Παραδοσιακά

Κεφάλαιο 2

"Γιάννη, ελα επά! Κατές ποιοι είναι εκείνοι στο τραπέζι;" είπε με κρητική προφορά και έδειξε το τραπέζι που καθόταν η Δάφνη.

"Χανιώτες είναι. Για διακοπές άκουσα πως ήρθαν."

"Από εδώ είναι;"

"Όχι, από τους Μέλαμπες! Δεν κατέω Μιχαλιώ...ρώτα τον Μανούσο. Αυτός τους ξέρει εκεί." είπε ο Γιάννης κι έφυγε.

Ο Μιχάλης συνέχιζε να την κοιτάει και πήγε στον Μανούσο να ρωτήσει παραπάνω, με προσοχή, μην καρφωθεί.

"Ρε Μανούσο, εκείνοι, ποιοι είναι;"

"Από τους Μέλαμπες είναι. Χανιώτες πλέον. Η κοπελιά και το παιδί στην γωνία, είναι παιδιά του Νικηφοράκη."

"Μάλιστα...και τι, διακοπές ήρθαν;"

"Ναι. Είναι εδώ καμιά βδομάδα."

"Και τους ξέρεις;"

"Τον πατέρα τους ξέρω, μια δυο ρακές έχουμε πιεί. Αυτό. Εκείνους όχι. Γιατί ρωτάς;"

"Γιατί τους βλέπω πρώτη φορά. Από περιέργεια." είπε ο Μιχάλης και πήγε να βοηθήσει στο σερβίρισμα.

Η Δάφνη ωστόσο έψαχνε κρυφά με τα μάτια της τον Μιχάλη αλλά δεν τον έβρισκε.

Έτσι συνέχισε να μιλάει και να διασκεδάζει ανέμελη. Σηκώθηκε ξανά να χορέψει τον Μαλεβιζιώτη που ξεκίνησε να παίζει ο τραγουδιστής και ο Μιχάλης πήγε επίτηδες και έπιασε δίπλα της.

Ο φίλος του που ήταν μπροστά τον φώναξε να κάνει φιγούρες και εκείνος χορεύοντας πήγε και έπιασε και ξεκίνησε μία μία τις φιγούρες.

Οι δυο τους κοιταζόντουσαν. Ο Μιχάλης μόνο για εκείνη χόρευε και η Δάφνη μονάχα εκείνον κοιτούσε.

Λεβέντικα ο Μιχάλης πηδούσε στον αέρα χτυπώντας τα πόδια του και προσγειωνόταν αντρίκια και βαριά στην γη, κάτι που έκανε κάθε γυναίκα να τρέμει, να τον θέλει και να μην μπορεί να πάρει τα μάτια της από πάνω του.

Ο χορός τελείωσε και σειρά είχε η σούστα. Χορός που χορέυετε ζευγάρι, άντρας με γυναίκα πιάνονται και κάνουν από κοινού φιγούρες, φέρντοντας τους πιο κοντά. Η Δάφνη πήγε να καθίσει όταν μια φωνή την σταμάτησε.

"Κοπελιά!!" είπε ο Μιχάλης, και χωρίς η Δάφνη να ξέρει αν φωνάζουν εκείνη, γύρισε και κοίταξε.

Ο Μιχάλης την κοιτούσε σχεδόν αυστηρά κι εκείνη απλά τον κοιτούσε. "Χορεύουμε;" είπε και άπλωσε το χέρι. Η Δάφνη έδιωξε την αμηχανία της και πλησίασε, συνοδεύοντας τον Μιχάλη στον χορό.

Τα βήματα σταθερά και οι ματιές αχώριστες. Τα σώματα συνδέονταν άψογα και ο Μιχάλης καθοδηγούσε την Δάφνη στις φιγούρες κι εκείνη υπάκουε πιστά.

Ο χορός τελείωσε και έπρεπε ο κάθε ένας να επιστρέψει στην θέση του.

"Πως σε λένε;" ρώτησε ο Μιχάλης κι ας ήξερε. Ήθελε να το ακούσει από εκείνη.

"Δάφνη!" είπε και η φωνή της σαν φωνή συρήνας τον μάγεψε κι ας μην το έδειξε, παρέμεινει σκληρός, σχεδόν ανέκφραστος.

"Μιχάλης, χάρηκα!" είπε και η Δάφνη χαμογέλασε επιστέφωντας αργά στην θέση της.

"Ποιος ήταν αυτός;" ρώτησε ο Πάρης, ο αδελφός της Δάφνης.

"Ο πρόεδρος του συλλόγου, δεν τον είδες πριν;"

"Ναι εννοώ γιατί χόρευε μαζί σου;" ο Πάρης ήταν κι αυτός από τα παλιά μυαλά της Κρήτης, εκείνος είχε μεγαλώσει εκεί με τους παππούδες του, αλλά χρόνια τώρα μένει στο Ηράκλειο όπου και σπουδάζει.

"Γιατί δεν βρήκε άλλη, ρε Πάρη, ξέρω γω;"

"Καλά μικρή...." είπε και η Δάφνη δεν συνέχισε. Δεν ήθελε να τσακωθεί μαζί του..

Το γλέντι συνεχιζόταν και η διάθεση όλο και ανέβαινε. Ο κόσμος πολύς που γέμιζε κάθε τρεις και λίγο την πίστα και τα κεράσματα από τραπέζι σε τραπέζι δεν είχαν σταματημό.

Όπως συνηθίζεται στην Κρήτη, σε κάθε γλέντι, πολλοί είναι αυτοί που παίζουν μπιστολιές, κάτι που δεν θα μπορούσε να λείπει κι από αυτό το γλέντι. Έβγαλαν λοιπόν πιστόλια και άρχισαν να ρίχνουν προς κατευθύνσεις που ήξεραν πως η σφαίρα δεν θα πετύχει κάποιον.

Πολλές ήταν κι αυτές που έπαιξε ο Μιχάλης, για το καλό, και όλοι τον κοιτούσαν. Ακόμα κι αυτή. Μετά από λίγο ο Μιχάλης ανέβηκε στην πίστα και παρήγγειλε ένα τραγούδι στον τραγουδιστή.

"Παραγγελιά. Μιχάληη!!" είπε και ξεκίνησε να παίζει το τραγούδι! Σε κάθε στίχο εκείνος την κοιτούσε. Της το αφιέρωνε κι ας μην το είπε.

Ο σκοπός του τραγουδιού ήταν καλαματιανός κι έτσι η πίστα δεν άργησε να γεμίσει ξανά.

Μάγισσα με το ραβδί σου, μιαν ευχή καλή θυμίσου. Παίξε μια, να 'ρθω κοντά σου, να χορτάσω τα φιλιά σου!