Geen Vakantie (OnzinPower)

Hoofdstuk 27

27 Graniolio

De muur ging op slot. En natuurlijk konden we het rode ietsding niet vinden. Na een week werd Myra opgegeten, terwijl ik ontsnapte. Nou moest ik het illusiemonster vinden en Myra uit zijn buik halen. Het illusiemonster verteerde slachtoffers heel langzaam, dus ik had nog een dag voor Myra dood was. Het was geen kunst om het monster te vinden in een zwarte kamer. Ik schoot het rode stipje dood en er viel een koelkast op de grond. Ik haalde Myra eruit. "K-k-koud," klappertandde Myra. "Watje!" Maar Myra was te moe om te reageren. Jammer, ik had wel zin in een goede discussie. "Waar zijn we?" vroeg Myra. "Geen idee." Ik had niet door dat Myra werd meegenomen en een gewisselaantelaar haar plaats in nam. "Zijn we niet nog steeds in het kasteel?" vroeg ik. "Weet ik toch niet." "Jij bent lichtgeraakt vandaag." "En dat boeit jou omdat?"

We liepen naar de deur, en daarna de kamer uit. We waren in een boerderij, die werd belegerd door allerlei soorten wezens. We vonden een boek: Vertelsels van de Waardeloze Wezens van Waardelositeiten. Er stond maar 1 verhaal in:

Mura was een rigloriushyudnaf. Een monster dat leek op een gigantische tank, compleet met arsenaal dat alles kan verwoesten en slopen en vernietigen. Mura had twee broers, Muro en Muri. Op een dag waren ze samen bij een rivier vol lava waar ze overheen moesten. Er was een brug, maar ze zagen al gauw dat die brug niet deugde. Dus legden ze een paar bomen over de rivier en reden er overheen. Toen ze aan de overkant waren, verscheen een gedaante. "Goed gedaan, jullie hebben de dood verslagen. Ik zal jullie allemaal 1 beloning geven." De oudste begon. "Doe mij maar de beste vlammenwerper van de wereld." De oudste broer was oorlogszuchtig en dom. De tweede broer wou de dood echt pesten. "Ik wil graag een onverwoestbaar schild." Mura was de slimste. Hij wist dat de dood de andere twee broers alsnog zou halen. Hij vroeg daarom om onzichtbaarheid. Daarmee kom hij namelijk de dood blijven ontwijken. De dood gaf ze alle drie hun beloning, toen gingen ze uit elkaar.

De oudste broer ging naar de oorlog tegen de hatruidriomurtesa. Hij pakte zijn vlammenwerper en stuurde ze allemaal naar het hiernamaals. Daarna ging hij uitrusten, hij was nog steeds een levend wezen. 's Nachts kwam een soortgenoot zijn hut binnen, die stal zijn vlammenwerper en doodde de oudste broer.

De tweede broer deed zijn schild om en ging oorlogen mijden. Maar hij kon alle veranderingen in de wereld niet aan, er veranderde te veel, te snel. Hij werd helemaal gek van zijn oneindige leven. Uiteindelijk sprong hij in de rivier vol lava.

Mura was onzichtbaar, en toen hij dood ging van ouderdom, ging zijn onzichtbaarheid door op zijn oudste zoon. Niemand heeft ze ooit kunnen doden. Want wat je niet ziet, kun je niet raken...

"Hier hebben we helemaal niks aan!" zei ik. "Wel, er staat in dat we onzichtbaar moeten worden als we willen overleven!" "Dat staat er niet! Er staat dat we kunnen overleven door slim te zijn!" "Niet!" "Wel!" Ik stak Myra weer in haar schouder, foei Graniolio, foei! Maar er gebeurde niks, geen bloed, geen verwonding. Ik schrok me kapot. "W-w-wat gebeurt er?" "Niks, er is niks aan de hand," zei ze. Ik begon achterdochtig te worden. "Maar ik heb een mes in je schouder gestoken! Hoe kan er niks aan de hand zijn?" "Ehm... door alle keren dat je dat mes in mijn schouder stak, is mijn schouder 'immuun' geworden." "Ik geloof je voor geen meter." "Weet ik." Het werd almaar vreemder. We waren in een boerderij die belegerd werd door monsters. Ik vertrouwde Myra niet meer. En net toen ik dacht dat het niet gekker kon worden, kwam er een tweede Myra aan, die de andere aanvloog. Ik viel bijna flauw van verbazing. "Wie van jullie is de echte Myra?" vroeg ik. "Ik!" kwam het in koor. "Dit word niet wat, ik moet er toch achter kunnen komen wie de echte is, en wie de neppe?"