İmkânsıza meyilli, onu yaralayan adama tutulmuş çok seven bir kadın. Şefkat göstermekten, adamın onu tüm yaralamalarına rağmen onu sevmekten asla vazgeçmeyen bir kadın Zeynep.
Yarası çocukluktan başlayan, başkalarında da yara açmaktan çekinmeyen, o...
Tekne hafifi hafif sallanırken, dalgaların sesini duyabiliyorduk. Tutku dolu anlarımız yavaş yavaş yerini tatlı bir yorgunluğa bırakmıştı. Başım sevdalandığım adamın omzunda, burnum sakallarıyla sürekli bir temas halindeydi. Aynı zamanda parmaklarım da göğsünde bir şeyler yazıyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Poyraz iyi mi?" diye sorunca "İyi." diye yanıtladım onu. Aramızda bir sessizlik vardı, ben onun açtığı şarkının sözlerinden anlam çıkarttığım için böyle sessizdim. İstersem bin tane anlam çıkartayım yine de onun beni sevmediğini kanıtlayacak çok şey yaşamıştık.
"Annemi çok özledim," dedim bir süre sonra. Normalde ona annemi özlediğimi söylemezdim ama artık içimde tutamıyordum. Yanımda olan sadece Emir olduğu için de ona söylemek zorunda kalmıştım.
"Boşuna 'küçüğüm' demiyorum sana. Sen annesini özleyen küçük bir kız çocuğusun." Omzundaki başımı hafifçe kaldırıp ona baktım, gözleri kısıktı, dudaklarında silik bir tebessüm vardı.
"Sen hiç özlemez misin anneni?" diye sordum. Özlediğini biliyordum, o özlemese bile beş yaşındaki küçük oğlan çocuğu özlüyordu.
"Annemi özlediğimi dile getiremeyecek kadar büyüdüm ben, küçüğüm."
"Sen de özlüyorsun, en azından bana söyle."
"Benim söylemem bu saatten sonra hiçbir şeyi değiştirmez. Bu gece burada kalacağız, uyu Zeynep." Yine gardını kuşanmıştı işte. Sustum ben de. Yalnızca uykuya teslim olmadan önce "Emir?" diye seslendim ona.
"Söyle."
"Sen o küçük kız çocuğunun kalbine girdiğinden beri o küçük kız çocuğu olmayı bıraktım ben. Önce kadın oldum, sonra da çocuğunun annesi." dedikten sonra uykuya teslim oldum.
***
"Hazırlıklara başla, bir an önce bebeği onlardan alacaksın. Gerek yok, zaten nüfusu bana kayıtlı." diyen Emir'in sesiyle uyandım. Gözlerimi hafifçe açarak ona baktığımda sırtı bana dönük, iki parmağıyla telefonu tutuyor, diğer eliyle de ıslak saçlarını kuruluyordu. Belinde yalnızca beyaz bir havlu vardı, üzeri çıplaktı ve sırtında su damlacıkları vardı.
Gözlerimi zar zor vücudundan ayırıp yeniden yumduğumda konuştuklarına odaklanmaya çalıştım. Sanırım Deniz'i abimle Nihan'dan ayırmak istiyor, bunun için planlar yapıyordu. Nihan ya salaktı ya da başka planları vardı, yoksa Deniz'i Emir'den bir kere alınca Emir'i durduramayacağını biliyor olmalıydı.
Emir kısa bir süre daha telefonla konuşup, sonrasında bana döndüğünde gözlerim kapalı olduğu için uyuyor olduğu düşündüğünü sandım. Yatağa oturunca heyecanlandım, hemen sonra eli yine önüme gelen saçımı geriye attı. Bana doğru eğildiğini hissettiğimde kalbim daha da hızlı atmaya başladı.
