Παραδοσιακά

Κεφάλαιο 10

Την τράβηξε από το χέρι και την καθοδήγησε στον βράχο και έπειτα την έβαλε να καθίσει ανάμεσα στο πόδια του με την πλάτη της στο στήθος του.

Ο αέρας φυσούσε και τα μαλλιά της ανέμιζαν αφήνοντας το άρωμα της να εισέρχεται μέσα στα ρουθούνια του.

"Πότε θα φύγεις;"

"Μεθαύριο το απόγευμα..."

"Δεν μπορείς να βρεις μια δικαιολογία και για αύριο εε;"

"Όχι...αν του πω κάτι παρόμοιο θα το καταλάβει..."

"Εντάξει..δεν πειράζει. Κάτι θα κάνουμε." είπε και την φίλησε στο λαιμό.

Εκείνη ανατρίχιασε, σαν να την διαπέρασε ένα δυνατό ρεύμα, εκείνος το κατάλαβε και συνέχισε να την φιλάει.

Ένας αναστεναγμός βγήκε από τα χείλη της κι εκείνος αφού χαμογέλασε σταμάτησε και της χάιδεψε το χέρι.

Ώρα είχε περάσει και αφού μιλούσαν για εκείνους, μαθαίνοντας λίγο καλύτερα ο ένας τον άλλον ο Μιχάλης ένιωσε να πεινάει.

"Θες να πάμε να φάμε κάτι;" της είπε και ένιωσε και εκείνη ένα αίσθημα πείνας, έτσι συμφώνησε μαζί του και την πήγε σε μια ταβέρνα εκεί κοντά με παραδοσιακή κρητική κουζίνα. Είχε πολύ ωραία φαγητά και σίγουρα θα της άρεσαν.

Αφού έφαγαν ένα πλούσιο μεσημεριανό, κι ας ήταν απόγευμα πλέον, την πήρε και πήγαν στην πόλη του Ηρακλείου για μια βόλτα.

Τα φώτα γύρω γύρω και η ηρεμία ήταν μοναδική για ένα ζευγάρι που δεν θέλει να το ενοχλήσει κανείς. Να είναι μόνο αυτοί οι δύο χωρίς να τους νοιάζουν οι γύρω τους.

Ο Μιχάλης την κρατούσε στην αγκαλιά του και προχωρούσαν.

Εκείνος γύρισε και την φίλησε και σε λίγα βήματα είχαν βρεθεί κολλημένοι σε έναν τοίχο, που ευτυχώς δεν μπορούσε να τους δει κανείς.

"Βλέπω περνάτε πολύ ωραία!" ακούστηκε μια φωνή πίσω τους και αμέσως χωρίστηκαν να δουν ποιος ήταν.

"Π...Πάρη...;" είπε η Δάφνη με το ζόρι χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λέξη.

"Νόμιζες ότι δεν θα το καταλάβαινα μικρή;" είπε και τους πλησίασε και τράβηξε από το χέρι.

"Άφησε την!" είπε ο Μιχάλης και μπορούσες να διακρίνεις στο βλέμμα του μίσος για τον Πάρη.

"ΕΣΥ ΒΟΥΛΩΣΕ ΤΟ!" είπε δυνατά στον Μιχάλη και επέστρεψε το βλέμμα του στην Δάφνη. "Ψέματα μικρή; Ψέματα στον ίδιο σου τον αδελφό γι αυτόν τον μαλάκα;" η Δάφνη έτοιμη να βάλει τα κλάμματα και δεν τολμούσε να τον κοιτάξει.

Ο Μιχάλης ήθελε να του σπάσει εκείνη την στιγμή τα μούτρα και δεν θα δείλιαζε αν δεν ήταν η Δάφνη μπροστά.

"Πα..Πάρη...άφησε με..σε παρακαλώ..."

"Λυπάμαι. Αλλά θα έρθεις μαζί μου!" είπε και την τράβηξε προς το αμάξι του.

Ο Μιχάλης έκανε κίνηση να τον πιάσει αλλά η φωνή της τον σταμάτησε.

"Όχι Μιχάλη...." είπε κι εκείνος έμεινε να τους κοιτάει να φεύγουν σταστισμένος.

Δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Η Δάφνη με το που έκλεισε η πόρτα του αυτοκινήτου ξέσπασε και τα δάκρυα δεν είχαν σταματημό.

Ο Πάρης οδηγούσε νευρικά και έσφιγκε το τιμόνι.

"Νόμιζα ότι το είχαμε λύσει αυτό το θέμα. Έκανα λάθος λοιπόν. Σε είχα για πιο έξυπνη Δάφνη. Αν θες λοιπόν να συνεχίζει να ζει δεν θα τον ξαναδείς. Αύριο το πρωί φεύγεις για Χανιά και μην τυχόν σε ξαναδώ εδώ!" εκείνη δεν μίλησε.

Συνέχισε να κλαίει αθόρυβα χωρίς να μπορεί να σταματήσει τα δάκρυα της και όταν έφτασε στο σπίτι έτρεξε στο δωμάτιο, έπεσε στο κρεβάτι και ξέσπασε.

Έκλαιγε και έκλαιγε χωρίς έλεος. Ο Πάρης είχε αλλάξει. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί...τι ακριβώς τον έκανε να τον μισεί τόσο; Δεν μπορούσε να καταλάβει και δεν είχε κουράγιο να το ψάξει παραπάνω.

"Μπορείς να μιλήσεις;" έλεγε το μήνυμα που ήρθε μόλις στο κινητό της και φυσικά ήταν από τον Μιχάλη.

Τα δάκρυα της δυνάμωσαν. Σαν καταιγίδα, σαν μπόρα που μαζευόταν το νερό στα σύννεφα καιρό και βρήκε τώρα την ευκαιρία να ξεσπάσει.

"Αύριο το πρωί φεύγω. Αν ξαναβρεθούμε θα σε σκοτώσει. Το εννοεί...σε παρακαλώ..μην μου ξανατηλεφωνήσεις ή οτιδήποτε άλλο. Δεν θα ξανασυνατηθούμε εμείς οι δύο. Σε ευχαριστώ για ότι έκανες."

"Δεν πιστεύω να τα εννοείς αυτά που λες! Πιστεύεις πως τον φοβάμαι; Δάφνη μην το κάνεις αυτό! Ξέρεις ότι θα ξανασυναντηθούμε και θα γίνει σύντομα. Ακόμα κι αν φύγεις δεν θα σε αφήσω! Αυτό να το θυμάσαι!!" της έστειλε και όταν το διάβασε το κλάμα της δυνάμωσε. Είχε βρει κάποιον που ένιωθε ασφάλεια κοντά του, που μπορούσε να αγαπήσει και ο ίδιος της ο αδελφός, το αίμα της...δεν το δεχόταν..δεν δεχόταν την ευτυχία της...

Δεν απάντησε στο μήνυμα. Έκλεισε το κινητό και μαζί και τα μάτια της μέχρι το άλλο πρωί...
______________________________________

▪Και πως να σ' αποχωριστώ, και πως να σου μακρύνω...
Και πώς να ζήσω δίχως σου στο ξορισμόν εκείνο;

▪Κι αν μας χωρίζουν θάλασσες, ωκεανοί και δάση...
Έχω καρδιά που δε μπορεί εύκολα να ξεχάσει...