Έλεγα πως δεν αγαπώ..και δεν θα αγαπήσω...
Μα ήταν της μοίρας μου γραφτό εσένα να γνωρίσω...!
Μεγάλη είναι η απόσταση, μα ο νους μου τη μικραίνει...
Κι όσο μακριά μου βρίσκεσαι τόσο κοντά σε φέρνει!
Σε λίγες μέρες η σχολή ξεκινούσε κι εκείνη δεν είχε κανένα κουράγιο να πάει.
Είχε περάσει περίπου μια εβδομάδα από τότε που έφυγε μα ήταν σαν να ήταν εχθές..που την φιλούσε, που την αγκάλιαζε...της έλειπε...
Είχαν περάσει δύο εβδομάδες από τότε που ξεκίνησαν τα μαθήματα κι εκείνη δεν είχε πάει ούτε σε ένα.
Εεν μπορούσε να το συνέχιζε για πολύ αυτό, κάποια στιγμή έπρεπε να πάει.
Αφού έφαγε ένα καλό πρωινό και έκανε ένα μπάνιο, ντύθηκε πρόχειρα, καθώς δεν είχε καθόλου όρεξη να ετοιμαστεί και βγήκε μετά από σχεδόν ένα μήνα από το σπίτι της.
Το μάθημα δεν έλεγε να τελειώσει. Όλα εκεί μέσα ήταν τόσο βαρετά και ανυπομωνούσε να τελειώσει για να γυρίσει σπίτι της.
Όταν τελειώσε μια συμφοιτήτρια της, της πρότεινε να πάνε για έναν καφέ αλλά εκείνη αρνήθηκε ευγενικά.
Η κοπέλα επέμεινε και της είπε πως αφού δεν θα έρθει τώρα για καφέ θα την περιμένει το βράδυ στο κανούριο μπαράκι που άνοιξε πρόσφατα στην γειτονιά.
Δεν της άφησε περιθώρια για να αρνηθεί...όσο κι αν δεν είχε όρεξη..έπρεπε να πάει. Ήταν μια καλή ευκαιρία να ξεσκάσει, να ξεχάσει κάποια πράγματα και να νιώσει καλύτερα.
Αφού πήγε σπίτι, έφαγε το μεσημεριανό που της είχε φέρει η μητέρα της όσο εκείνη έλειπε στην σχολή και έκατσε στον καναπέ και διάβασε ένα βιβλίο.
Την πήρε ο ύπνος χωρίς να το καταλάβει και την ξύπνησε ο ήχος του κινητού της.
Ήταν η κοπέλα, ήθελε να της θυμίσει την βραδινή τους έξοδο σε περίπτωση που το είχε ξεχάσει.
Εκείνη σηκώθηκε με το ζόρι σχεδόν από τον καναπέ και πήγε στην ντουλάπα να δει τι θα βάλει.
Αφού βρήκε, μπήκε να κάνει ένα πολύωρο μπάνιο για να χαλαρώσει και όταν βγήκε είδε ότι έχει δύο ώρες να ετοιμαστεί κι έτσι ξεκίνησε σιγά σιγά.
Σε λίγο ξεκίνησε για το καινούριο κλαμπάκι που τελικά δεν ήταν και πολύ μακριά από το σπίτι της.
Ούτε αυτό δεν είχε καταλάβει ενώ είχε βουήξει ο τόπος.
Όταν μπήκε μέσα είχε αρκετό κόσμο και δυσκολεύτηκε να βρει την παρέα.
Όταν την βρήκε παραξενεύτηκε καθώς από εκεί μόνο 2 κοπέλες ήξερε, υπέθεσε πως οι άλλοι δεν θα ήταν από την σχολή.
Παρήγγειλε το ποτό της και έκατσε στο σκαμπό και απλά μιλούσε όταν της απεύθυναν τον λόγω. Την πλησίασε ένα αγόρι από την παρέα, που πρώτη φορά έβλεπε και της συστήθηκε.
"Μάρκος."
"Δάφνη."
"Χάρηκα πολύ!" εκείνη απλά χαμογέλασε χωρίς να απαντήσει. "Θες να χορέψουμε;"
"Εε..καλύτερα όχι...με πονάει λίγο το πόδι μου..." απάντησε προσπαθώντας να τον αποφύγει. Ήταν γοητευτικό παιδί και ευγενικό, θα μπορούσε να κάνει παρέα έστω μαζί του, αλλά εκείνη δεν ήθελε....
Ζήτησε συγνώμη από τα παιδιά και κατευθύνθηκε προς την τουαλέτα, όταν ένιωσε κάποιον να την τραβάει από το χέρι και να την κλείνει στην αγκαλιά του.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
▪Ήρθες κοντά και άρχισε ο χτύπος της καρδιάς μου... Απού 'χε μπλιό ποξεχαστεί στ' αναστενάγματα μου.
