Geen Vakantie (OnzinPower)

Hoofdstuk 24

24 Myra

Ik had al wel ongeveer verwacht dat mijn ouders dood zijn, maar wie is die Liraulo of hoe hij heet? Volgens Graniolio was het een man die heel veel van zijn kinderen opat. Een hele enge man dus, ik moet maar snel een plan bedenken om de gekke koningin en misschien hem uit te schakelen. Ik slijp mijn dolk maar even, want je weet maar nooit of ik hem nodig heb.

Een paar dagen later heb ik eindelijk een plan. Het plan gaat als volgt: Ik zeg tegen de wachters dat ik de koningin wil spreken. Vervolgens steek ik het mes in de nek van de koningin. Dan ren ik snel weg. Dat zou misschien kunnen lukken... Ik weet dat er een geheime ingang is in het kasteel, dus gebruik ik die stiekem. Ik moet natuurlijk het kasteel wel verkennen wil ik er uiteindelijk weer uitkomen als ik het plan ga doen. Als ik in het kasteel ben, zie ik een trap naar beneden. Ik ga snel naar beneden, want misschien is daar wel een geweldige verstopplek. Het is een hele lange trap. Na iets van 100 treden besef ik dat ik de koningin van Stilre ben. Eerst waren mijn ouders natuurlijk de koning en de koningin, maar die zijn dood. Ach, het land moest maar even wachten hoor, er is oorlog aan de gang!

Na nog iets van 100 treden zie ik een briefje op de grond. Er staan wat letters op en wat kleurtjes. Het is een grappige tekening, want er is een dolk onderin in het gele gebied, waar ik vandaan kom. Ook is er een boog in het blauwe gebied, waar Graniolio vandaan komt. Wacht, zou dat betekenen dat het zwaard van iemand uit Aquulirui is en de bijl iemand uit Tasna? Misschien kan ik ze dan wel vinden als ik mijn best doen, want wat nou als ze nog helemaal niks van deze missie weten!

Dan hoor ik een schreeuw van nog iets verder beneden komen. Ik ren naar beneden. Beneden zie ik een man die over Graniolio gebogen staat. Graniolio zit helemaal onder het bloed. De man draait zich naar mij om. "Wie ben jij?" Schreeuwt de man. "Waarom zou ik dan aan jou vertellen?" Zeg ik. "Misschien omdat ik anders jullie allebei ga vermoorden!" Zegt de man lachend. Hij klikt op een knop en de trap sluit af en ik en Graniolio zijn met de man opgesloten. Ik trek snel mijn dolk. De man slaat tegen Graniolio aan en hij is bewusteloos, daarna rent hij op mij af. Ik ontwijk de man, maar raak hem ook niet met mijn dolk. Dan springt de man heel hoog de lucht in en hij springt bovenop me. De man slaat keihard tegen mijn hoofd aan en alles wordt zwart.

Een paar dagen later word ik wakker en mijn handen en voeten zijn vastgebonden. Dat betekend dat ik nog leef. "Hallo? Is daar iemand?" Vraag ik. Want ik zie namelijk een schaduw van iemand tegen de muur. Er is geen reactie. Waar ben ik? Dat vraag ik me echt af. Ik probeer me om te draaien, maar dat lukt niet. Ik ga nog maar proberen iets te slapen.

Ik word wakker door een emmer water die over me heen wordt gegooid. "Wakker worden, slaapkop." Hoor ik de stem van Graniolio. Ik ben niet meer vastgebonden, dat is fijn. "Waar zijn we?" Vraag ik. "Dat weet ik niet." Hoor ik de stem van Graniolio. "Wie was die man?" Vraag ik. "Dat was mijn vader, Liroulu. Ik denk dat de 2 helden uit Tasna en Aquulirui hem moeten verslaan." "Dus jij bent er ook al achter?" "Ja, maar laten we proberen hier uit te komen. Volgens mij heeft mijn vader ons hier niet neergelegd trouwens, want hij wou ons erg graag opeten." "Dat dacht ik ook al, maar goed idee, laten we proberen hier uit te komen." Ik sta op en kijk om me heen. "Van wie was de schaduw eigenlijk die ik zag?" Vraag ik. "Welke schaduw?" Vraagt Graniolio. "Niks, ik heb het me vast verbeeld." Zeg ik maar, want straks denkt hij nog dat ik gek ben. Wat hij waarschijnlijk al denkt, maar dat maakt niks uit. Om me heen is alles van steen gemaakt, behalve de lucht. Die is meer van aarde of zo? Dan schrik ik. Graniolio en ik zijn begraven.

"We zijn begraven!" Schreeuw ik naar Graniolio. "Maar wie zou ons levend begraven en ons niet opeten, dan is het dus niet 1 van mijn ouders." Zegt Graniolio. "Misschien iemand anders die ons wil tegenwerken, maar we moeten hier echt uit zien te komen!" "Ja, wacht ik heb een idee." Graniolio pakt zijn boog en een pijl en schiet op de muur. Alles ontploft en we zijn ineens weer in het kasteel. "Wat was dat?" Vraag ik. "Dat was iets wat was gemaakt door een illusiemonster. Die laat je denken dat je vastzit en als je er 1 week in vast zit, eet hij je op. Ook eet hij de mensen op waar je van houdt. Waarschijnlijk had mijn vader ons willen opeten, maar kwam toen het illusiemonster toen hij in deze kamer was." Zegt Graniolio. "Waarschijnlijk, maar hoe ziet het illusiemonster eruit?" "Het illusiemonster ziet eruit als een normaal voorwerp, maar dan met een rood vlekje erop, daarom schoot ik op de muur. Je stopt het illusiemonster alleen als je op het rode vlekje drukt. En dat moet 2 keer." "Maar we zijn nu nog niet 'opgesloten' dus hoe kunnen we hem nu vinden?" "Dan moeten we nog even wachten." Precies daarna vlogen de deuren op slot.