Παραδοσιακά

Κεφάλαιο 21

Μόλις η Δάφνη κατέβηκε αντίκρυσε τον Πάρη στο πάτωμα με αίματα στα πόδια, τον Μιχάλη ακουμπισμένο στον τοίχο να κρατάει το ματωμένο του μπράτσο και τον πατέρα της λυπόθυμο στην εξώπορτα.

Δεν ήξερε πως να αντιδράσει. Που να πάει πρώτα. Άρχισε να κλαίει και ο Μιχάλης την πλησίασε σιγά σιγά.

"Ηρέμισε. Όλα είναι καλά."

"Πως...πως..." έλεγε χωρίς να μπορεί να μιλήσει κοιτάζωντας και δείχνοτας τον πατέρα της και τον αδελφό της.

"Δεν έχουν πράμα." της είπε καθησυχάζοντας την "Πατέρα, κάλεσε ασθενοφόρο." φώναξε στον πατέρα του ο οποίος μόλις είχε κατέβει. "Κοιτάξα που θα τους βρει η σφαίρα. Άκουσε με. Δεν είναι τίποτα. Τον έναν τον χτύπησα στα πόδια και τον άλλον στο πλευρό. Θέλω να ηρεμίσεις και να με εμπιστευτείς."

"Εσύ...εσύ;"

"Δάφνη, δεν είναι για σένα αυτά." είπε και ακούστηκε η συρήνα του ασθενοφόρου απ' έξω.

Τους μετέφεραν και τους 3 στο νοσοκομείο και πίσω ακολουθούσαν η Δάφνη με τον Αντώνη, τον πατέρα του Μιχάλη.

Εκείνοι περίμεναν στην αναμομή να μάθουν και για τους 3 αλλά κανείς γιατρός δεν έβγαινε.

Μόνο αστυνομικούς έβλεπαν να πηγαινόερχονται αλλά χωρίς να ξέρουν που πάνε.

Σε λίγο από ένα δωμάτιο βγήκε ο Μιχάλης με δεμένο με πολλούς επιδέσμους το μπράτσο και γύρω γύρω υπήρχαν λίγα αίματα.

"Τι έγινε. Τι έπαθες. Είσα καλά;" βομβάρδιζε η Δάφνη τον Μιχάλη με ερωτήσεις θέλωντας να μάθει τι είπαν οι γιατροί.

"Είμαι καλά. Απλά χτύπησε το χέρι μου. Αν η σφαίρα πήγαινε λίγο πιο δεξιά θα είχε βρει την καρδιά μου." είπε κι εκείνη ξεσπώντας πάλι σε κλάμματα έπεσε πάνω του και τον αγκάλιασε.

"Σε παρακαλώ πες μου πως έγιναν..." τον παρακάλεσε κι εκείνος την έσυρε στην καρέκλα δίπλα και κάθισαν για να της εξηγήσει.

"Όταν ανέβηκες πάνω..μετά από λίγο εμφανίστηκε ο πατέρας σου και με πυροβόλησε. Έβγαλα γρήγορα το πιστόλι από πίσω μου και σημάδευσα τον αδελφό σου στα πόδια και τον πατέρα σου στα πλευρά...αυτό."

"Είναι καλά...;" είπε και τότε μια νοσοκόμα τους πλησίασε.

"Του Νικηφοράκη;"

"Εγώ. Είμαι κόρη του."

"Είναι καλά κι οι δύο. Ευτυχώς η σφαίρα δεν βρήκε κάποιο ζωτικό όργανο. Θα μείνουν εδώ 2 με 3 μέρες ακόμα κι ύστερα θα μπορούν να επιστρέψουν." είπε η νοσοκόμα με ένα εύθυμο χαμόγελο και ένα τεράστιο βάρος έφυγε μέσα από την Δάφνη.