Geen Vakantie (OnzinPower)

Hoofdstuk 15

15 Graniolio

Wat een domme prinses. Ik heb misschien een rib gebroken, maar dat is er maar eentje. Ik pak de prinses, jemig, wat was die zwaar, en rende weg van de menigte. Zodra we uit de stad zijn zien we een afgebroken boerderij. Ik rende naar binnen. Er was niemand. Ik legde de prinses op de grond en ging op de bank liggen, nadat ik mijn wond had verbonden. Een nachtje rust zou me goed doen.

Na een nacht rust word ik wakker. Ik ga naar buiten en zie wat groentes. Lekker, dacht ik. Maar die groentes waren zo vies als wat. Toen ik weer binnenkwam werd Myra wakker. "MAAK ME LOS!" "Nee." "NU! IK BEN EEN PRINSES!" "Nee." "Waarom niet?" "Omdat je irritant bent." "Geen goede reden," zei de prinses. "Wel een goede reden. Ik had je ook op dat plein kunnen laten liggen. Wil je dat liever? Dan breng ik je terug hoor." "MAAK ME LOS!" Maar ik begin me te irriteren. Ik pakte mijn mes, en sneed in Myra's arm. Het was een oppervlakkige, niet bepaald dodelijke wond, maar het was genoeg om haar stil te krijgen. "Irritant kind." Myra was zo verstandig haar mond te houden. Ik ging de boerderij eens wat beter onderzoeken. Het was een klein geval, met niet meer dan het broodnodige. En er was geen brood. Na iets van een uur begon Myra weer te zeuren. "Maak me los." "Nee, of wil je nog een open arm?" "Nee, maar maak me los." "Jij bent nog dommer dan ik dacht. Heb je niet geleerd dat je je meerdere niet mag irriteren?" Maar dat was te veel voor Myra. Ze werd razend. Op de een of andere manier wist ze het touw los te krijgen. Ze pakte haar dolk en viel aan. Het was een krachtige aanval, maar door de woede slecht gericht. Zelfs voor iemand die niet heel goed is met een dolk was de aanval makkelijk te pareren. Maar Myra was snel. Na de eerste volgde nog een scala aan slecht gerichte, krachtige aanvallen. Ze waren makkelijk te pareren of te ontwijken, maar daardoor kon ik niet aanvallen. Toen ik eindelijk aan kon vallen was het echter een moeilijk te pareren aanval, gericht op haar rechterarm, haar dolkarm, en de enige arm zonder verwonding. Myra slaagde er maar half in de aanval te pareren. De dolk raakte haar hand. Myra liet haar dolk vallen. Ze viel op de grond, met haar goede hand naar de verwonde grijpend. Ik deed niks, ik keek alleen naar de schade die ik had aangericht. "Op deze manier gaan we Uluoril nooit verslaan." "Moet jij me maar niet vastbinden en boos maken!" "Moet jij me maar niet irriteren en aanvallen."

We bleven een paar dagen elkaar irriteren, maar het werd geen gevecht meer.

Na die paar dagen waren we allebei weer redelijk hersteld. Maar schouder was weer helemaal heel, en mijn rib bijna. Myra had minder geluk. De wond aan haar arm was genezen. Haar hand echter, was er minder goed aan toe. Ze was de nagel van haar pink kwijt. Verder ging het helemaal goed met ons.

We gingen weer op pad. En al vrij snel kwamen we weer bij die stad. Zodra we binnen waren gingen we het riool in. Niet mijn idee. Eigenlijk wel, maar... dat boeit niet. Het riool stonk. En dat was het eerste waar Myra over ging klagen. "Wat stinkt het hier!" "Kop dicht." "Maar dat mag ik toch vinden?" "Kop dicht." "Nee." Maar ik ging me weer irriteren. Ik pakte een soort plaktape, en plakte het over Myra's mond. "En nou niet meer praten," zei ik met een gemene grijns. Myra probeerde natuurlijk de tape eraf te halen, maar er is een bepaalde manier om die tape eraf te halen, en die wist ze niet. Dus ze faalde.

Na een paar uur in het riool zagen we een bordje, in het riool. Paleis, naar boven. We klommen naar boven. In het paleis werden we niet ontdekt, nou ja, niet direct. We gingen wat op onderzoek uit.

Na een paar uur zoeken vonden we wat we zochten. Een stoel. Nou ja, we zochten geen stoel. We zochten het kistje dat erop lag. Ik deed de kist open. Er lag een boog in, en wat pijlen. Ik nam ze mee. Maar er ging een alarm af, en er kwamen van alle kanten mensen en monsters op ons af. Ze voerden ons mee naar de koningin, natuurlijk na onze handen gebonden te hebben. En die koningin, die zag er niet blij uit.