SON UMUT

[B 15] Dünya Tek Biz İkimiz

Herkese İyi Okumalar..:))

Dostluk iki yürek arasında akan bir nehir gibidir;
gittiği yeri de temizler geldiği yeri de..

Esin dün gece geldiğinde Eylem uyumuş olduğu için konuşamamışlardı.. Her ikisi içinde yorucu bir gün olmuştu..

Sabah olmuştu. İlk uyanan Esin olmuştu. Hemen bir duşa girmişti. Duştan çıktıktan sonra hazırlanarak odasından çıktı.. Mutfakta kahvaltıyı hazırlamaya başlamıştı.. Birkaç saat sonra da Eylem uyanmıştı. Yatağından kalkıp aynanın karşısına geçip kendisine bakmıştı. O kadar yorgundu ki bir o kadar da üzgündü.. Ne yapacağına dair en ufak fikri bile yoktu.  Yüzünü yıkayıp kuruladıktan sonra odasından çıkmıştı. Mutfağa geldiğinde Esin'i enerjik gördüğünde şaşırmıştı..

"Günaydın canısı."

" Ne gün ama."
"Sen iyi misin? Neyin var?"

" İşten kovuldum. Ne kadar iyi olabilirsem öyleyim."

" Ne nasıl yani."

" Dediğim gibi işte.."
"Haketmediğim şekilde kovuldum. Zengin birinin arzusu isteği için hemde."

"Sende amma neşelisin. Keyfini kaçırmayayım şimdi."

"Ne saçmalıyorun Eylem. Ben mutlu felan değilim. Sadece yaşadığım şeylere karşı güçlü olmaya çalışıyorum. Sende denemelisin."

"Senin adına üzüldüm ama bu bir son değil. Hemen karalara bağlama.."

"Hem sen mutsuzken ben nasıl mutlu olabilirim ki?"

"Hem unuttuğun bir şey var canısı.. Zenginlerin satın alamadığı güçlü bir sevgi.. Dünya tek olsada biz ikimiziz."

" Özür dilerim Esin dünden beri doğru düşünemiyorum. Kendimi iyi hissetmiyorum. Senin kalbini kırdıysam tekrar özür canısı.. Biraz moralim bozuk ve sinirliyim senden çıkartmamalıydım. Sen haklısın. Bu bir son değil sonuçta."

"Dostlar bugünler için var zaten. Gülebildiğin zaman değil. Ağladığında da onun gibi ağlayabilen ve onu anlayandır.. Her zaman yanındayım Eylem."

"Biliyorum. İyi ki varsın canısı."
"Hem artık gül bakayım."
"Bu ne surat."
"Tamam"
" Öyle güzel gülmelisin ki, İnsanlar seni ağlatmaya utanmalı.."

"Haklısın sanırım."
"İyi ki varsın Esin."
"Sende."

"Hadi bugün beraber dışarı çıkalım beraber dışarıda vakit geçirelim. Kahvaltıyı dışarıda yapalım ne dersin?"

"Bilmem ki?"
"Zaten benim cafeye provaya gitmem gerek bugün."

"Tamam o zaman hazırlanıp geliyorum."
"Tamam.."

Eylem odasına giderek hazırlanıyordu. Esin ise mutfağı toplayarak salona geçmişti.. Laptobunu açarak bloğuna şu şiiri yazıyordu..

Bir Dostu Olmalı İnsanın..

       Saate bakmaksızın kapısını çalabileceği bir dostu olmalı insanın... 
         “Nereden çıktın bu vakitte” dememeli, 
         Bir gece yarısı telaşla yataktan fırladığında; 
         Gözünün dilini bilmeli, dinlemeli, sormadan, söylemeden anlamalı... 
         Arka bahçede varlığını sezdirmeden, 
         Mütemadiyen dikilen vefalı bir ağaç gibi köklenmeli hayatında; 
         Sen her daim onun orada olduğunu hissetmelisin 
         İhtiyaç duyduğunda gidip müşfik gövdesine yaslanabilmeli, 
         Kovuklarına saklanabilmelisin. 
         Kucaklamalı seni güvenli kollarıyla, 
         Dalları bitkin başına omuz, 
         Yaprakları kanayan ruhuna merhem olmalı... 
         En mahrem sırlarını verebilmeli, 
         En derin yaralarını açıp gösterebilmelisin. 
         Gölgesinde serinlemelisin sorgusuz sualsiz. 
         Onca dalkavuk arasında bir tek o, 
         Sözünü eğip bükmeden söylemeli, 
         Yanlış anlaşılmayacağını bilmeli. 
         Alkışlandığında değil sadece, 
         Asıl yuhalandığında da yanında durup koluna girebilmeli. 
         Övmeli âlem içinde, baş başayken sövmeli.