|| Deel 2 van de tweedelige boekserie Badboy ||
A/N : Het boek kan te volgen zijn zonder het eerste deel gelezen te hebben, maar ik raad je aan om het wel te doen aangezien de verhaallijnen dan duidelijker zullen zijn. Maar dat heb je zelf in de ha...
Sinds ik afscheid heb genomen van Roxanne voel ik me leeg, ik heb nergens zin meer in en ik voel me echt zwaar klote, en wat nog erg is ook, is dat ze ongeveer twee dagen weg is en ik mis haar nu al ongelofelijk veel.
Mijn ouders hebben me met alles geprobeerd op te vrolijken maar niets hielp, zelfs die stomme grappen van mijn zus vrolijkte me niet op. Ik wilde niet een wraak nemen zo kut voelde ik me.
Ik ben ook al twee dagen niet komen opdagen op het werk en zelfs mijn stylisten zijn langs geweest om me op te vrolijken en zelfs die gekke idioten kregen geen glimlach op mijn gezicht, het enigste wat ik kon was doelloos voor me uit staren.
Yeeezz. Wat ben ik verliefd op Roxanne. Of zij dat ook op mij is dat kan ik maar niet uitvogelen.
De ene keer doet ze aardig de andere keer kil en dan negeert ze je soms gewoon. Ik wilde haar graag helpen en die hulp aanvaarde ze gelukkig ook, en ik was al blij dat ze niet op straat hoefde te slapen.
Natuurlijk ben ik ook blij voor haar dat ze haar echte familie leert kennen maar waarom ze dan terug moesten naar Nederland dat vond ik het zwaarste. Zelf zag ze er het voordeel wel van in, dat ze dan vaker met haar best friend kon afspreken.
Op het vliegveld vond ik het al heel bijzonder dat ze me zo lang en stevig een knuffel gaf, alsof ze me al jaren niet meer heeft gezien, zo'n knuffel was het.
Ik heb haar nummer wel weten te bemachtigen voordat ze wegging en ze beloofde om soms te gaan Skypen en dat we elkaar zouden vertellen over onze dag.
Maar ze heeft in die twee dagen nog geen één keer gebeld en ik heb alleen maar voor me uit gestaard en iedere keer als het scherm van mijn mobiel oplichtte keek ik of het Roxanne was. Ik heb ook al slecht geslapen de afgelopen nacht.
Meestal ben ik die leegte in mijn bed wel gewend maar toen Roxanne wilde blijven slapen en bij mij in bed moest, voelde ik al meteen de warmte. En hoe ze ooi tegen mijn borst aan kroop het gaf me een tintelt gevoel. Alsof zometeen een bom van vlinders kon ontploffen.
Ik weet niet of ik al een beetje door haar sterke muren heb kunnen breken sinds ze mijn buurmeisje was, maar ik weet wel dat ze meer emotie liet zien en dat ze ook echt straalde, maar ze sloot zich nog steeds op achter haar masker.
Mijn vrienden vonden het raar dat ik zoveel moeite deed voor een meisje terwijl gewoon bijna de halve stad met gillende meisje mij wilt. Maar ik hen niet.
Ik geniet totaal niet meer van hen aandacht en ik denk steeds aan Roxanne die de gillende fans weg jaagt en dat we dan weer alleen zijn.
Als ik har te veel mis ga ik haar gewoon opzoeken.
Ze is twee keer maar naar school geweest hier en voor mij voelt het niet het zelfde op school, hoe ik haar hielp, treiterde of gewoon weg lastig viel met mijn vervelende badboy gedrag.
Ik vraag me eigenlijk af of Roxanne het zelfde gevoel heeft zoals ik het heb, of ze is gewoon door gegaan. Dat lijkt me het logischst maar ik kan altijd nog hopen dat ze het zelfs lege gevoel heeft, misschien dat ze niet meer eet of zo.
Maar als ze zich ook zo voelt, is het dan om mij of heeft het een andere rede.
Weer zo'n stomme vraag die door mijn hoofd spookte.
De laatste tijd heb ik niet normaal veel vragen, alleen zonder antwoord.
De gene die het antwoord kan geven is Roxanne. Maar hoe weet ik nou of ze me wel wilt spreken.
Volgens mij moet ze ook gewoon naar school, laat ik maar niet bellen. Ik gooi trillend de telefoon op de tafel en ik blijf gefrustreerd tegen de tafelpoten tikken.
Waarom moet ik me nu zo klote voelen.
Als je me nu zou zien, ik lijk wel op een aardappelzak dat al een paar weken ligt te rotten. Terwijl het in het echt twee dagen is, misschien worden het later wel, weken, maanden of jaren. Daar moet ik niet aandenken dat helpt me sowieso niet opvrolijken. Ik ga haar misschien vanmiddag wel bellen, het is wel moeilijk inschatten qua tijdsverschil maar ik ga haar gewoon bellen vanmiddag.
Oh nee, nu ga ik me weer afvragen hoe ze zal reageren als ze mij ziet.
Blij Boos Verdrietig Kil Lachend Enthousiast
Ughh, ik krijg echt hoofd pijn van mezelf horen denken.
Dat klinkt raar, hoe kan je jezelf horen denken. Fijn nu heb ik weer een vraag.
De laatste twee dagen zijn bij elkaar wel iets van duizenden vragen die waarschijnlijk niet beantwoord zullen worden.
En misschien willen haar ouders helemaal niet dat ik nog contact met haar heb.
OMG dat overleef ik niet, mijn vrienden niet, mijn ouders niet, eigenlijk niemand overleeft het als ik niet meer met Roxanne mag omgaan, want dan ontplof ik echt aan een overdosis van woede en enorm veel vragen.
Ik weet eigenlijk niet eens of je wel dood kan gaan aan te veel stressen, als dat wel het geval is dan ben ik binnen 4 dagen dood. Omdat mijn vragen niet beantwoord worden.
Maar je hebt ook vragen die juist niet beantwoord willen worden en je het antwoord ook niet wilt weten maar je de vraag toch stelt waardoor er een verwarrende situatie ontstaat of dat er iemand heel boos word.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Misschien moet ik helemaal geen vragen stellen.
Niet dat ik bang ben dat Roxanne gaat liegen want alles wat ze denkt dat zegt ze gewoon dus veel leugens zijn er totaal niet.
Ze is leugen vrij zoals ik dat noem. En dat is zo dijn aan haar dat je niet steeds dezelfde vragen hoeft te stellen omdat je bang bent dat diegene liegt. Maar nee. Roxanne liegt niet. Ze is het eerlijkste persoon op de aarde.
