Korkunç bir gecenin belleğinde kalan izleriyle mücadele eden Asya Tunç, sık sık gittiği bir kafede arada bir gördüğü ve varlığına ilgi duymaya başladığı gizemli bir adam tarafından kaçırılır.
Gizemli adam Enis Koçyürek kimliğine büründüğünde, Asya'y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Rüya gören ben değildim.
Mirza da değildi.
Balkonda kâğıdı sararak tüttürdüğüm hayali sigaramdan içmiyorum ya da Mirza saçları dağınık, üstsüz, gerçek sigarasıyla yanıma gelip İstanbul semalarında artık görünmeyen yıldızları seyretmiyor benimle.
Bana ait olmayan çift kişilik, rahat bir yatakta yok olduğunu iddia eden bir adamla birlikteyim. Oda, günün ilk ışıklarıyla aydınlanmış, klima serin havasını üflüyor, vücutlarımız birbirine yakın, soluklarımız karışıyor ve ben onu izliyorum.
Zihni, ona kötü oyunlar oynarken bedenindeki gerilimi hissedip uykumdan sıyrıldım ve huzurlu gibi görünen bu anın içine huzursuzluğumla giriş yaptım. Şimdi, gözlerimi ondan alamazken kara kara ne yapacağımı düşünüyordum.
Onu uyandırmalı mıydım?
Yoksa rüya görmesine izin mi vermeliydim?
"Yaşıyor... Yaşadığını biliyorum..."
Güzel yüzü içinde olduğu sıkıntıyla gerildi. Kıyafetlerinin içinde rahat değildi. Gömleği onu boğuyor, nefes almasını zorlaştırıyordu. Elim gömleğinin düğmelerine gitti ama kendimi durdurdum.
Ona yardım etmek istemiyordum.
Nasıl bir rüyanın pençesinde olursa olsun, ona yardım etmek istemiyordum. Bana yaşattığı cehennemle sarılıyken, annemin kırık sesi hâlâ kulaklarımda yankılanırken, Mirza'nın öfkesini hissedip babamın çaresizliğini duyabiliyorken nasıl ona yardım edebilirdim?
"Ona benzemiyor... Ona hiç benzemiyor..."
Boğazından azap dolu bir ses yükseldi. Bu ses tonuna yabancı değildim. Bedenine yayılan gerilim, parmaklarının huzursuzca kıpırdanması ve yüzünün çektiği acıyla çarpılması çok tanıdıktı. Düşüncelerimin gittiği yönden rahatsızlık duysam da çıkardığı seslerin içine gömdüğü acılardan geldiğini Mirza'dan biliyordum.
Mirza, gündüz ona huzur vermeyen kabuslarından kaçabiliyordu ama gece çöktüğü zaman kasvetli dünyası için güneş doğuyordu. Böyle gecelerde Mirza'nın yanında kalan, onu sakinleştirip uyumasını sağlayan bendim.
Enis'e kim yardım ediyordu? Çektiği eziyet için yanında kim vardı? Bütün bunlarla tek başına mı uğraşıyordu?
"Gözleri artık gülmüyor...Bitti..."
Ağzından çıkan son sözle birlikte kapalı gözlerinden gözyaşları süzülmeye başladı.
