Memory Lane #Wattys2017

CHAPTER TWENTY-ONE

CHAPTER TWENTY-ONE

"Seriosly, Tongco. Ganito ka ba tumanaw ng utang na loob?" Masama ang tingin na tanong ni Porter sakin.

"Hehe, sorry talaga. Hindi ko naman kasi alam na ngayon ka magpapalibre kaya hindi ko dinala 'yung iba kong pera."

"I didn't know that a simple cone of dirty ice cream is the only worth of my help." Porter bitterly said while licking his cone of ice cream.

"Arte mo. Ikaw kasi eh, dapat sinabihan mo man lang ako na ngayon mo na pala gustong magpalibre."

"And here I was a fool for even looking forward to it." I bit my lip to prevent myself from smiling. Gusto kong matawa dahil parang bata si Porter na hindi pinagbigyan sa gusto nya.

"Drama mo. Are you free tomorrow?"

"Hmm, I guess so."

"Then I'll treat you tomorrow."

"Deal." Tahimik na ipinagpatuloy na lang namin ang pagkain ng ice cream dito sa isang maliit na park sa loob ng subdivision namin.

"Mukhang uulan." Sabi ko habang nakatingin ako sa kalangitan. Thick gray clouds are starting to fill in the once blue sky.

"We should head home." Sabi ni Porter. Pero mukhang walang balak ang kalangitan na pauwi kami ni Porter ng hindi nababasa.

"Shit!" Nakakatatlong habang palang yata kami ay nagsimula ng magbagsakan ang maliit na tubig. Tumakbo kagad kami ni Porter pero alam kong walang silbi ang pagtakbo namin. Ang maliliit na patak ay naging malaki at malakas hanggang sa tuluyan na kaming mabasa. Wala man lang kaming masilungan kahit na puno dahil sa sobrang lakas ng ulan. I guess today is my Unlucky day.

"Hey, Aggie! Come here!" Hinila ako ni Porter at sinubukang isilong sa kanyang polo na tinanggal nya bilang pananggalang namin sa ulan. But I guess the rain is persistent to get us wet.

 

Nawalan na rin ng silbi ang uniform ni Porter dahil basa na kami mula ulo hanggang paa. Mabuti na lang at walang masyadong importanteng gamit or notes sa bag ko. Hindi ko lang alam sa isang 'to na mukha ng papatay ng tao ano mang oras.

"Anong nakakatawa, Tongco?" Tanong ni Porter na masamang nakatingin sakin. Huminto na rin kaming dalawa sa pagtakbo dahil walang sense na rin naman ang ginagawa namin. Parehas na kaming basang-basa sa ulan.

"Nothing, nakakatawa lang talaga ang nangyayari satin ngayon." Sa sobrang epic ng nangyayari ngayong araw ay hindi ko na napigilan pang matawa.

"Tss, talagang tuwang-tuwa ka pa."

"Well, what can I do? Parehas na tayong basa sa ulan. Wala rin namang mangyayari kung sisimangot ako tulad ng ginagawa mo at isa pa, sabi nga ng iba, kung wala kang payong at inabutan ka ng ulan mas magandang enjoy-in mo na lang ang ulan."

"To hell whoever invented or said that." Napasimangot naman ako sa sinabi ni Porter.

"Ang KJ mo talaga." Sinipa ko ng malakas ang kaunting tubig na naipon sa daan at hindi sinasadyang tumama it okay Porter. I slowly looked up on him while nervously biting my lower lip. If his glares could kill I'd probably be dead by now.

"Sorry?" I squeaked.

"You're not even sure that you're sorry." He deadpanned.

"SORRY!" Pinagdikit ko ang dalawa kong palad sa harap ko at bahagyang yumuko. Feeling ko ay para tuloy akong batang nakagawa ng napakalaking kasalanan.

"Aggie," Dahan-dahan kong tiningnan si Porter nang tawagin nya ang pangalan ko.Nakahinga ako ng maluwag nang makita kong nakangiti si Porter. I guess I'm forgiven then. Akala ko pa naman ay–

"WHAT THE FREAK!" I screeched. I was shock when he suddenly rub my face with a mud. A freaking mud! This geek!

"Now you're forgiven." Tumatawang sabi ni Porter. Sobrang lakas ng tawa nya na parang halos gumulong na sya sa kakatawa. 

This is the first time that I saw him laughing like this. Eventhough he's laughing at me I can't help but to mesmerize his laughing carefree face. Alam ko kahit na nagbago sya ng ayos ay sya pa rin ang Porter na nakilala ko dati. Ang Porter na nagpahiram sakin ng kanyang payong. Ang Porter na nagustuhan ko..

"I like you." Words came pouring out before I could even stop them. Porter's laughter automatically died down as he stared on my face as if I just grown another head. Nag-iwas kagad ako ng tingin sa kanya dahil sa sobrang kahihiyan. 

I don't want to look at his face. I don't want to look at his eyes. And I don't want him to see my now red face. Alam kong dapat kong bawiian ang mga sinabi ko but for some reason I can't take those words back. Parang may pumipigil sakin na bawiin ko ang mga salitang iyon.

Alam kong wala ng gusto sakin si Porter kaya hindi ako umaasang may makukuha akong sagot o kahit na ano mula sa kanya. I just wish that what I confess to him today will instantly washed out on me by the pouring heavy rain. I just wish that he won't avoid me now that he knows what I truly feels about him. I just wish that we could still be friends. I just wish that nothing will change between us. 

Like I said it's all or nothing. From my peripheral vision I saw Porter took a few step closer to me. Naramdaman ko na lang na yumuko sya at sinandal ang kanyang noo sa aking kanang balikat.

"I know, Aggie. I know." 

A/N: NEXT UPDATE; EPILOGUE