN DERMANİ YOK.İÇİNİN YANGINI BENİ DE TUTUŞTURMUŞTU RESMEN . GÖZÜMDEN DÜŞEREK YERDEKİ KÜÇÜK ÇUKURDA OLUŞAN GOLÜ SAYMIYORUM BİLE. BU KADAR GÜÇLÜ OLMAK ZORUNDA MIYDI? DÜŞÜNCELERİMİ TİTREYEN SESİYLE AĞLAMASI KESTİ.
-Ertesi sabah abim geldi tabii ben hala annemin öldüğünü bilmiyorum . Bi heyecanla abime sarılıp "Annemi iyileştirdin mi ?" Diye sordum . Abim sert mizahlı bi insandır. Daha önce ne çok güldüğünü , ne de ağladığını gördüm . Ben onun yanında çok güçsüzdum . Ama bu sefer sanki gözyaşları benim konuşmamı bekliyormuş gibi sırayla yanaklarından ellerime döküldü . Hala salak gibi anlamamıştım . "Annemiz hastanede abicim şimdi seni ona götüreceğim"dedi . Hemen kucağından atlayıp annemin bana öğrettiği mini mini bir kus şarkısını söyleyerek odama çıktım . Ve bana son doğum günümde aldığı beyaz takımı giydim . Çok yakışıklı olmalıydım . Çünkü beni iki aydır görmüyordu . En güzel kolonyamı da üzerime döküp abimin yanına koşar adim gittim . Şaşkındı , bi o kadar hüzünlü. Necla teyzeyle bakışıp gözleriyle bir birilerine biseyler anlatıyorlardı anlamiyordum ışte aptaldim ben aptal hala da aptalim .
BUNLARI SÖYLERKEN BİRDEN AYAĞI KALKIP ELLERİYLE KAFASINA SERT DARBELER ATIYORDU. DURDURAMADIM IŞTE. NE YAPACAĞIMI BİLEMEDİM . AKLİMA GELEN FİKİRLE PARMAKLARIMIN ÜZERİNE YÜKSELİP KULAKLARINA ULAŞTIM VE ANNESİYLE OLAN ŞARKISINI FISILDADIM.SANKİ SİHİRLİ BİR DEĞNEK DOKUNMUŞTU.
BİRDEN OMZUMA KAFASİNİ YATIRDI.SESİ BİRAZ ONCEKİNDEN DAHA ACİZ BİR SEKİLDE ÇIKIYORDU AMA ANLATMAYA DEVAM ETTİ.
-Sevdiği yemekleri bi kaba koydum ve hepsini bi piknik sepetine yerleştirdim. Belki hep beraber hastahane bahçesinde diye . Arabaya bindikten 40 dakika sonra hastanedeydik artık . Aslında o kadar uzak değildi ama Abim bizi uzun yoldan götürmüştü. Ama götürmüştü ışte annemi görmeme az kalmıştı . Abim defalarca beni goturmemek için beni kandırmak istedi ama kararlıydım gidecektim . Hastane koridorlarında yürürken odalara da giz gezdiriyordum. Her odada ikişer yatak vardı herkes hasta olmasına rağmen etrafa gülücükler saçıyorlardi. Annemin de. Öyle olma düşüncesi içindeki kelebekleri uyandırmıştı. Uzun bir  hastane yolculuğundan sonra abim , ben , necla teyze ve bi hemsireyle soğuk ve karanlık bir odaya girdik . "Annem burda üşür abi onu neden BURDA tutuyorlar . Hemşire abla annem neden burda ? Onu neden buraya getirdiniz ? Arkadaşları nerde annemin ? Yoksa annem ilaçlarını içmedi diye ona ceza mi verdiniz ? Uyandir onu hemşire abla ben istersen içer ilaçlarını uzmez beni ben de onu hiç uzmedim ilaclarimi hep içerdim . " Hemşire bile kurduğum cümlelere ağlamışti. Anneme baktığımda yüzü kapalı elleri buz gibiydi . Bana aldığı takımın ceketini cikartip üzerine örttüm. Ama hala uyanmadi.Annem benim kokumu alınca bile  uyanirdi . Hırpaladim üzerine çıktım ama hala uyanmadi. Abim beni annemin uzerinden alıp " Artık annemiz yok abicim..!" Dedi . O dakikadan itibaren hayatımdan beyazı çıkarttım . Giydiğim son beyaz annemin aldığı takımdı ve gördüğüm son beyaz da kefeniydi...