Παραδοσιακά

Κεφάλαιο 20

Όταν άνοιξε την άνοιξε ένας γεμάτος θυμό και μίσος Πάρης έπεσε πάνω του σημαδεύοντας με ένα όπλο το κεφάλι του Μιχάλη.

Εκείνος ήσυχος τον κοιτούσε στα μάτια λες και δεν κρινόταν η ζωή του από μόνο μια κίνηση του Πάρη, σαν να μην τον ένοιαζε.

"ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΡΕ; ΛΕΓΕΕ!" φώναζε και του πίεζε όλο και πιο πολύ το πιστόλι στον κρόταφο.

Από τα μέσα δωμάτια εμφανίστηκε ο πατέρας του Μιχάλη ο οποίος δεν περίμενε να δει κάτι τέτοιο.

"Νικηφοράκη! Άστον! Εμένα θες όχι εκείνον. Άσε τα παιδιά ήσυχα και φώναξε τον πατέρα σου να λογαριαστούμε οι δυο μας!!" είπε ο πατέρας του μα ο Πάρης δεν άκουγε τίποτα.

"Έλα. Πάτα την. Γιάντα δεν το κάνεις;" έλεγε ο Μιχάλης προκαλώντας τον.

"Λέγε που την έχεις και να είσαι σίγουρος πως δεν θα αργήσω πολύ."

"ΠΑΡΗΗ!" ακούστηκε η φωνή της Δάφνης που μόλις είδε τον αδελφό της να σημαδεύει τον Μιχάλη έχασε την γη κάτω από τα πόδια της.

"Δεν ακούς, μικρή, και είδες που μας έφερες." της είπε ο Πάρης και η Δάφνη δεν μπορούσε να σταματήσει τα δάκρυα της.

"Δάφνη σου είπα να μην κατέβεις. Πήγαινε επάνω."

"Πάρη σε παρακαλώ. Κατέβασε το όπλο!" έλεγε μέσα από τα αναφιλιτά της.

"Πατέρα πάρτην πάνω τώρα!" είπε ο Μιχάλης στον πατέρα του κι εκείνος την έπιασε από τα μπράτσα οδηγώντας την στο δωμάτιο του Μιχάλη.

Εκείνη να φωνάζει πως δεν θέλει και να αποτραβιέται.

Μετά από πολύ λίγα λεπτά δύο πυροβολισμοί ακούστηκαν από κάτω και η Δάφνη σαν ελατήριο πετάχτηκε και κατέβηκε κάτω να δει τι συμβαίνει χωρίς τα μάτια της να σταματήσουν να τρέχουν δάκρυα.

______________________________________

▪Φονιάς θα γίνω αν χρειαστεί, εγώ και θα σκοτώσω...
Εκείνον που δεν μ' άφησε αγάπη να σου δώσω!