SON UMUT

[B 18] Affedemem

Hayat avucundaki su gibidir.. Sen tutmaya çalıştıkca o akıp gider..

Gün doğmak üzereydi.. Esin de kocaman bir beklentide olduğu güne merhaba demişti.. Peceresini açıp temiz havayı içine çekerek.. Bir kaç saniye sonra hemen camı kapatıp elini yüzünü yıkamak için lavobaya geldiğinde.. Aynanı karşısında kendisine bakıyordu. Dün yaşadıkları hafızasına kazınmıştı sanki.. Hatırladığında kendisini tuaf hissetmişti.. Elini dudağına götürdüğünde yüzünde kısa bir gülümseme oluşmuştu daha sonra hemen kendine gelerek yüzüne su serpiştirmişdi.. 'Napıyorum ya ben' diyordu kendisine.. Gerçekten de naptığından habersizdi.. Düşüncesi mi oyunlar oynuyordu ona yoksa duyguları mı?

Havluyla yüzünü kuruladıktan sonra tekrar aynaya kendisine baktı.. İçindeki sesler ona birşeyler mırıldanıyordu..

"Kendine gel Esin. Bu bir oyun unutma.. Saçma sapan şekle bürünme.. Gerçek olsada yaşadıkların aslında bir oyunun parçası bunlar.. Mantığından şaşma.."

Esin bu iç sesinin söylediği bu gerçeklere dayanamayıp aynadaki yansımasına konuşmaya başladı..

"Kendine gel Esin.. Beyninin oyunlarına gelme.. Böyle bir şey asla olamaz...En iyisi bir duş almak.. Aynen bir duş alıyım."

Esin aynadaki görüntüsüne karşı bunları dedikten sonra duşa girmişti.. Gerçeklerden kaçmak ve rahatlamak umidiyle..

**********

Eylem ise haylen daha uyuyordu.. Ece de yeni kalkmıştı.. Acıkmış olduğunu farkederek mutfağa doğru gidiyordu.. Saat 11 civarındaydı.. Esin ise haylen daha duştaydı.. Ece mutfağa geldiğinde hemen bir çay koydu.. Daha sonra kahvaltı sofrasını hazırlamaya başlamıştı.. Kızlara süpriz olarak menemen yapmıştı.. Çayın olmasını beklerken bu sırada Eylem'i uyandırmaya gitmişti.. Eylem'in odasına geldiğinde kapıyı yavaşça açarak içeriye girdi.. Eylem'in yanına doğru sessizce gelerek ona alçak ses tonunda sesleniyordu..

"Eylem?"
"Eylem.. Eylem?"
"Ne var Ece"
" Şey kahvaltıyı hazırladım seni uyandırmaya geleyim dedim."
" Çok iyi yapmışsın ya.."
" Ne demek canım."
"Git başımdan uyuyacağım ben.."
"Hadi ama Eylem uyan."
"Allah Allah ya siz benim başıma bela mısınız ya.. Esin bir sen iki.. Günü benle açıyorsunuz galiba.."
" Ama  kahvaltı hazırlamıştım."
"Hadi canısı çık odamdan uyucam diyorum."
"Ama ben.."
"Halen daha burda mısın?"
" Peki anladım. İyi sen uyu o zaman biz de Esin'le beraber yeriz menemeni.. Sende artık kalkınca düşünürsün artık. Neyse ben senin uykunu bölmiyim."

"Ne menemen mi?"
"Hııı ama sen uykunu bölme şimdi bir menemen için tabi."
"Sen çayı koy. Hemen geliyorum canısı."
"Yok artık Eylem:) Tamam.. Bende Esin'i sesleniyim bu arada..
"Kıza bak ya menemen diyince hemen uyandı şaka gibi."

Ece Eylem'in ona yaptıği son hamle karşısında şaşırmıştı.. Bir o kadar da gülmüştü Eylem'in o menemen karşısındaki şapşik haline.. Esin'i seslemek için odasına geldiğinde odada yoktu.. Banyodan gelen sese gittiğinde..

"Esin!"
" Efendim."
"Duşta mısın?"
"Evet"
"Kahvaltıyı hazırladım. Bitince gelirsin."
"Şimdi çıkıyorum zaten üstümü giyinip geliyorum."
"Tamam."

Ece mutfağa geldiğinde çay olmuştu. Onu da alıp masaya koymuştu. Her şey tamam gibiydi.. Görünürde eksik bir şey yoktu.. Mutfağa ilk gelen Eylem olmuştu.

"Ooo Ece'cim bu ne böyle."
"Geç otur hadi."
"Esin nerede?"
"Duştaydı gelir şimdi."
"Sabah sabah"
"Evet. Olamaz mı?"
" Yani ne bilim Esin konu olunca."
" Neyse."
"Yalnız menemenin yıkılıyor."
"Sağol."
"Esin gel otur."
"Esin hanım menemenimiz şahahe."
"Immm aynen harika yaa."
"Ellerine sağlık Ece."
"Sağol."