Korkunç bir gecenin belleğinde kalan izleriyle mücadele eden Asya Tunç, sık sık gittiği bir kafede arada bir gördüğü ve varlığına ilgi duymaya başladığı gizemli bir adam tarafından kaçırılır.
Gizemli adam Enis Koçyürek kimliğine büründüğünde, Asya'y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tabeladan gördüm. Adana il sınırları içindeyiz.
Arazilerin yerini tarlalar aldı. Ekinler karanlıkta kıpırdanıyordu. Sonra tarlalar gitti, apartmanlar geldi. Perdeler çekili, ışıklar yanık ve sönük, balkonlarda çamaşırlar, binaların yıpranmışlığı çağrıştıran görüntüleri, kapalı dükkanlar, kebapçılar, bakkallar, tekeller...
Şehrin içine girdikçe şehir görüntü olarak kalabalıklaşıyor, kimlik kazanıyor, caddeleriyle, sokaklarıyla, eski apartmanlarıyla, inşaat halindeki arsalarıyla, arada bir karşımıza çıkan küçük parklarıyla zihnimde yer ediniyordu. İstanbul gibi, ne olacağına karar verememiş, en sonunda her şeyden biraz almış. Yine İstanbul gibi, her köşede bunun karmaşıklığını ve getirdiği mutsuzluğu gördüm. Enis de benim gördüğümü mü gördü yoksa şehir herkese farklı mı görünüyordu bilemeyecektim.
Adana'daydık.
Derin bir nefes aldım. Bakışlarımla gördüğüm her şeyi sindirirken, daha fazla inkar edemeyeceğim kadar gerçeğin kendisiyle yüz yüze olduğumun farkındaydım.
Saat gece yarısını geçtiği halde insanların geniş kaldırımlarında yürüdüğü, hafif trafiğin olduğu bir caddede kırmızı ışıkta durduk. Yol kenarı park edilmiş, ortalamanın üstünde araçlarla doluydu. Cadde boyunca sıralanan mekanlardaki hareketliliği izledim. Gülüyorlardı, üzülüyorlardı, boşluğa dalıp gidiyorlardı, yakınlaşıyorlardı, kendi kahkahalarının içinde kayboluyorlardı, sigara içiyorlardı ve devam ediyorlardı.
Yeşil ışık yandı.
Enis caddeyi hızla arşınladı ve sokaklardan birine girdi, ilerledi, başka bir sokağa girdi, ilerlemeye devam etti. Apartmanlar yerini yan yana konuşlanmış, bahçeli, otoparklarına lüks araçların park edildiği, yüksek bahçe duvarlarına "köpek var" uyarı tabelalarının asıldığı, kulübelerinde çay içen, televizyon izleyen bekçilerinin olduğu villalara bıraktı. Daha fazla market, restoran, kafe, eğlence mekanı ya da dükkan görmedim. Sadece tek bir insanın bile yürümediği sessiz, temiz sokaklar, kaldırımlarda bakımlı ağaçlar ve villalar vardı.
İşte araç böyle bir sokağın köşesinde, geniş bir araziye yayılmış, yüksek bahçe duvarlarıyla çevrili göz alıcı beyaz bir villanın önünde durdu. Siyah bahçe kapısı içeriye doğru açıldı. Enis arabayı araba yoluna sürdü ve kapı arkamızdan kapanırken motoru durdurdu.
Siyah takım giymiş iki adam arabanın yanında belirerek kapıları açtı. Şaşırarak Enis'e baktığımda onun çoktan indiğini, kapısını açan adamla el sıkıştığını gördüm.
Tedirgin hissederek dışarı çıktım ve ne kadar merakla ve ısrarla bakışlarımı adamın yüzünde tutsam da adamdan karşılık alamadım. Başını eğerek sessizce selam verdi ve kapımı kapattı.
