Παραδοσιακά

Κεφάλαιο 19

Ο Μιχάλης σταμάτησε έξω από λιμάνι των Χανίων και βγήκε έξω πηγαίνοντας κάπου από τα δεξιά.

Η Δάφνη κοιτούσε γύρω απορρημένη. Ούτε που θα την πάει ήξερε, ούτε τίποτα...αλλά και στο Ρέθυμνο να την πήγαινε, σκέφτηκε, ο δρόμος δεν ήταν από εκεί.

Σε πολύ λίγο ο Μιχάλης μπήκε ξανά στο αμάξι και η Δάφνη δεν μπορούσε να μείνει άλλο χωρίς να ρωτήσει.

"Τι έγινε...που πάμε..;"

"Στο Ρέθυμνο, μωρό μου. Οι δυο μας! Δεν θα μας ενοχλήσει κανείς. Ποτέ ξανά!"

"Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά...που πας από εδω..;"

"Ξέρω εγώ." είπε και ξεκίνησε το αμάξι κατευθυνόμενος προς τον δρόμο του χωριού.

Στην αρχή δεν μιλούσε κανείς από τους δύο. Κοιταζόντουσαν στα μάτια και αμυδρά χαμόγελα αχνοφαίνονταν στο πρόσωπο τους, μα τα μάτια ήταν εκείνα που τα έλεγαν όλα.

"Δεν θα ξανά αφήσω κανέναν να σε πάρει μακριά μου!" της είπε χωρίς να πάρει τα μάτια του από πάνω της.

"Δεν θα ξανά αφήσω κανέναν να μπει ανάμεσα μας. Σ' αγαπώ!" αποκρίθηκε κι εκείνη κι ο Μιχάλης την τράβηξε στην αγκαλιά του και της χάρισε ένα μοναδικό, παθιασμένο και γεμάτη αγάπη φιλί.

Αρκετές ώρες μετά είχαν μπεινστο Ρέθτμνο και κατευθυνόντουσαν προς το χωριό του Μιχάλη.

Εκείνοςνδεν σταμάτησε να ανρωριέται πως θα ήταν όταν ο πατέρας της όταν ανακάλυπτε την απουσία της;

Με αυτά και με εκείνα έφταναν σιγά σιγά ατο χωριό του Μιχάλη.

Για αρχή θα έμεναν στο πατρικό του Μιχάλη, στην συνέχεια έβελεπαν.

"Και τώρα που θα πάμε;" ρώτησε η Δάφνη, αφού ο Μιχάλης δεν της είχε πει ακόμα περισσότερες πληροφορίες.

"Σπίτι μου." είπε και η Δάφνη γύρισε και τον κοίταξε αμέσως.

"Τι εννοείς σπίτι σου; Μα σπίτι σου είναι οι γονείς σου. Ασχέτως το ότι οι άνθρωποι θα κοιμούνται τέτοια ώρα."

"Οι γονείς μου κατέουν για εμάς. Θέλουν πολύ να σε γνωρίσουν κι επίσης, δεν κοιμούνται. Μας περιμένουν!" η Δάφνη δεν μίλησε. Χαμογέλασε και τον άφησε να την πάει όπου εκείνος ήθελε.