Memory Lane #Wattys2017

CHAPTER ONE

CHAPTER ONE

I woke up as I felt something warmth hitting my face. I squinted my eyes and waited for it to adjust to my bright room. Today is the first day of August and tomorrow will be the first day of school. I'm a second year college student transferee. Kakauwi lang namin galing Italy nitong nakaraang Hulyo. Halos isang taon rin ang pananatili namin sa Italy dahil sa kalagayan ng aking Lola Marci. Right after my highschool graduation ay nagpunta kaagad kami ng Italy.

Matagal na rin naman talagang nakaplano ang pagpunta namin ng Italy at dapat ay sa unang araw kami ng Abril lilipad papuntang doon ang kaso lang ay lumala daw ang kondisyon ni Lola Marci kaya napaaga ang punta namin sa Italy at saktong araw ng graduation ko ang flight na mayroon kaya kinuha na kagad ito ng mama ko.

Ni hindi na nga ako nakapagpaalam sa mga kaibigan at kaklase ko kaya nag-message na lang ako sa kanila through Facebook. Though, matagal na rin naman nilang alam na pupunta ako ng Italy pero hindi pa rin nila naiwasan ang magulat noon sa biglaang pag-alis ko. Ang sabi ko sa kanila ay babalik rin ako after a month pero ang isang buwan namin ay naging isang taon kaya wala akong nagawa kundi mag-enroll ng college sa Italy.

"Maayos na ba ang mga gamit mo para bukas, Aggie?" Tanong ni mama habang kumakain kami ng breakfast. Tumango ako sa kanya at pinagpatuloy ang pagkain. Hindi ko maiwasang kabahan para bukas. Almost a year na rin simula noong huli akong nag-aral dito sa Pilipinas. Aaminin ko na medyo kinakabahan ako at the same time I can't help but to wonder if any of my classmates or friends before will become my classmates again or if we will be studying on the same school again.

The next morning–which is obviously my first day of school–is probably one of those My Unlucky Days. What a nice whether to start my first day. Note the sarcasm. Sobrang lakas ng buhos ng ulan at kulang tatlumpong minuto na lang ay mag-start na ang morning classes ko. Hindi naman ako makapagpahatid gamit ang sasakyan namin dahil ginamit ito ni Mommy papasok ng opisina.

Mabuti na lang at hindi pa ako nakakaalis ng bahay kanina ng biglang bumuhos ang ulan kaya nakapagdala pa ako ng payong ang kaso ay sa kalagitnaan ng paglalakad ko ay mas lalong bumuhos ang malakas na ulan kaya heto ako ngayon naglalakad sa gitna ng malakas na ulan at hangin. Parang kaunting lakas na lang ng hangin at ulan ay bibigay na ang payong ko. Dapat suspended ang klase ngayon!

Konting metro na lang ay malapit na ako sa bagong school na papasukan ko. Mula rito ay tanaw ko ang dati kong school noong higschool. Ilang kanto lang ang layo ng dati kong school mula rito sa bago kong school. Grabe, nakakamiss ang school na 'yon. Buti nga at may malapit lang na college school dito sa subdivision na tinitirhan namin kaya hindi na ako mahihirapan mag-commute pa. Pakiramdam ko ay parang pumapasok lang din ako sa highschool, just like the old times.

I wonder if..

"OH MY GOD! IS THAT REALLY YOU, AGGIE TONGCO?!" Pinigilan ko ang matawa sa naging reaksyon nila Mandy at Steph, my former classmates in senior high.

"Yup, the one and only." Nakangiting sagot ko sa kanila. Bigla nila akong sinugod ng isang mahigpit na yakap. Who would have thought na magiging kaklase ko sila? I mean sa laki ng school na ito ay hindi na ako magtataka kung makakita ako ng kakilala ko sa dati kong school pero ang magiging kaklase sila? What a coincidence.

Buti na lang at may Welcoming Ceremony para sa mga first year students kaya bakante ang buong morning classes namin ngayon at dito kami pinadiretso sa auditorium. Halos buong ceremony ay hindi kami nakinig at nagkwentuhan lang. Nakita ko na rin ang ilan naming mga kaklase noong highschool na dito rin pala napiling mag-aral.

Mandy and Steph gladly toured me inside the campus. Madali naman tandaan ang buong campus dahil hindi naman ito ganoong kalakihan at walang masyadong pasikot pasikot na daan. During lunch time we chose to eat inside the cafeteria though we can freely go out of the campus to eat wherever we like.