Korkunç bir gecenin belleğinde kalan izleriyle mücadele eden Asya Tunç, sık sık gittiği bir kafede arada bir gördüğü ve varlığına ilgi duymaya başladığı gizemli bir adam tarafından kaçırılır.
Gizemli adam Enis Koçyürek kimliğine büründüğünde, Asya'y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gerçekten öldü mü?
Önümdeki manzaranın enginliği beni yutuyordu. Doğanın korkutucu bir güzelliği vardı. Sert bir esinti saçlarımı uçuşturuyordu. Elbise terden sırtıma yapışmıştı. Hâlbuki sıcaklamıyordum aksine donuyordum, tir tir titriyordum. Gözlerim kupkuruydu. Korku ve dehşet beni ağlatmamıştı. Şoktaydım. Sessizdim. Çok sessiz.
Şahin abi tepenin kıyısına koşup aşağı baktı. Donup kalanın bir tek ben olmadığını diğer adamların da kıpırdamadan Şahin abiyi izlemelerinden anladım.
Ölmüş müydü?
Ölmüş olmalı.
Yaşamasının imkânı yok.
Şahin abi bağırdı. "Enis!"
Yüzü endişeli, sesi gergindi. Gözleri her yerde onu arıyordu. Ya da ondan geriye kalanları.
Düşüncenin zihnimde grafikleşmesiyle kasıldım, elim karnımın üstünde öne eğilerek öğürdüm ama hiçbir şey çıkmadı. Sadece midem ağrıyordu ve nefes almak ciğerlerime zor geliyordu.
Şahin abi birkaç kez daha Enis'in adını haykırdı. Sesi yankı yaparak geri dönüyordu. Bir yanıt alamadığı her saniye kanın yüzünden çekilmesini izledim. Ellerini başına koyup kendi kendine çaresiz bir sesle, "Neredesin oğlum?" dedi.
Gözleri kısılarak bir noktaya odaklandığında nefesimi tuttum.
"Yaşıyor! Yaşıyor!" diye bağırarak tepeden aşağı inmeye başladı.
Nereye gittiğini görebilmek için ayağa kalktım ve birkaç adım yürüdüm. Benimle birlikte adamlar da hareketlendi. Hepsi, Şahin abinin az önce durduğu yerde toplandı. İkisi onun adımlarını takip ederek peşinden gitti.
"Yettim aslanım, ver elini!"
Hiçbir şey görmüyordum. Köprüde Şahin abinin durduğu yere dikkat kesildiğimde korkuluğun demirine sarılmış bir el gözüme çarptı.
Gözlerimi kırptım. Kalbim göğsümün içinde gümlerken gördüğüm şeyi idrak etmeye çalıştım.
Yaşıyordu.
Ölmemişti. Yaşıyordu.
Sessizliğim devam ederken Şahin abi ve diğer iki adamın Enis'i yukarı çekmelerini izledim. Enis'in ayakları zeminle buluştuğunda Şahin abi nefes bile almasına izin vermeyerek onu omzundan yakaladı.
"İyi misin? Yaralandın mı?"
Alnında ter biriktiğini bu mesafeden bile görebiliyordum. Üstü başı, yüzü tozla kaplıydı. Sanki birisi onu hırpalamış gibi görünüyordu.
