Fallen

~Κεφαλαιο 9~

Καταφεραμε να βγουμε σώοι και αβλαβείς απο το παλάτι, χωρίς να μας δει κανένας φρουρός. Δηλαδή εμένα γιατι ο Αμπαντον κινούταν με τις σκιες. Και μιας και είχε αρχισει να δύει ο ηλιος υπήρχαν πολλες. Πάλι καλα δηλαδή.

Τωρα βρισκόμασταν έξω απο το παλάτι και κατευθυνομασταν στο αυτοκίνητο. Μπηκα μέσα και αφού έβαλα μπρος τη μηχανή, ένιωσα τις σκιές στη θέση του συνοδηγού να περνούν μορφή.
"Καλώς το κι ας άργησε" είπα και με κοίταξε με ενα ειρωνικό βλέμμα.
"Προς πληροφόρηση σου, θα μπορούσα χωρίς καν να βλεφαρισω να έρθω εδώ απλά ηθελα να σιγουρευτώ οτι εσυ εφτασες ασφαλής και οτι δεν σε ακολουθούσε κανεις" είπε υπεροπτικά.
"Μάλιστα" είπα και στην συνέχεια πήρε την αδιάφορη ανθρώπινη μορφή του.
"Που θα πάμε λυκακι;" είπε και γέλασε. Πετάχτηκα απο τη θέση μου κάθισα πάνω στα πόδια του, με ενα μαχαίρι που έβγαλα απο το πλάι του καθίσματος, κολλημένο στον λαιμό του.
"Μην με ξαναπείς έτσι!" Του είπα θυμωμένη. Μονο ο Ίθαν με έλεγε έτσι.

"Γιατι τι θα κανεις;" είπε και τότε άρχισε να ξαναλλαζει στην πιο δαιμονική μορφή του.
Και τότε κατάλαβα τι έκανα και κυρίως που βρισκόμουν και ξαναγύρισα στην θέση μου.
"Συγνώμη πρίγκιπα Αμπαντον, δεν θα ξανασυμβεί" είπα και ξεκίνησα να οδηγάω.
"Ωωω" έκανε νευριασμενα. "Και νόμιζα οτι είχες κότσια" είπε και ξεφυσηξε
"Δηλαδή ήθελες να σε προκαλέσω;"
"Ξέρεις ποσο καιρο εχει να μου παει κόντρα θνητός;"
"Ναι αλλα εγω δεν ειμαι θνητή" είπα και γέλασε.
"Ναι τέλος πάντων. Χιλιετίες. Και ξέρεις γιατι;"
"Γιατι σε σέβονται και δεν ξεφεύγουν απο τα όρια όπως εγω;"
"Γιατι με φοβούνται" απάντησε μονότονα. Και φάνηκε δυσαρεστημένος.
"Χωρίς παρεξήγηση, αλλα εισαι ο δαίμονας του φόβου. Δηλαδή τι αλλο ήθελες να κάνουν;"
"Ποσα πραγματα ξέρεις για εμάς;"
"Τους δαίμονες;"
"Οχι. Για αυτούς ξέρεις σίγουρα αρκετά. Για τους πρίγκιπες της κόλασης εννοώ"
"Ε ξερω κατι ψιλά" είπα. Είχα διαβάσει τα παντα γύρω απο τους δαίμονες και ρους αγγέλους. Ήξερα αρκετά. Αλλα δεν θα του το έλεγα.
"Όπως;" συνέχισε. Πω μωρε. Δεν ξέρεις οτι δεν πρεπει να ενοχλούμε τον οδηγό;
"Καταρχήν είστε 9. Εκτός αν βάλεις και την Λίλιθ μέσα οποτε είστε 10. Ο ανώτερος στην ιεραρχία πριγκιπας ειναι ο Λούσιφερ. Ακολουθεί ο Λεβιάθαν που ειναι και αδελφος του Λούσιφερ και μετα ο Ασμοδαίος. Μετα εισαι εσυ, ο Αζραήλ και ο Αζαζήλ. Τέλος ειναι ο Σαμαήλ, ο Μπέλφεγκορ και ο Μπάελ"
"Αυτα ειναι τα λίγα;" είπε ανασηκώνοντας τα φρύδια.
"Για εμένα τι ξέρεις;" ρώτησε τωρα.
"Ξερω σίγουρα οτι εσυ δεν εισαι έκπτωτος όπως, όπως οι υπόλοιποι που ανέφερα. Ανήκεις στην πρώτη οικογένεια δαιμόνων και συγκεκριμένα σε αυτούς που θεωρούνται οτι επηρέασαν και το Λουσιφερ, και πιο πριν τον Σαμαήλ, ώστε να στραφεί ενάντια στον Θεο"
"Χμ" είπε μονο. Και μετα μείναμε στη σιωπή. Αλλα ήξερα οτι ήθελε να με ρωτήσει και αλλα πραγματα.

"Για τους αγγέλους τι ξέρεις;" ρώτησε τελικα.
"Λοιπον ξερω οτι αντίστοιχα με εσάς, εκει υπάρχουν 7 Αρχάγγελοι που καλούνται και το ταγμα των 7. Αρχηγός τους ειναι ο Μιχαήλ με τον Γαβριηλ. Μετα ακολουθούν ο Ραφαηλ, ο Ιθουριήλ και ο Ουριήλ. Τελος ειναι ο Ραζιήλ, ο Σεραφιήλ, ο Ραγκουήλ και ο Ρεμιήλ"
"Γιατι τα ξέρεις ολα αυτα;" Με ρώτησε τωρα παραξενεμενος.
"Ηθελα. να καταλάβω ποιοι με επέλεξαν και έγινα καταραμένη" και τότε μου ήρθε φλασια. "Εσυ ξέρεις ποιοι άλλοι με επέλεξαν;"
"Ξερω σίγουρα οτι σε επέλεξε άλλος ενας δαίμονας; γιατι το αιμα που κυριαρχεί στις φλέβες σου ειναι δαιμονικό. Και λογικά ο τρίτος ειναι αγγελος"
"Καλα να πως γίνετε να μην ξέρεις;"
"Δεν φανερωνομαστε παντα σε αυτούς που επιλέγουμε" είπε αυστηρά. "Ποσο μαλλον να διατυμπανίζουμε ποιους επιλέξαμε. Ειναι κατι που κρατάμε κρυφό" είπε και εξαφανίστηκε.

Τι τωρα μου θύμωσε; αυτο μου έλειπε. Να μου κρατάει μούτρα και ενας δαίμονας. Κοιτά που κατάντησα δηλαδή....

*********************************

Είχα φτάσει στον δεύτερο προορισμό μου. Αφού με ελενξαν με άφησαν να περάσω. Στα χέρια μου κράταγα ενα μπουκέτο λευκά τριαντάφυλλα.

Ηταν χαράματα της Κυριακής πλέον.

Η τέλεια ώρα για να επισκεφτώ το νεκροταφείο.

Μετα απο λίγη ώρα βρήκα τον τάφο του και κάθισα στο γρασίδι μπροστά. Εναποθετησα απαλά τα τριαντάφυλλα μπροστά απο την ταφόπλακα.

"Δεν ξέρεις ποσο μου λειπεις... αυτα που εχω μάθει με έχουν σοκάρει απίστευτα. Και δυστυχώς, ο Ίθαν, ο μόνος που ξερει τι πραγματικά αντιμετωπίζω, δεν μπορει να ειναι κοντα μου. Οποτε ερχομαι σε εσένα για συμβουλή. Μιας και ούτε εσένα μπορω να σε εχω κοντα μου" ξεκίνησα να του αφήσουμε οτι είχε συμβεί απο την τελευταία φορά που είχα να το επισκεφτώ. "Τι να κανω, πες μου σε παρακαλω. Δώσε μου λίγη ακόμη απο την σοφια σου Δάσκαλε. Τι πρεπει να κανω;"

"Περιμένεις πραγματικά να σου απαντησει;" ακούστηκε μια υπεροπτική φωνή απο πίσω μου.

Ποιος ηταν αυτός;
Και το κυριότερο.
Τι με είχε ακούσει να λέω;