Kalbimdeki Minik Sevdam (Aşkın Serisi * 4 )

*Kokun Bağımlılık yaptı*

Merhaba arkadaşlar beni özlediniz mi? Ben sizi çok özledim. Uzun süredir yazmıyorum ve inşallah bu bölüm güzel olur :) Sınavım için dua edip başarı dileyen herkese çoook teşekkür ederim. Beklediğim gibi olmasada güzel geçti . Allah'dan hayırlısı diyelim. Neyse ben sizi daha fazla bölümden mahzur etmeyeyim .

İyi okumalar . ( Yorumlarınızı bekliyorum :))

....

Zeynel arabasından inip apartmana girerken tuttuğu kapıya küfredip , sertçe bıraktı. Bu ne dandik bir kapıydı. Lanet kapının bir kilidi bile yoktu. Herkes elini kolunu sallayarak apartmana girebiliyordu. Zeynel bu işten hiç hoşlanmamıştı. Zeliş'i bu lanet olası yerde yalnız bırakıp gidemezdi. Gitse de aklı burada kalırdı. Ne yapıp etmeli Zeliş'i kendi yanına taşınmaya ikna etmeliydi. Ama kızın inadını tutmuştu. Neymiş evlenmeden aynı evde kalamazlarmış sanki daha önce kalmıyorlardı. Hem elinde sonunda Zeynel , Zeliş ile zaten evlenecekti . Neyin problemiydi bu ? Yoksa bu ufaklık onun ciddi olmadığını mı düşünüyordu ? Fakat Zeynel çok ciddiydi . Bu turuncu saçlı cadı olmadan hayat geçmezdi . Zeynel onu çoktan ömrüne dahil etmişti .

Kızın evinin kapısını çalıp , açılmasını beklerken içerden gelen ufak sesleri dinledi. Zeliş'in bir şeyler mırıldandığını duyuyor ama ne dediğini anlamıyordu. Çok geçmeden kapı açıldığında Zeynel karşısında ki kızın güzelliği karşısında derin bir soluk aldı. Oysa Zeliş oldukça berbat durumdaydı çünkü uykudan yeni uyanmıştı. Üzerinde pembe çiçekli bir pijama takımı vardı ve topuz yaptığı saçları dört bir yana dağılmıştı.

"Zeynel ? " Zeliş şaşkın ve uykulu gözlerle karşısında ki adama bakarken Zeynel onu belinden tutup kendine doğru çekti ve dudaklarını alnına değdirip güzel kokusunu içine çekti.

Zeliş'in yüzü güzel bir gülümseme ile aydınlanırken , "Birileri beni özlemiş galiba " diye muzipce mırıldandı.

"Yo , aslında hayır . Sadece kokun bağımlılık yaptı ufaklık. "

"Öyle mi mavi gözlü dev ?"

"Öyle. "

"İyi peki madem ama ben seni özledim . "

"Emin misin ? Uyumaktan özlemeyi vakit bulabildin mi ? Kaç saattir uyuyorsun ? Suratın şişmiş uyumaktan. "

"Gıcık ! " Zeliş , Zeynel'in kollarından sıyrılıp söylene söylene içeri geçerken Zeynel de sırıtarak ufaklığı takip etti. Üzerinde ki ceketi çıkarıp koltuğun üzerine bıraktı ve mutfağa geçen kızın yanına gitti. Zeliş'i kahve yaparken görünce ellerini ceplerine soktu omuzunu kapı pervazına yaslayıp onu seyretmeye başladı.

Seyredildiğini fark eden Zeliş başını çevirip Zeynel'e baktı ve gülümsedi. Hâlâ Zeynel ile nasıl bu duruma gelebildiklerini kavramış değildi . Sanki her şey bir hayaldi ve biranda bozulup gidecekti. Zeliş bundan öylesine korkuyordu ki . Onu daldığı bu korku dolu düşüncelerden Zeynel'in sorusu çıkardı.

"İyi misin ? Ağrın falan var mı ? "

Zeliş bir an onun ne demek istediğini anlamadı. Anladığındaysa kıpkırmızı oldu. Kaşıkta ki şekeri bardağa atmak yerine yanlışlıkla tezgaha boşaltırken kısık bir sesle sorusunu yanıtladı.

"İyiyim . Yok bir şeyim. "

Zeynel onun elma gibi kızaran yanaklarına bakıp ufka bir kahkaha atarken bir kaç adımda aralarında ki mesafeyi kapatıp kıza tepeden bir bakış attı.

"Kızardın. Bunda utanılacak ne var ufaklık. Doğal bir şey . "

Zeliş daha çok kızarırken önünde ki sade kahve dolu kupayı Zeynel'in önüne itip aynı kısık sesle konuşmaya devam etti. " Ya tamam kapatabilir miyiz bu konuyu . Utandığımı görmüyor musun neden üzerime geliyorsun ki . " Zeynel onun bu tatlı sitemine gülümserken kızı kolunun altına alıp turuncu saclarına bir buse bıraktı.