Fallen

~Κεφαλαιο 16~

"Και για να εχουμε καλο ερώτημα, εσυ γιατι έφυγες μόνος σου, και δεν πήρες μερικούς απο εμάς για προστασία;"

"Σε αρκετό κίνδυνο βάζω τις ζωές σας φέρνοντας σας εδώ, εξάλλου δε ειμαι τοσο αδύναμος. Μπορω να τα βγαλω πέρα μόνος μου" το είχε ξανακάνει. Μπορούσα να το καταλάβω απο την έκφραση του. Και δεν φάνηκε να εχει ευχάριστες εμπειρίες απο αυτο. Εστίασα στο πρόσωπο του.

Ήμουν μόνος μου μέσα στο δάσος...με πονούσε ο χαμός της αδελφής μου... αλλα δεν μπορούσα να φύγω ακόμη... δεν ήμουν αρκετά δυνατός...

"Βγες απο το κεφάλι μου!" Φώναξε θυμωμένος ο Χάρρυ και εγω τον κοίταξα σαστισμένη.

Εκείνος μαλλον κατάλαβε οτι δεν είχα ιδεα τι είχα κανει και χαμογέλασε.

"Δεν καταλαβες καν τι έκανες! Αυτο ειναι εκπληκτικό!" Καλα διπολικού ηταν αυτός; πριν λίγο μου φώναζε και τωρα χαιρόταν με κατι που έκανα;
"Τι έκανα;" είπα απορώντας
"Μπήκες μέσα στο μυαλο μου και είδες μερικές αναμνήσεις μου απο την τελευταία μου φορά εδώ. Βλέπεις είχα ξανάρθει ενα χρόνο πριν μήπως τα καταφέρω μόνος μου αλλα δεν βρήκα τίποτα. Πως ένιωσες;"

Είχα κατατρομάξει.

"Ηταν απαίσιο! Ένιωθα μονη, πληγωμένη, προδομένη και θυμωμένη ταυτόχρονα! Ειναι η χειρότερη ικανότητα που θα μπορούσε να ζητήσει κανεις! " είπα πλέον κοιτάζοντας το πουθενά. Ολα τα συναισθήματα που είχε νιώσει εκείνος είχα έλθει σε εμένα. Δεν ηθελα να ξανά χρησιμοποιήσω ποτε την ικανότητα μου αυτη.

"Ερις μην φρικάρεις αλλα νομίζω οτι κατι μεγάλο ειναι πίσω σου" είπε ο Χάρρυ φρικαρισμενος και άρχισε να οπισθοχωρεί αργα.

Γύρισα πίσω μου και το μονο που ειδα ηταν ενας μεγάλος μαύρος βράχος. Και τότε ενα μεγάλο κεχριμπαρένιο ματι βρέθηκε μπροστά μου. Και άρχισα να οπισθοχωρω, μέχρι που έφτασα τον Χάρρυ. Και τότε αρχίσαμε να τρέχουμε.

Φτάσαμε σε μια σπηλιά και κρυφτήκαμε πίσω απο κατι βράχια. Σταματήσαμε να βρούμε τις ανασες μας.

Φθηνά την είχαμε γλιτώσει.

Όμως αυτη τη φορα ενας βρυχηθμός μας ταρακούνησε.

Και ερχόταν απο το βάθος της σπηλιάς.

Είχαμε παγιδευτεί.