Fallen

~Κεφαλαιο 2~

"Να ρωτήσω ρε κούκλες μου"
"Ναι" είπαν και οι δυο ταυτόχρονα
"Ποιοι θα έχουν την τιμή να γιορτάσουν μαζι μου τα γεναθλια μου;"
"Εννοείς γενεθλια" διόρθωσε η Άντζελα
"Μπα ειμαι σίγουρη οτι εννοεί γεναθλια" είπε η Σάιλεντ και γελάσαμε

"Ανώριμα πλάσματα" είπε τσαντισμενη η Άντζελα και κοιταζοντας την Σάιλεντ γελάσαμε ακόμη περισσότερο.
"Ματια στον δρόμο!" Είπε η Άντζελα και ξαναγύρισα μπροστά μου

"Δεν μου απαντήσατε όμως" είπα
"Ε διάφοροι" είπε η Άντζελα αδιάφορα και η άλλη γέλασε. Ωχ για να γελάει αυτη καμία μαλακια έχουν κανει παλι.
"Ποιο θα ειναι;" ξαναρώτησα
"Ρε κοπέλα μου σκασε και οδηγα! Όσο πιο γρήγορα οδηγήσεις τοσο πιο γρήγορα θα μαθεις" είπε ευγενικοτατα η Σάιλεντ. Δεν μου άρεσε αυτο. Πάτησα το γκάζι με δύναμη.

Ενα εχω να σας πω. Απο 20 σε 5 λεπτα είχαμε φτάσει.

"Και ναι, ζαλίστηκα" είπε εκνευρισμένη η Άντζελα
"Ας μου λέγατε ποιοι ειναι εκει" είπα και κατευθύνθηκαμε προς το μαγαζί με την Άντζελα στα δεξιά και την Σάιλεντ στα αριστερά σαν το αγγελάκι και το διαβολάκι. Πολυ ωραίο κόσμο είχε τελικα. Άρχισα να ψάχνω για το υποψήφιο θύμα μου, όταν ειδα τις δίδυμες να πηγαίνουν προς μια παρέα και τις ακολούθησα κοιτωντας ποιοι ηταν εκει.

Στο κέντρο του καναπέ καθόταν ο Αποστολης και δεξιά του οι δίδυμοι Χενρυ και Ρον. Αριστερά του βρισκονταν η Ινω, η Θαλεια και η Άννα, οι οποίες συζητάγανε ζωηρά μεταξύ τους. Η Θαλεια είχε ξανθά σπαστά μαλλια και γαλανά ματια ενώ η Άννα καφέ πολυ σγουρά και ατίθασα μαλλια με καφέ ματια. Ηταν συμμαθήτριες μου απο την ασημενια και χάλκινη βαθμίδα αντίστοιχα.

Τωρα στα σκαμπό γύρω απο τι τραπέζι μας καθόταν οι δίδυμες πλέον, ο Αχιλλέας απο την χρυσή και ο Τζεισον απο την χάλκινη βαθμίδα, τα αγόρια της Θαλειας και της Αννας αντίστοιχα και συνομιλούσαν σκεπτικοί με μια πολυ γνωστή φιγούρα. Αποφασισμένη να μάθω ποιος ηταν ο άγνωστος-γνωστός πλησίασα προς το μέρος τους.

(Α/Ν: όσες νομίζατε οτι ηταν ο Δημήτρης λυπάμαι αλλα.... Οχι)

"Καλώς την εορτάζουσα!" μου είπε ο Αχιλλέας. Και ταυτόχρονα με πρόσεξαν και οι υπόλοιποι.
"Χρονια πολλα!" Είπαν και ολοι μαζι
"Ωωω ευχαριστω" ειπα και τότε ειδα τον άγνωστο-γνωστό.
"Άαρον!" Είπα έκπληκτη. Και εκείνος σηκώθηκε.

"Θα μου χαρίσεις αυτόν τον χορό;"
"Πολυ ευχαρίστως!" Είπα και κατευθυνθήκαμε προς την πίστα όπου έπαιζε ενα χορευτικό τραγούδι.
"Μου ελειψες" μου είπε παραπονιαρικα
"Να σου πω την αλήθεια και εμένα" είπα, και όντως μου είχε λείψει πολυ. Η σταθερότητα του, η υποστήριξη που μου έδινε και το οτι με αγαπούσε και μπορει να μου συνχωρουσε τα παντα.