Fallen

~Κεφαλαιο 10~

Γύρισα και τον κοίταξα ξαφνιασμενη. Ηταν ψηλός, Οχι ιδιαίτερα μυώδης και απο τα ρούχα του μπορούσα να καταλάβω οτι ηταν πλουσιοπαιδο.

"Σε τρόμαξα;" με ρώτησε ο άγνωστος. Συγκεντρωθηκα στο πρόσωπο του. Λεπτα χείλη, ψηλά ζυγωματικά, γκριζοπράσινα ματια. Τα κάστανα μαλλια του έπεφταν ατιμελητα στο μέτωπο του. Φαινόταν γύρω στα 35. Καθόλου κακό μπορω να πω....

"Η γάτα σου έφαγε τη γλωσσα;" με ρώτησε περιπαικτικά και γουρλωσα τα ματια.
"Ερις" του συστήθηκα.
"Χάρρυ" μου αντγυρισε.
"Εισαι πολυ αδιακριτος Χάρρυ" του είπα επιστρέφοντας στον παλιό καλο εαυτό μου.
"Ξεκινάς με προσβολές, ε; Μαρεσει!"
"Αυτο σε κάποιους κύκλους ονομάζεται μαζοχισμός" του είπα εμπιστευτικά και γελάσαμε.
"Αγαπημένο πρόσωπο;" με ρώτησε δείχνοντας τον τάφο.
"Ο δάσκαλος μου" ψιθύρισα "εσυ;"
"Α, εγω δεν εχω έρθει για επίσκεψη εδώ!" Μου είπε εύθυμα. Δηλαδή για τι αλλο μπορει να εχει έρθει σε ενα νεκροταφείο;
"Ορίστε;" είπα απορημένη και γέλασε.
"Καλα η φάτσα σου ηταν ολα τα λεφτα" είπε και άρχισα να τσαντιζομαι.
"Ουοου μη θυμώνεις" μου είπε και ανασηκωσα το ενα φρυδι.
"Εχω έρθει για να επισκεφτώ τον παππού μου" και τότε μια σκιά σε μορφή ηλικιωμένου ανθρώπου πλησίασε πίσω απο τον Χάρρυ.
"Το βλέπω" του λέω και του κανω νόημα να κοιτάξει πίσω του.

"Α, Λοιπον παππού να σου γνωρίσω την καινούργια μου φιλη, Ερις" είπε ο Χάρρυ χαρούμενος. Και η σκιά ενευσε.
"Ειναι φάντασμα;" ρώτησα
"Ναιπ! Είμαστε απο τις ελάχιστες οικογένειες στις οποίες ρέει DNA φαντάσματος μέσα τους. Οποτε όταν πεθαίνει κάποιος απο το σόι, μπορούμε παντα να τον επισκεφτούμε!" Μαλακα πρώτη φορά έβλεπα φάντασμα. Τι διάολο. Ανατρίχιασα.

Παλι καλα που είχα μάθει να ελενχω τις αντιδράσεις μου και ειμαι αρκετά λευκή. Αλλιώς θα είχα χάσει το χρώμα μου και θα έτρεχα όσο πιο μακριά μπορούσα.

"Να σε ρωτήσω κατι;" με ρώτησε τωρα.
"Ναι;" είπα διστακτικά. Αν και πιο πολυ σαν ερώτηση ακούστηκε.
"Τι συμβουλή ήθελες απο τον δάσκαλο σου; ίσως μπορω να σε βοηθήσω" μου είπε. Μπααααα.
"Τίποτα. Βλακείες μου" είπα και σήκωσα τους ώμους μου αδιάφορα.
"Ξέρεις άμα δεν σε είχα δει να κλαις πιο πριν θα σε πιστευα γιατι εισαι αρκετά καλή στο να λες ψέματα. Αλλα φαινόταν αρκετά σοβαρός ο λόγος που έκλαιγες"  γαμωτο ηταν έξυπνος.
"Χωρίς παρεξήγηση, αλλα δεν ειμαι έτοιμη να μοιραστώ την ιστορια μου με εναν άγνωστο" είπα όσο λιγότερο απότομα μπορούσα.
"Καταλαβαινω" φάνηκε να απογοητεύεται.
"Απόψε κανω ενα πάρτι και η είσοδος επιτρέπεται σε όλους, οποτε μπορεις να φέρεις κάποιον μαζι σου αν θες" συνέχισε χαρούμενος τωρα. "Ίσως μετα απο το πάρτι να μην είμαστε τοσο άγνωστοι" είπε κλεινονας μου το μάτι στη λέξη άγνωστοι και ειδα το φάντασμα του παππού πίσω του να κουνάει καταφατικά το κεφάλι του.