Παραδοσιακά

Κεφάλαιο 4

Ο Πάρης αγρίεψε και πήγε κοντά στην αδελφή του.

"Σε έχω προειδοποιήσει Δάφνη κι εσύ συνεχίζεις να κάνεις του κεφαλιού σου. Θα κάνω φασαρία στο μαγαζί αν το συνεχίσεις. Δεν ξέρεις πως κρατιέμαι!"

"Πάρη...χαλάρωσε. Αν θέλω να κάνω κάτι θα το κάνω. Στα Χανιά δεν έχω εσένα. Και δεν είμαι μικρή. Είμαι 20 χρονών και η ζωή είναι δική μου! Όσο πιο νωρίς το καταλάβεις τόσο το καλύτερο για εσένα!! Και τώρα πάω την παραγγελία στο τραπέζι!" είπε κι έφυγε να πάρει τις ρακές.

Ο Μιχάλης δεν είχε πάρει τα μάτια του από πάνω της, αν και το έκανε διακριτικά για να μην την εκθέσει.

Η Δάφνη πλησίασε το τραπέζι με ένα δίσκο γεμάτο με ρακές, για εκείνους και για όλο το μαγαζί.

"Οι ρακές σας!" είπε με χαμόγελο και άφησε τις ρακές.

Ο Μιχάλης αυστηρός στο βλέμμα αλλά το φλερτ ανάμεσα τους ήταν φανερό.

Νόμιζες πως αν ο ένας ακουμπήσει τον άλλον πυροτεχνήματα θα σκάσουν λες και έγινε θαύμα.

"Ώστε να που ξανασυναντιόμαστε!" είπε ο Μιχάλης σοβαρός αλλά και με μια δόση αλλαζονίας. Η Δάφνη χαμογέλασε γλυκά και απάντησε.

"Καλώς μας ήρθατε!"

"Τα εγγόνια του Νικηφοράκη είστε εεε;"

"Ναι.." είπε η Δάφνη χαμογελώντας, σχεδόν ντρεπόταν να του μιλάει.

"Στα Χανιά μένεις;"

"Ναι...εκεί σπουδάζω."

"Δάφνη έρχεσαι λίγο;" είπε φανερά εκνευρισμένος ο Πάρης κι έτσι η Δάφνη αναγκάστηκε να αφήσει τον Μιχάλη και να πάει στον αδελφό της.

"Μου λες τι στο διάλο λέτε τόση ώρα;"

"Πάρη, έχεις αρχίσει και με εκνευρίζεις σε αφάνταστα υπερβολικό βαθμό. Εσύ δεν ήσουν έτσι!"

"Ναι, αλλά τώρα που γνώρισες αυτόν θα γίνω. Και δεν θες να με δεις! Άκουσε με. Δεν κάνει για εσένα. Σ' αγαπάω και θέλω μόνο το καλό σου και το ξέρεις. Μια φορά άκουσε με!"

"Άσε με να κάνω λάθος. Αν θέλω θα το κάνω! Εγώ θα φταίω. Εγώ θα πάρω όλο το φτέξιμο επάνω μου και δεν θα χρειαστεί να έχεις τύψεις. Και σου ξαναλέω. Με τον άνθρωπο απλά μιλάμε!" είπε η Δάφνη και βγήκε από το καφενείο να πάρει λίγο αέρα.

Αμέσως ένιωσε πίσω της κάποιον και γύρισε απότομα να δει. Ήταν εκείνος. Χαμογέλασε και τον κοίταξε ενώ εκείνος πλησίαζε.

"Και τι σπουδάζεις, λοιπόν;"

"Βιολογία."

"Και πότε φεύγεις από εδώ;"

"Σε..μια εβδομάδα." είπε και σταμάτησε να τον κοιτάει. Γύρισε το βλέμμα της και πάλι ευθεία.

"...και πότε θα μας ξανά 'ρθεις;"

"Δεν ξέρω...ίσως το καλοκαίρι πάλι..."

"Τόσο πολύ...;"

"..ναι." είπε και τον κοίταξε ξανά στα μάτια.

"Μιχάλη, πάμε;" ακούστηκε ο Μανώλης από μέσα, που είχε μεθύσει για τα καλά, και μιας και η τελευταία παρέα έφευγε από το καφενείο..δεν μπορούσε να μείνει μόνος του.

"Θα ξανά 'ρθω..!" είπε ο Μιχάλης και την κοίταξε περιμένοντας κάποια απάντηση.

Εκείνη απλά χαμογέλασε και μπήκε μέσα στο μαγαζί αφήνοντας τον έξω.

Ο Μιχάλης μπήκε μέσα, πλήρωσε, καληνύχτισε και έφυγε με τον Μανώλη σηκωτό, μιας και δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του.

"Μαλάκα! Τώρα βρήκες να νυστάξεις;" είπε ο Μιχάλης.

"Εε..συγνώμη ρε φίλε...αλλά μόνος μου να καθόμουν. Έλααα. Αύριο θα την δεις. Θα σε φέρω πάλι!!" είπε ο Μανώλης μεθυσμένος και ο Μιχάλης δεν απάντησε.

Θα ερχόταν αύριο ούτως ή άλλως, με παρέα ή χωρίς. Έφτασαν μετά από λίγο σπίτι και εκείνος ξάπλωσε και στη θύμηση του ήταν μόνο αυτή. Τον είχε καταφέρει, τον είχε κερδίσει από ένα μόνο βλέμμα, κι αυτό τυχαίο...!

______________________________________

◾Τη νύχτα που σε γνώρισα
συνωμοτήσαν τ'αστρα
και μου την πήραν την καρδιά
την έκλεισαν σε κάστρα.