Fallen

~Κεφαλαιο 17~

(Α/Ν: αποφάσισα να γραψω σε αυτο το κεφάλαιο τη συνέχεια)

Χαρρυ'ς POV

Θυμάμαι να μπαίνουμε στην σπηλιά.

Θυμάμαι να μαχόμαστε τα ξωτικά.

Θυμάμαι την προδοσία της.

Θυμάμαι να μιλάει την γλωσσα τους.

Αυτα ειναι τα τελευταία πραγματα που θυμάμαι.

Μα πως μπόρεσε να κανει κατι τέτοιο;

Την εμπιστευόμουν. Ανάθεμα, την αγαπούσα όσο τίποτα αλλο. Και αυτη με πρόδωσε.
Μας πρόδωσε.

Τωρα κοιτάω τριγύρω μου.
Είμαστε σε ενα κελί. Όμως κάποιος λείπει.

7 αγόρια.

3 κορίτσια.

Ερις

"Που είμαστε;" είπαν ο Χενρυ και ο Ρον ταυτόχρονα.
Όλοι είχαν αρχισει να συνέρχονται σιγά σιγά.
"Βρισκομαστε στα κελιά των ξωτικών, απ όσο μπορω να καταλάβω" είπα
"Που ειναι η Ερις;" ρώτησε πανιοβλητος ο Άαρον
"Η ηλίθια κοπέλα σου μας πρόδωσε!" Είπε όλο θυμό ο Τζέικομπ.
"Δεν θα το έκανε ποτε αυτο!" Την υπερασπίστηκε η Ινω.
"Η Ερις μπορει να ειναι πολλα αλλα προδότρα δεν ειναι!" Την υπερασπίστηκε η Θαλεια.
"Λοιπον δεν την βλέπετε εδώ έτσι δεν ειναι;" φώναξε ο Ερικ
"Ακριβως!" Συμφώνησε ο Γουιλιαμ.

"Παιδιά... η Ερις μας πρόδωσε" είπα εγω και η Θαλεια με την Άννα ξέσπασαν σε κλάματα.

Τότε ενας φρουρός- ξωτικό πλησίασε στα κάγκελα του κελιού και μας μίλησε.

"Ήρθε η ώρα να πληρώσετε για την παράβαση σας. Ακολουθήστε με!"

Τέλος Χαρρυ'ς POV

Ανέκτησα τις αισθήσεις μου σε ενα κλειστό πέτρινο κελί. Δεν έβλεπα τίποτα μέσα στο σκοτάδι. Όμως ήξερα οτι μου είχαν πάρει τα όπλα. Κανεις δεν μου παίρνει τα σπαθιά μου.

Ενστικτωδος άλλαξα στην πραγματική μου μορφή και βρυχήθηκα.

Παρατήρησα τον χώρο.

Ήμουν μονη μου.
Το ερώτημα ηταν που ειναι οι άλλοι;

Υπήρχαν στοιβαγμένες πέτρες στην μια πλευρά. Όλος ο υπόλοιπος χώρος ηταν λεία επιφάνεια σπηλιάς.

Πρεπει παντα να σκέφτεσαι πριν πράξεις. Τα λόγια του δασκάλου μου αντηχησαν στο μυαλο μου.