SERSERİ ÖĞRETMENİM 2

iLK iŞ GÜNÜ

Telefonun çalmasıyla uyandım.

"Alo."

"Özgür."

Sesi tanıdık gelmişti ama yeni uyandığım için hatırlayamadım.Ekrana baktığım da bilinmeyen bir numaraydı.

"Sen kimsin?"

"Boş ver gitsin."

Telefon yüzüme kapanmıştı.Numarayı tekrar aradım ama açan olmadı.Off benim günahım neydi de böyle işlerle uğraşıyordum.Gözlerimi geri kapatmamla beraber telefon yine çaldı.

"Efendim."

"Özür dilerim yüzüne kapattığım için."

"Sorun değil ben alışığım."

Ya ben hangi ara tanımadığım insanlarla bu kadar samimi konuşuyor olmuştum.

"Benim Irmak."

Gözlerim faltaşı gibi açıldı.

"Irmak!Demek sensin.Beni neden engelledin ve bu numaradan niye arıyorsun beni?"

"Benim yeni numaram.Kaydetmeni istiyorum."

"Peki beni neden aradın?Görüşmek istemiyordun benimle.Bir de annenden haber göndermişsin oğlun,kızımdan uzak dursun diye."

"Onları ben söylemedim.Annem beni ağlarken gördü.Olayları anlattığım da son noktayı koydu.Bana bir şekilde ulaşmanı sağladım.Seninle konuşmam lazım."

"Tamam nereye gitmem lazım?"

Bana adresi verdiğin de birkaç saat içinde orada olacağımı söyledim.Tek sorun Beliz'i bugün oyalamaktı.Beliz'in numarasını çevirip birkaç saat Atakan'la olacağımı söyledim.Atakan'ı da arayıp onunla olacağımı Beliz'e bir şey çaktırma demiştim.Duşa girip evden çıktım.Buluşacağımız yer tenha bir yerdi.Neden burada buluşmak istedi derken aklıma Beliz gelmişti.Ona yalan söylemiştim.

"Özgür?"

"Irmak buradayım."

Yanıma geldiğinde ona sımsıkı sarılmak istedim ama yapamadım.Elini uzatmıştı bana.Elini tutmakla yetindim.

"Beliz ile olan tüm konuşmaları duydum.Evet haklısın.Biz çok samimi arkadaşız ama istersen hatta Beliz istiyor diye benden uzak durabilirsin.Ben seni anlarım.Çünkü benim erkek arkadaşım olsa ve senden uzak durmamı istese ben dururdum.Evet benim için bir kayıp olurdu.Ama siz birbirinize bir söz vermişsiniz.Uzun yıllar sonra birbirinizi buldunuz.Bundan sonra ben geri çekilmek zorundayım.Beni şuan haksız buluyorsun belki de ama böylesi daha iyi.Hem senin açından hem benim açımdan.Lütfen beni anla."

Söyleyecek o kadar sözüm vardı ama hiçbirisi ağzımdan çıkmadı.Çıkamadı.Kelimeler boğazımda düğümlenmişti.Ona bakıyordum sadece.

"Biliyordum böyle olacağını.Bir şey demene gerek yoktu zaten.Hoşçakal Özgür.Beni unutma."

Arkasını dönüp giderken kolundan tuttum.Bana koyu kahve gözleriyle bakıyordu.

"Bunu ben istemedim.Bunu sen kendi kafanda kurdun ve onu okuyorsun Irmak.Ben en iyi arkadaşımı kaybetmek istemem.Sende beni anla lütfen.Eğer senin sevgilin olsaydı ve benimle görüşmesini istemeseydi bunu doğal anlardım ama sen beni terk etme.Benim sana herkesten çok ihtiyacım var.Beni bu boşluğa yalnız gönderme.Beni daha fazla siyaha boyama Irmak.Eğer seni rahatsız ediyorsam söyle.Bir daha sana yazmamamı istiyorsan söyle.Ama bu saçmalıklarla gitme hayatımdan.Beliz ile aranda ne var bilmiyorum ama ikinizin ortak noktasını bulacağım ben.Sana söz veriyorum.İlk defa tanıştığınız için birbirinizi ittiniz.Ama tanıdıkça seveceksiniz birbirinizi.Sana söz veriyorum.İkinizde çıkmayın hayatımdan."