Hate Series 2: Zairah Wintei Zee

chapter 7

Zai pov..

Bye mom I love you..

Rinig kong sabi ng isang maliit na boses napasinghap ako at napamulat ng mga mata. Napangiti ako another dream? Pero bakit may isang batang lalaki? Bakit nakakaramdam ako ng sakit nang magpaalam ito? I sigh ano ba 'tong pakiramdam na may isang mahalagang bagay na nawala sa'kin.

I felt uncomfortable and I felt some pain. Sanay na naman ako roon maybe gawa na naman ito ni Gid? Pero ano bang nangyari? Bumangon ako sa pagkakahiga at napa-igik pa ako nang maramdaman ang sakit sa buong katawan ko. I roam my eyes in the room. Lahat ay puti saan ba ako?

"Miss.." Napalingon ako sa pinanggalingan ng boses. A gorgeous lady with a...... doctor coat? Napaawang ang labi ko at kasabay no'n ay ang pagragasa ng mga alaala sa isip ko.

Napaluha ako at agad na kinapa ang tiyan ko kung saan ang anak ko..

"N-no... m-my baby" tiningnan ko muli ang babae at nagmamakaawang tiningnan ito ng diretso sa mga mata.

Malamig lang ako nitong tiningnan pero kahit anong tago nito ay kita ko pa rin ang pagbakas ng awa sa mga mata nito.

"I'm doctor Carzeine Faith, I want you to calm down." Bakit ako kakalma? anak ko ang pinag-uusapan dito.

"P-Please tell me he survive." Umiling-iling ito kaya napahagulgol ako.
Kaya ba dinalaw ako ng anak ko sa aking panaginip?

"I'm sorry you lost your baby miss.." my baby ni hindi ko man lang nahawakan o marinig ang iyak at makarga. I lost him! I'm a bad mother! Hindi ko ito naprotektahan, paano ko pa ito makikitang lumaki?

"A-ang sama ko! M-my baby ! Bawiin mo ang sinabi mo!" Marahas na Tinanggal ko ang nakapasak sa kamay ko at nilapitan ang doctor wala akong pakealam kung dumudugo ang kamay ko I held her hands. Trying to convince myself na hindi totoo ang lahat, at gusto kong magmakaawa rito, gusto ko na buhayin nito ang anak ko o di kaya sabihin nitong nagbibiro lamang siya.

"Sabihin mong nagbibiro ka! Maawa ka naman sa anak ko..." She look at me with hint of pity. Doon bumagsak na ang pag-asa sa loob ko at nang hihinang napaluhod ako sa sahig sako ko niyakap ang tuhod ng doctor. Hindi ko matanggap ang sinabi nito, hindi ko magawang lunokin ang kaalamang wala na ang anak ko.

Napatingin ako sa sahig ramdam ko ang pagdaloy ng dugo sa aking kamay pero wala na akong pakealam.

"S-save him please.. buhayin mo siya. Ayokong mawala siya parang-awa mo na.."

Bye mom I love you...

Anak huwag naman ganito o'

Huwag mo naman iwan si mama, ang sakit-sakit kasi anak na wala ka, wala na rin akong dahilan upang maging malakas. Isa na lamang akong patapon at walang silbi.

"No! Hindi pwede! Buhayin mo siya!!"

"Miss tama na 'yan! Isipin mo naman ang isa mo pang anak! Gusto mo bang pati ito ay mawala sa'yo?!" Natigilan ako sa narinig ko dahil parang bomba iyon na sumabog sa tenga ko at ini-angat ko ang tingin ko sa doctor na kaharap ko. Hindi ako makapagsalitan napipi ako sa kalaamang, may buhay pa rin sa loob ng sinapupunan ko.

Lumuhod ito sa harap ko, dahilan para magpantay ang aming mga mukha saka hinawakan ako sa balikat.

"Be strong oo nawalan ka pero sana naman huwag kang gumawa ng isang bagay para walang matira sa'yo." Inalalayan ako nito hanggang sa makatayo saka pinaupo sa kama. Para akong manikang walang buhay na naging sunod-sunuran rito but suddenly hindi ko mapigilan ang sarili ko na mapayuko and I look at my hands which is painted by blood and flashback came.. lalo na ang pagkawala ng isa ko pang anak.