SESSİZ SEVDAM (TAMAMLANDI)

YANINDAYIM...YANINDAYIZ...

Zeynep gözleri yaşlı biçimde doğrularak sırtını duvara yaslayarak oturdu.

Anne olacaktı Allah'ın izniyle...

En büyük sevincini bile şuanda durgun ve üzgün karşılıyordu...

Aklında hep bir soru vardı...

Yiğit haberi duyduğunda gittiğinden dolayı onun bebeği istemediğini düşünüp üzülüyordu...

Elini karnına koyup bebeğini hissetmeye çalışıp gözyaşları içinde dualar etti...

Yiğit odaya geldiğinde Zeynebin halini görünce yanına oturup başını omzuna koymasını sağladı.
Zeynep dağılmış bir ruh haliyle öyle şeyler söyledi ki Yiğit duyduklarına inanamadı...

-Lütfen anne olmama izin ver dedi. Lütfennn...

Yiğit duyduğu ile kaşlarını çatıp şok oldu...

-Zeyne...

-Biliyorum başkasını seviyorsun ve ondan bi oğlun var...
Aşk evliliği yapmadığımızı biliyorum...
Ama benden evladıma kıymamı isteme lütfen...
Karşınıza çıkmam yüzümü görmezsiniz...
Ne olur evladıma kıy...

Kelimesine tamamlamasına fırsat vermeden Yiğit parmağı ile susturdu Zeynebi...

-Allah rızası için devam etme ve lütfen beni hiç bölmeden dinle...

Zeynebin sessizliğiyle Yiğit derin bir nefes alıp başladı anlatmaya...

-20 yaşındaydım Arzuyu tanıdığımda. Sevdim inkar edemem...

Ama Zeynebim senin yokluğunda çok iyi anladım ki ben senin yanında geçirdiğim şu bir kaç ay içinde yaşadığım huzuru ben Arzu ile iken hissedememiştim...

Senin uçakta omzuma yattığında seninle birlikte bende uyumuştum.
Kendime bile itiraf edememiştim.
Ben yıllar sonra ilk defa huzurlu bir uyku uyumuştum...

Düğün günümüzün sabahında yaşananlar da duyduğum pişmanlık hücrelerime kadar işlemişti.
Senin bana üzgün kırgın bakışların acısını tarif bile edemiyorum...

Hele senin bu bir hafta yokluğunda hissettiğim boşluğun tarifi...

Ben bunların hiç birini Arzunun varlığında da yokluğunda da bu denli yaşamadım...

Bunun adı ne bilmiyorum...
Sana duyduğum minnet mi sığınma hissi mi arkadaşlık mı dostluk mu yoksa aşk mı bilmiyorum...

Bildiğim bir şey var Zeynebim...
Ben hayatımda ilk defa şükür secdesi yaptım biraz önce...
Ben seni tamamen kaybettim diye düşünürken Rabbim bana hem seni bana tekrardan kavuşturdu...
Hemde bana baba olacağım müjdesini nasip etti...

Ben nasıl seni üzmek isteyebilirim
Ben nasıl bebeğimize kıymak isteyebilirim...

Biliyorum sana çok zor günler yaşattım...
Ama böyle olmasını hiç istemezdim...
İnan bana...
Güven bana...
Lütfennn...

Zeynep Yiğite sarılarak hıçkırıklarını serbest bıraktı.

-Bundan sonra Allah'ın izniyle senin hiç bir şeyin üzmesine izin vermeyeceğim.
Kalbinde olan şüphelerin giderilmesi için bana güvenmen için seni sabırla bekleyeceğim Zeynebim...
Gerekirse evden bile ayrılabilirim
Senin için...
Sizin için...

Zeynep başını hayır anlamında sallayarak tekrar sarıldı Yiğite...

Zeynep konuşamıyordu ama hal diliyle cevabını veriyordu...